Αιφνιδιασμένη, ως μη όφειλε, εμφανίστηκε η ελληνική πλευρά από την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, αποδεικνύοντας έτσι ότι στερείται συγκροτημένης πολιτικής απέναντι σε έναν γείτονα που εδώ και καιρό διεκδικεί ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης ακριβώς στην ευαίσθητη αυτή περιοχή. Ηταν ποτέ δυνατόν ο ευρισκόμενος υπό πολλαπλή διεθνή και εσωτερική πίεση Νεοσουλτάνος να μην αντιδράσει, παρακολουθώντας τις γειτονικές του χώρες να χαράσσουν θαλάσσιες ζώνες με σκοπό να διαμοιρασθούν τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, αγνοώντας τον επιδεικτικά, όταν η χώρα του διαθέτει το μεγαλύτερο μήκος ακτών στην περιοχή αυτή και άρα το νόμιμο δικαίωμα να συμμετάσχει στη μοιρασιά; Γεγονός που δεν δικαιολογεί βέβαια τον τρόπο που επέλεξε για να αντιδράσει, αλλά αυτό σημαίνει να είσαι Νεοσουλτάνος!
Υπό το πρίσμα αυτό είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα υποκύψει στα μέτρα που εξήγγειλε εναντίον του η Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς εδώ και καιρό έχει αντιληφθεί ότι ουσιαστικά οι Βρυξέλλες του έχουν κλείσει την πόρτα. Γι’ αυτό άλλωστε επέλεξε για τη χώρα του τον ρόλο της περιφερειακής υπερδύναμης. Σε μια στιγμή που ολόκληρη η περιοχή της Μέσης Ανατολής σπαράσσεται, γεγονός που του δίνει τη δυνατότητα να έλθει σε σύγκρουση ακόμη και με τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά του στην περιοχή, με κύριο πάντα άξονα την εξουδετέρωση των Κούρδων. Και μπορεί η Ουάσιγκτον να εμφανίζεται διατεθειμένη να προχωρήσει σε κυρώσεις για τη γνωστή υπόθεση των S-400, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πραγματοποιήσει τελικά αυτή την απειλή, καθώς όλα θα κριθούν στην προσεχή συνάντηση Τραμπ – Ερντογάν στη σύνοδο του G-20. Οταν μάλιστα είναι ήδη γνωστό ότι ο απερίγραπτος αμερικανός πρόεδρος τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στον πρόεδρο της Τουρκίας, όπως και θαυμάζει ανάλογους αυταρχικούς ηγέτες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ετσι δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά από μια ευρωπαϊκή ή αμερικανική υποστήριξη, παρά τις ενθαρρυντικές δηλώσεις που γίνονται τελευταία και οι οποίες μπορεί να καταδικάζουν την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας, αλλά σε τελική ανάλυση ζητούν να υπάρξει δίκαιος διαμοιρασμός των υδρογονανθράκων μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια λύση του Κυπριακού στη βάση αυτού του διαμοιρασμού, που θα είναι προς όφελος και των δύο Κοινοτήτων. Ενώ και η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να καταθέσει στον ΟΗΕ τις θέσεις της για την έκταση της ελληνικής ΑΟΖ, ιδιαίτερα μάλιστα στην περιοχή του Καστελλορίζου, ώστε να δοθεί μια νομική απάντηση στην Τουρκία, η οποία ισχυρίζεται ότι το ακριτικό αυτό νησί έχει δικαιώματα μόνο στα χωρικά του ύδατα.
Αυτή άλλωστε θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα για την επόμενη ελληνική κυβέρνηση, ώστε να μην πιασθούμε για ακόμη μία φορά στον ύπνο.
