Δεν του ζήτησε κανένας να συμφωνήσει με τους δημοσιογράφους του Σκάι.
Κανένας δεν θα απαιτούσε να συμφωνήσει με τον σκληρό νεοφιλελευθερισμό που πρεσβεύουν.
Ούτε θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι θα έπρεπε να φανεί υποχωρητικός απέναντι στις επιθέσεις που έχει δεχτεί.
Όμως, το ζήτημα δεν είναι τι θα έλεγε ο Τσίπρας στους δημοσιογράφους.
Ο απερχόμενος πρωθυπουργός και διεκδικητής της εξουσίας δεν λογοδοτεί ούτε στους δημοσιογράφους ούτε στα ΜΜΕ.
Λογοδοτεί στους πολίτες.
Και το ερώτημα δεν είναι τι γνώμη σχημάτισαν οι δημοσιογράφοι.
Το ερώτημα είναι τι γνώμη σχημάτισαν οι πολίτες.
Και οι πολίτες δεν νοιάζονται για το εάν μπορεί να σταθεί ο πρωθυπουργός σε μια συνέντευξη.
Οι πολίτες απαιτούν συγγνώμη και αυτοκριτική από τον Τσίπρα.
Δεν αντέχουν άλλη απαρίθμηση επιτευγμάτων που και αυτοί γνωρίζουν και ο Τσίπρας ότι δεν είναι πολλά, ακριβώς γιατί η χώρα ήταν (και επί της ουσίας παραμένει) σε μνημόνιο.
Θέλουν μια καθαρή συγγνώμη για το Μάτι, γιατί δεν ήταν άτυχη στιγμή, ήταν μια τραγωδία για την οποία ευθύνεται και η κυβέρνηση του Τσίπρα.
Απαιτούν μια αυτοκριτική για ένα ασφαλιστικό που γονάτισε τη μεσαία τάξη.
Έχουν ανάγκη μια εξήγηση γιατί ο πρωθυπουργός δεν επέλεξε το δρόμο της ενημέρωσης, του διαλόγου και της διακομματικής συναίνεσης για τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Θέλουν να δουν επίγνωση ότι δεν θα συνεχιστούν τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής που αγγίζουν πια και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάζονται χειροπιαστές αποδείξεις ότι αντί για τζάμπα μαγκιές τύπου Πολάκη θα υπάρξει προσπάθεια να ακούσουν πραγματικά το λαό και τις ανάγκες του.
Ζητούν ένα σχέδιο για την ανάπτυξη και όχι γενικολογίες και προεκλογικές υποσχέσεις.
Πάνω από όλα θέλουν έναν Τσίπρα λιγότερο αλαζόνα, λιγότερο αυτάρεσκο, λιγότερο κολλημένο με την εξουσία.
Έναν Τσίπρα με τη μύτη και το βλέμμα χαμηλά.
Γιατί η κοινωνία έχει υποφέρει και δεν σηκώνει άλλο δούλεμα.
Δεν είδαν αυτόν τον Τσίπρα, αλλά τον Τσίπρα που θεωρεί ότι η εξουσία του ανήκει δικαιωματικά.
Αλέξη είχες μια ευκαιρία και την έχασες.
Στον πάγκο επομένως μπας και βάλεις μυαλό.
