Οι δεσμοί μεταξύ των μελών μιας οικογένειας είναι ιεροί, ακόμη κι αν έχει παραστρατήσει κάποιο από τα μέλη της. Ιδιαίτερα όταν η οικογένεια αυτή είναι η Αγία. Η σύλληψη στις 12 Ιουνίου δύο γνωστών στελεχών του αντιεξουσιαστικού χώρου, που λήστεψαν μέρος από τα χρήματα του ΑΤΜ του πανεπιστημιακού νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, είναι το τελικό κερασάκι στην τούρτα των γενεθλίων αυτής της Οικογένειας.
Υπενθυμίζω ότι Αγία Οικογένεια είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου του Μαρξ (σε συνεργασία με τον Ενγκελς), με το οποίο ο μετέπειτα συντάκτης του Κομμουνιστικού Μανιφέστου βάλλει εναντίον του ουτοπικού σοσιαλισμού του Μπρούνο Μπάουερ και των ομοϊδεατών του, που, θεωρώντας τον σοσιαλισμό ως μια ιδέα υπεράνω της πολιτικής, ως μια πίστη και φιλοσοφία, είχαν την πεποίθηση ότι μπορούσαν να επιτύχουν τον σκοπό τους με ειρηνικά μέσα. Αντικρούοντας αυτές τις απόψεις ως φαντασιώσεις της θεωρητικής φιλοσοφίας ο Μαρξ (και ο Ενγκελς) κήρυτταν την αρχή της «υπεροχής της κοινωνίας» έναντι του κράτους, όπως ακριβώς ο συνταγματολόγος Κατρούγκαλος, που, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση, την εποχή των ταραχών της πλατείας Συντάγματος, δήλωνε ξαναμμένος σε τηλεοπτικές εκπομπές (και όχι μόνο σε αυτές) ότι το Σύνταγμα μπορεί να το καταργήσει νόμιμα το πλήθος (δηλαδή η «κοινωνία») διαδηλώνοντας στις πλατείες (πρβλ. το παράπονο της συζύγου του απερχόμενου, πλέον, σημερινού πρωθυπουργού: «Πήραμε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήραμε την εξουσία»).
Αλλά ας επιστρέψουμε στην τούρτα της Οικογένειας για την οποία μίλησα στην αρχή· για την ακρίβεια, στην τούρτα του εορτασμού της γέννησής της – θέλω να πω, της υλικής έναρξης του αγώνα για κατάλυση του Συντάγματος από την «κοινωνία», την πνευματική προετοιμασία του οποίου τροφοδοτούσε αφειδώς η «17 Νοέμβρη». Αναφέρομαι, βέβαια, στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008, κατά τα οποία κάηκε το κέντρο της Αθήνας, και τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε υπερηφάνως «λαϊκή εξέγερση». Χαρακτηρισμός ακόμη πιο εύγλωττος για όσους είχαν διαβάσει το ένθετο, στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της Αυγής, «Ημερολόγιο του 2009», με τις μεγάλες – κατά μήνα – καλλιτεχνικές φωτογραφίες των καταστροφών, τις συνοδευόμενες από λεζάντες υψηλού λυρισμού, που εξυμνούσαν τις μολότοφ των κουκουλοφόρων.
Είναι ο θριαμβικός σχολιασμός αυτών των φωτογραφιών, οι δηλώσεις του Τσίπρα για τα γεγονότα εκείνου του Δεκεμβρίου («Εμείς πιστεύουμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις εμπεριέχουν ένα μεγάλο θετικό φορτίο για ριζοσπαστικές αλλαγές στην πορεία αυτής της χώρας»), και η αποφυγή της καταδίκης συγκεκριμένων τρομοκρατικών ενεργειών (με τη στερεότυπη γενικολογία «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»), ο λώρος που συνδέει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη «17 Νοέμβρη» -, λώρος που φτάνει ως τη μορφή του καραβόσκοινου με τα νομοθετικά και δικαστικά έκτροπα της υπόθεσης των αδειών του Κουφοντίνα. Αρκεί να απαριθμήσει κανείς τα στοιχεία που, μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, εμφανίζουν – συμπαρατιθέμενα – τη φωτογραφία της Αγίας Οικογένειας στην πλήρη σύνθεσή της: Την πατρική στοργή του ΣΥΡΙΖΑ για τους κάθε μορφής «Ρουβίκωνες» – θαυμαστές του Κουφοντίνα (Ζ. Κωνσταντοπούλου: «Είστε ευπρόσδεκτοι στη Βουλή»· Ν. Βούτσης: «Πηγαίνετέ τους με ταξί στα σπίτια τους»· Γ. Δραγασάκης: «Είναι δικά μας παιδιά»· Ευ. Τσακαλώτος: «Σύντροφοι είναι»· Ν. Τόσκας: «Κινούνται στα όρια της παραβατικότητας» – δηλαδή της νομιμότητας)· τις διαβεβαιώσεις του μέλους της ΓΓ του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λάμπρου προς τους εκπροσώπους των «Πυρήνων της Φωτιάς» («με νομοθετήματα για τις φυλακές τύπου Γ’ θα διασφαλιστούν όλα, και οι αποφυλακίσεις»)· τον διαβόητο νόμο Παρασκευόπουλου, που διασφάλισε αυτές τις διαβεβαιώσεις· την εκπαραθύρωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γ. Πανούση, γιατί εξέφραζε τη δυσφορία του για τους χαριεντισμούς του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία· τις καταγγελίες της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων ότι ο διάδοχος του εκπαραθυρωθέντος (Ν. Τόσκας) «ανέχεται και καλύπτει πράξεις βίας λόγω ιδεοληπτικών αντιλήψεων και συμπεριφορών»· την πεποίθηση του υπουργού Δικαιοσύνης Σπ. Κοντονή ότι «η τρομοκρατία αποτελεί ιδεολογία προς την οποία οφείλει σεβασμό η κυβέρνηση».
Το κερασάκι, που ανέφερα στην αρχή (η προχθεσινή σύλληψη των ληστών-τρομοκρατών του ΑΤΜ του ΑΧΕΠΑ), επανέφερε στο φως (τα ξαναείδαμε στην τηλεόραση) και μερικά ακόμη, ξεχασμένα, υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η οικογενειακή τούρτα: τις οργισμένες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεις, το καλοκαίρι του 2013, κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (Βούτσης, Χριστοδουλοπούλου, Δρίτσας, «Επιτροπή Δικαιωμάτων» του ΣΥΡΙΖΑ) προς απελευθέρωση ενός από τους προχθεσινούς συλληφθέντες, του Κώστα Σακκά, προφυλακισμένου, τότε, ως κατηγορούμενου για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Λεπτομέρεια: συνήγορος υπεράσπισης του Σακκά ήταν ο Μ. Καλογήρου, ο σημερινός υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολα αυτά είναι, βέβαια, γνωστά, όμως αποσπασματικώς. Θα πρέπει να τα δει κανείς στη χρονική και αλληλοσυμπληρωματική τους συνέχεια για να έχει τη συνολική τους εικόνα. Και για να καταλάβει ότι ένας από τους λόγους της εμμονής του ΣΥΡΙΖΑ να αλώσει τη Δικαιοσύνη είναι η προσπάθεια απελευθέρωσης των βαρυποινιτών μελών της Οικογένειας. Οσο για τον κύριο λόγο αυτής της εμμονής δεν χρειάζεται να είναι κανείς ψυχαναλυτής για να τον διαγνώσει: ότι είναι ένα οντολογικό αίσθημα ενοχής των υπευθύνων για τη διάσπαση της οικογενειακής συνοχής. Διότι, διαφορετικά από ό,τι φαίνεται εκ πρώτης όψεως, τα παραστρατημένα παιδιά της Αγίας Οικογένειας δεν είναι τα έγκλειστα για τρομοκρατική δράση μέλη της αλλά οι ίδιοι οι αρχηγοί της. Που αποφάσισαν να διαβούν τελικά τον Ρουβίκωνα για να απολαύσουν τα αγαθά της (έστω κοινοβουλευτικής) εξουσίας.
Ο κ. Νάσος Βαγενάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
