Η ωρολογιακή βόμβα της ΔΕΗ, για την οποία πολλοί προειδοποιούσαν εδώ και καιρό φαίνεται ότι είναι έτοιμη να απασφαλιστεί. Η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας, ο πυλώνας ανάπτυξης της χώρας, κινδυνεύει κυριολεκτικά να καταρρεύσει από τις τραγικές επιλογές της διοίκησης της αλλά κυρίως της κυβέρνησης.
Δεν είναι μόνο τα προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζει, είναι παράλληλα το μεγάλο πρόβλημα βιωσιμότητας που την απειλεί,καθώς έχει αφεθεί στην τύχη της.Μια αμέριμνη, αδιάφορη, αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση αντί να ασχοληθεί με τις αναγκαίες τομές που είχε ανάγκη η ΔΕΗ, επένδυσε στις πελατειακές σχέσεις. Άφησαν την μεγαλύτερη δημόσια επιχείρηση της χώρας στα χέρια των συνδικαλιστών και των συντεχνιακών τους διεκδικήσεων, για καιροσκοπικούς μικροκομματικούς λόγους.
Ενώ γνώριζαν τους κινδύνους που την απειλούσαν την άφησαν στον αυτόματο πιλότο. Επιπλέον έδωσαν το ελευθέρας σε μια μεγάλη μάζα καταναλωτών να αφήνει απλήρωτους λογαριασμούς – κάτι που δεν συνέβη με τον ΟΤΕ για παράδειγμα – προσθέτοντας ένα επιπλέον πρόβλημα σε αυτά που ήδη αντιμετώπιζε.
Προφανώς οι ευθύνες για την κατάσταση της ΔΕΗ δεν αφορούν μόνο αυτή την κυβέρνηση αλλά ξεκινούν από πολύ παλιότερα. Όμως έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, το 2014 η τότε κυβέρνηση αντιλαμβανόμενη το αδιέξοδο που ερχόταν, είχε ξεκινήσει τη διαδικασία για την πώληση της μικρής ΔΕΗ. Μπορεί να μην ήταν το καλύτερο σχέδιο, αλλά τα όσα ακολούθησαν αποδείχθηκαν τραγικά.
Ακυρώθηκε μεν αυτό το σχέδιο εξυγίανσης, αλλά νέο όχι μόνο δεν υπήρξε, αλλά με τις γνωστές αυταπάτες και ιδεοληψίες που κυριαρχούσαν, παραδόθηκε η διαχείριση της στους συνδικαλιστές. Τις συνέπειες αυτής της πολιτικής τις βλέπουμε σήμερα, που αναζητούνται βραχυπρόθεσμες λύσεις σωτηρίας της τελευταίας στιγμής, για να μην καταρρεύσει τελείως.
Χρηματοοικονομικά, διαχειριστικά, επενδυτικά η εταιρεία βρίσκεται σε δεινή θέση. Με εγκληματική αμέλεια κυβέρνηση και διοίκηση αγνόησαν όλες τις προειδοποιήσεις, τα τραγικά της οικονομικά αποτελέσματα και οδήγησαν τον ενεργειακό κολοσσό της χώρας σε αδιέξοδο. Με ορατό τον κίνδυνο τώρα να αναζητηθούν λύσεις επιβίωσης που ούτε το δημόσιο συμφέρον, ούτε συνδικαλιστές και εργαζόμενους εξυπηρετούν, ούτε φυσικά τους φορολογούμενους που θα κληθούν να πληρώσουν τα σπασμένα.
