«Θα θελα να φωνάξω τ΄ όνομα σου, αγάπη, μ΄ όλη μου τη δύναμη.
Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
Να τ’ ακούσει η άνοιξη και να ‘ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να το ακούσει ο χρόνος και να μην σ΄ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ».
Με αυτό το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη ο γιος του Δημήτρη Χριστόφια, ο Χρίστος (ο Χριστοφής του, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί ο ίδιος), θέλησε να συμπυκνώσει την αγάπη του ίδιου και του κόσμου στο πρόσωπο του πατέρα του τις μέρες που ήταν στο νοσοκομείο. Γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας υπήρξε ένα πρόσωπο με φανατικούς εχθρούς αλλά κυρίως με φανατικούς οπαδούς. Ανθρώπους που τον λάτρευαν και στέκονταν στο πλευρό του με πάθος. Στους αγώνες, στα αξιώματα, αλλά και στις κακές στιγμές. Αντίστοιχα φανατισμένοι ήταν και οι εχθροί του.
Και αυτό επιβεβαιώνει ότι δεν άφησε αδιάφορο κανένα. Ένας πολιτικός με αστέρι. Ένας πολιτικός με φιλοδοξίες. Με ικανότητες. Αλλά και ένας πολιτικός που τελικά θεώρησε τις δυνάμεις του πολύ μεγαλύτερες από τα διεθνή συμφέροντα και οδηγήθηκε σε λάθη. Και τα πλήρωσε με πολιτικό κόστος.
Ποιος ήταν
Παιδί του Ανορθωτικού Κόμματος Εργαζόμενου Λαού, του Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου, γεννήθηκε, μεγάλωσε και ανδρώθηκε στο Κόμμα και δεν ξεχώρισε ποτέ την πορεία του από αυτό, ούτε στις πιο δύσκολες στιγμές.
Ο Χριστόφιας γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου του 1946 στο Δίκωμο στην κατεχόμενη σήμερα επαρχία Κερύνειας. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας και ήταν διδάκτωρ ιστορικών επιστημών της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών της Σοβιετικής Ένωσης
Υπήρξε οργανωμένος από 14 ετών στην Παγκύπρια Ενιαία Οργάνωση Μαθητών (ΠΕΟΜ) και στη συνέχεια της ΕΔΟΝ (Ενιαίας Δημοκρατικής Οργάνωσης Νεολαίας), του ΑΚΕΛ και της Παγκύπριας Εργατικής Ομοσπονδίας (ΠΕΟ).
Το 1969 εκλέγεται μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου, της ΕΔΟΝ, ενώ το 1974, ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Μόσχα και επιστρέφει στην Κύπρο όπου γίνεται επαγγελματικό στέλεχος στη Νεολαία. Το 1977 εκλέγεται γραμματέας της οργάνωσης, θέση στην οποία συνεχίζει μέχρι το 1987. Το 1982 εκλέγεται στην Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, το 1986 στο Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΑΚΕΛ και το 1987 μέλος της Γραμματείας της ΚΕ.
Ο Χριστόφιας αναλαμβάνει προσωρινός ΓΓ του ΑΚΕΛ, μετά το θάνατο Εζεκία Παπαϊωάννου, στις 10 Απριλίου 1988 και εκλέγεται στη θέση αυτή από την ολομέλεια της ΚΕ του στις 22 Απριλίου 1988. Παραιτείται μετά την εκλογή του στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 2009.
Εκλέγεται βουλευτής Κερύνειας με το ΑΚΕΛ από το 1991 μέχρι το 2008 και το 2001 αναλαμβάνει πρόεδρος του Σώματος.
Στις προεδρικές του 2008 κάνει την ανατροπή και περνά στο δεύτερο γύρο, αφήνοντας έξω τον απερχόμενο πρόεδρο, Τάσσο Παπαδόπουλο. Κερδίζει τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ Ιωάννη Κασουλίδη, με μεγάλη διαφορά και η νίκη του θεωρείται δικαίωση για τον προοδευτικό κόσμο της Κύπρου. Δημιουργεί ελπίδες στους τουρκοκύπριους αριστερούς, που τον στήριξαν μαζικά και φέρνει για μια ακόμα φορά προσμονή για μία δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού.
Η επίσημη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων έγινε σε ένα κατάμεστο και κατακόκκινο στάδιο Ελευθερίας, με το Χριστόφια να δηλώνει «υποκλίνομαι στον κυρίαρχο λαό». Στο λαό που τον αγκάλιασε όσο λίγους. Στο λαό που ήταν το προσωπικό του καταφύγιο.
Ανέλαβε το 2008
Ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 28 Φεβρουαρίου του 2008, δηλώνοντας ενώπιον της Βουλής: «Ο στόχος της προεδρίας μας είναι να πετύχουμε λύση δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική που να τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Λύση που να καθιστά την κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και να αποκλείει τα όποια δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας μας από ξένες δυνάμεις. Λύση που να επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία της χώρας μας στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας». Ο στόχος προφανώς δεν επετεύχθη.
Κρίσιμη καμπή στην θητεία του η έκρηξη στο Μαρί στις 11 Ιουλίου του 2011 στην ναυτική βάση της «Ευάγγελος Φλωράκης». 13 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 63 τραυματίζονται, με μεγάλη οικονομική ζημιά για την Κύπρο. Μεγάλη και η πολιτική ζημιά για τον Χριστόφια, ο οποίος χρόνια μετά θα δηλώσει ότι η έκρηξη δεν ήταν τυχαία, ότι ήταν στοχευμένη ενέργεια για να υπονομεύσει τον ίδιο, έναν κομμουνιστή πρόεδρο, οργανωμένη από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, λέγοντας ότι πιθανότατα την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ…
Ακολουθεί το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην ΕΕ, που επηρεάζει και την Κύπρο. Ο Χριστόφιας δεν ξαναβάζει υποψηφιότητα. Ακολουθεί η εκλογή Αναστασιάδη, κούρεμα καταθέσεων και κατάρρευση των τραπεζών, με την νέα κυβέρνηση να κατηγορεί για τα όσα συνέβησαν το Χριστόφια.
Ο Δημήτρης δεν σιώπησε ποτέ. Για τον κόσμο του ΑΚΕΛ ήταν πάντα ο Δημήτρης, που περπατούσε και αγκάλιαζε τον κόσμο. Στο πλευρό του ήταν πάντα η σύζυγος του Έλση και τα παιδιά του, η Μαριάννα, η Χριστίνα και ο Χρίστος. Στο πλευρό του και το Κόμμα και κυρίως ο κόσμος που τον αγάπησε και τον πίστεψε.
