Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται τώρα και ουσιαστικά ζητά μια ακόμη ευκαιρία.
Μάλιστα, υποστηρίζει ότι τώρα είναι που θα αλλάξει τα πράγματα, γιατί μέχρι τώρα «υποχρεώθηκε» να εφαρμόσει μνημόνια.
Μόνο που αυτή την ευκαιρία την είχε και την έχασε.
Με τον πιο καταστροφικό τρόπο.
Είχε την ευκαιρία να κάνει τη διαφορά και να αλλάξει κάπως τα πράγματα και δεν την αξιοποίησε.
Είναι τόσο μεγάλη η αποτυχία του Τσίπρα που και της παρέας του που σήμερα μπορούν να βγαίνουν και να λένε «τέσσερα χαμένα χρόνια», αυτοί που ευθύνονταν για όλα τα προηγούμενα χαμένα και καταστροφικά χρόνια.
Γιατί δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες.
Αυτοί που θα μας κυβερνήσουν από εδώ και πέρα πιστεύουν ότι το 2014 τα πράγματα πήγαιναν καλά.
Είναι αυτοί που συμφώνησαν και υπέγραψαν μνημόνια επίσης.
Είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια.
Πάνω από όλα αυτοί που θα μας κυβερνήσουν είναι αυτοί που το 2015 πίστευαν ότι ο λαός δεν είχε δικαίωμα να απορρίψει τη λιτότητα και την καταστροφή.
Αυτοί θα μας κυβερνάνε από εδώ και πέρα.
Και θα μας κυβερνάνε επειδή ο Τσίπρας τους έφερε την εξουσία.
Το 2015 ο κόσμος απαίτησε αλλαγή και είπε με σαφήνεια ότι αντέχει το κόστος της ρήξης εάν ήταν τα πράγματα στο τέλος να γίνουν καλύτερα.
Γύρισε την πλάτη στο παλιό και καταστροφικό πολιτικό σύστημα.
Κανείς ηγέτης δεν είχε πίσω του τη δυναμική που είχε ο Τσίπρας τότε.
Και αποδείχτηκε ότι ήταν επικίνδυνα απροετοίμαστος για αυτό.
Γιατί απλώς ήθελαν και αυτοί να κυβερνήσουν και χαρούν τα καλά της καρέκλας.
Δεν είχαν σχέδιο διαπραγμάτευσης πέρα από τα επικοινωνιακά κόλπα του Βαρουφάκη.
Δεν είχαν σχέδιο ρήξης.
Δεν είχαν σχέδιο Β.
Δεν είχαν καν σχέδιο τακτικής υποχώρησης και μακροχρόνιου σχεδιασμού.
Πήγαν να κάνουν κόντρα με ένα σκληρό μηχανισμό λες και είχαν μπροστά τους φοιτητική συνέλευση.
Και όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα το μόνο που είπαν ήταν «φέρτε ό,τι είναι να το υπογράψουμε».
Και τέσσερα χρόνια δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να εφαρμόζουν ένα κακό και καταστροφικό μνημόνιο.
Ακόμη και τότε μπορούσαν να κάνουν πράγματα. Να φτιάξουν καταστάσεις.
Να κάνουν μικρές αλλαγές στο πώς λειτουργούν τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι δημόσιες υπηρεσίες.
Να κάνουν πιο δίκαιη τη φορολογία.
Να υπερασπιστούν κάποια δικαιώματα των εργαζομένων.
Να ξεμπλοκάρουν κάποια έργα που ήταν πραγματικά χρήσιμα.
Να δείξουν αυτοί δεν θα διόριζαν τους δικούς τους.
Να αποδείξουν ότι δεν θα έτρεχαν να εξυπηρετούν επιχειρηματίες.
Να μην αφήσουν ανθρώπους να πνιγούν και να καούν από «φυσικές καταστροφές» που απλώς απέδειξαν την απουσία πολιτικής προστασίας.
Είχαν δηλαδή και τη «δεύτερη ευκαιρία».
Και την έχασαν και αυτή.
Και ο κόσμος τους ταύτισε με τον κυνισμό, την αγάπη της εξουσίας και την αδιαφορία για τον πολίτη.
Γι’ αυτό χάνουν τις εκλογές.
Δεν υπάρχει καμία «συνωμοσία» κατά του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν τρώνε τα «συμφέροντα» τον Τσίπρα, άλλωστε αρκετά τα εξυπηρέτησε.
Ο λαός τον διώχνει από την εξουσία.
Οι ψηφοφόροι τον τιμωρούν.
Η κοινωνία τον απορρίπτει.
Με τον αμείλικτο τρόπο που γίνεται αυτό όταν κάποιος υποσχεθεί αλλαγή και δεν την φέρει.
