Πλησιάζει ο Ιούλιος με τις εκλογές του αλλά και τις οδυνηρές μνήμες του, λόγω της μεγάλης διπλωματικής και ταπεινωτικής ήττας που υπέστη η Ελλάδα στις 12-13 Ιουλίου από τα νεοφιλελεύθερα αρπακτικά της Τρόικα καθώς και τους Γερμανούς-κυρίως- δανειστές που έπεσαν αμείλικτοι πάνω σε έναν τρομοκρατημένο Ελληνα πρωθυπουργό ο οποίος, ύστερα από μια μακρά συζήτηση που σφυροκοπήθηκε ανελέητα από νυκτός μέχρι πρωίας τα παρέδωσε όλα για να μην αντιμετωπίσει μια ολέθρια για τη χώρα grexit όπου δεν ήξερε σε τι περιπέτειες θα έσερνε τη χειμαζόμενη Ελλάδα. Ηταν μια καθαρή συνθηκολόγηση άνευ όρων που την πληρώσαμε και την πληρώνουμε ακριβά παρά τις φαντασιώσεις του πρωθυπουργού για οριστική έξοδο από την κρίση και οριστική απαλλαγή από το θανάσιμο εναγκαλισμό των Βορειευρωπαίων δανειστών, Γερμανών και Σία αλλά και από την Τρόικα.
Το πώς φθάσαμε στο σημείο μηδέν εξιστορεί ανάγλυφα ο καθηγητής και διανοητής Jack Rasmus στο έξοχο βιβλίο του: Looting Greece: A new Financial Imperialism Emerges 2016 Clarity Press.(«Λεηλατώντας την Ελλάδα: Αναδύεται ένας νέος Οικονομικός Ιμπεριαλισμός»)
Ποιος να ακολουθήσει τον Τσίπρα;
Ο Ράσμους επισημαίνει ότι ο Τσίπρας έτρεφε φρούδες ελπίδες πως και τα άλλα θύματα της λιτότητας θα τον ακολουθούσαν σε μια «εξέγερση» ενάντια της Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ και ΕΚ) και έτσι θα την υποχρέωναν σε μια επαναδιαπραγμάτευση με λιγότερο επαχθείς όρους.
Αλλά ο Τσίπρας δεν διέθετε την επιρροή και το κύρος ενός ηγέτη ισχυρής χώρας. Η ρομαντική εποχή του ιταλικού «Con Tsipras» είχε παρέλθει, ο Ελληνας πρωθυπουργός είχε οικτρά απομυθοποιηθεί και ο Τύπος δεν μιλούσε πλέον για το νεαρό ηγέτη που θα μπορούσε «να αλλάξει την Ευρώπη». Ακόμη και στη συγκρότηση ενός «μεσογειακού μετώπου» ενάντια στη λιτότητα δεν μπορούσε να ηγηθεί μιας ομάδας αφού οι ομοιοπαθείς χώρες Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και κατά δεύτερο λόγο Ιταλία, Γαλλία δεν ήσαν διατεθειμένες να τείνουν ευήκοον ους στον Τσίπρα, αλλά προτιμούσαν να ακολουθήσουν μια πολιτική ευθυγραμμισμένη με τις υποδείξεις των Γερμανών για πιστή εφαρμογή της πολιτικής της λιτότητας (Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία) .
Ετσι ο Ελληνας ηγέτης της Αριστεράς έμεινε απελπιστικά μόνος, χωρίς αληθινούς φίλους. Είχε «κερδίσει» την αντιπάθεια των Ανατολικο-ευρωπαίων καθώς και των Βαλτικών και του απέμειναν μόνον οι θερμοί εναγκαλισμοί του πρώην εχθρού του και νυν φίλου του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ. Οφειλε να επιδείξει διαγωγή τουλάχιστον κοσμιωτάτη –αν όχι αρίστη- και προς αυτή την κατεύθυνση κατέτεινε όλες τις προσπάθειές του σημειώνοντας σημαντική πρόοδο, σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί να μιλούν για έναν «καινούργιο» brand new Τσίπρα.
Γερμανικές κουτοπονηριές α λα Σόιμπλε
Ιδιαίτερα οι Γερμανοί (νευρικοί) τραπεζίτες είχαν βάλει σκοπό της ζωής του-από το 2012 ήδη- να διώξουν την Ελλάδα από την ΕΕ.
Ο Σόιμπλε είχε την φαεινή ιδέα να προτείνει μια «προσωρινή» αποχώρηση πενταετούς διάρκειας με ένα «χαρτζιλίκι» για τα πρώτα έξοδα ώστε να μην αφήσει την Ελλάδα μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Στο σήμημα προσωρινός εδώ ισχύει απαρέγκλιτα η ελληνική ρήση «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού».
Διότι υποτεθίστω ότι η Ελλάδα αποχωρούσε και παρ’ελπίδα κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ανακάμψει και να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της . Γιατί θα ήθελε να επιστρέψει στην ΕΕ; Είχε κάθε λόγο να μην θέλει να την δει στα μάτια της.
Αν πάλι –ο και πιθανότερο- η ελληνική οικονομία πήγαινε κατά διαόλου, γιατί σε μια 5ετία θα δεχόταν η ΕΕ την Ελλάδα όταν εκείνη θα βρισκόταν σε τρισχειρότερη κατάσταση από ό,τι όταν είχε φύγει;
Όλα αυτά τα είχε στο μυαλό του ο κ. Σόιμπλε για τούτο και προσφερόταν με συγκινητική γενναιοδωρία να μας δώσει ένα ποσό για να μας ξεφορτωθεί.
Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο
Δε φύγαμε από την ΕΕ, παραμείναμε στο «σκληρό πυρήνα» της, αλλά με τι τίμημα; Την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας και με την υποβάθμισή μας σε ένα προτεκτοράτο.
Ο Ράσμους είναι σαφής στον ορισμό που δίνει στο (οικονομικό) προτεκτοράτο:
“Ένα οικονομικό προτεκτοράτο υφίσταται όταν ένα κυριαρχούμενο κράτος εκχωρεί τον έλεγχο ορισμένων οικονομικών θεσμών,[άσκηση] πολιτικών καθώς και [εκμετάλλευση] οικονομικών περιουσιακών στοιχείων στον ιμπεριαλιστή (κυρίαρχο). Αυτό συνέβη στην Ελλάδα μετά τη σύναψη συμφωνίας για το ελληνικό χρέος τον Ιούλιο του 2015.”
«Τα δώσαμε όλα μια φορά κι ήθελαν παραπάνω» . Ας μου επιτρέψει ο κύριος Πορτοκάλογλου(;) να τον παραφράσω. Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε, αλλά προτού γίνει αυτό ας επισημανθεί ότι κατά μία επικρατούσα άποψη (πάντα σύμφωνα με τον Ράσμους) η ήττα του Σύριζα ήταν τόσο ολοκληρωτική και η Τρόικα επικράτησε τόσο απόλυτα, ώστε η προβολή οιασδήποτε αντίστασης θα ήταν μάταιη.
Τα δάνεια που χορηγήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Κομισιόν και το ΔΝΤ δόθηκαν υπό τον όρο να δεχθεί η Ελλάδα ιδιαίτερα σκληρό συνολικό πακέτο μέτρων λιτότητας που συμπεριελάμβανε μείωση των ημερομισθίων κατά 14%. Επίσης κατάργηση δώρων εορτών, ανέβασμα του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση. Στις κοινωνικές ασφαλίσεις αυξήθηκε η συνδρομή των ασφαλισμένων για υγιεινή περίθαλψη. Απαιτήθηκαν επίσης μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας με διευκόλυνση στις απολύσεις.
Να το, να το το προτεκτοράτο
Η αισχρότερη απαίτηση όμως ήταν για την ίδρυση «Ταμείου Εμπιστοσύνης», όπου θα κατετίθεντο ελληνικά περιουσιακά στοιχεία αξίας πενήντα δισεκατομμυρίων επειδή «οι Ελληνες ήταν αναξιόπιστοι» και έπρεπε οι πιστωτές να έχουν έναν κορβανά να τραβούν οσάκις οι Ελληνες δεν ήταν συνεπείς στην εξόφληση των χρεών τους. Ιταμότερη συμπεριφορά δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί από τους Γερμανούς και τους Βόρειους Ευρωπαίους φίλους τους .
Η ανάδυση του οικονομικού ιμπεριαλισμού παραπέμπει στην επιθετικότητα του Γερμανικού ναζισμού. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν εκατόμβες θυμάτων και αυτοί είναι πάντα τα λαϊκά στρώματα, οι φτωχοί οι μικρομεσαίοι και οι μεσαίοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι αναδυόμενοι ιμπεριαλιστές επιλέγουν ως θύματά τους οικονομικά αδύναμες χώρες που αποτελούν εύκολη λεία, συμπεριλαμβανομένης πάντα της Ελλάδας και που ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού τους ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας. Ότι πρέπει για να συγκροτήσουν ένα ιδανικό προτεκτοράτο.
Ο Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
