H σημερινή (20/06) είναι η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, που στόχο έχει να υπενθυμίσει σε όλους, την ανάγκη και παράλληλα την αξία της αλληλεγγύης προς όλους όσους αναγκάζοντας να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, ποντάροντας σε μια καλύτερη ζωή. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξεκινούν ουσιαστικά από το μηδέν και προσπαθούν να ορθοποδήσουν αντιμετωπίζοντας πολλές φορές τεράστιες δυσκολίες.
Έχοντας βιώσει τον «ξεριζωμό» από τη Σιέρα Λεόνε εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου που ξέσπασε στο παρελθόν κι έχοντας ζήσει στη Σουηδία ως πρόσφυγας, ο παίκτης του Παναιτωλικού, Αλχασάν Καμαρά, μίλησε στην ιστοσελίδα του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (Π.Σ.Α.Π) για όσα έχουν ανάγκη οι άνθρωποι που βιώνουν αυτήν την συνθήκη.
Σε συνέντευξή του σε ΜΜΕ της Σουηδίας είχε δηλώσει πως: «Ήθελα να πεθάνω. Έβλεπα τους γείτονές μου να δολοφονούνται σε καθημερινή βάση και ένιωθα πως δεν ήθελα να ζήσω άλλο, ώστε να μην παρακολουθώ τη φρίκη που υπήρχε. Να μην έχω πλέον εφιάλτες και να μην ζω με τον τρόμο, βλέποντας τα μικρά παιδιά-στρατιώτες και περπατούσαν στους δρόμους της πόλης μου. Ομως είμαι ευγνώμων που έζησα. Ο τρόμος πέρασε και αισθάνομαι ασφαλής. Πλέον δεν έχω πρόβλημα ώστε να κοιμηθώ και απέκτησα οικογένεια. Με βοήθησε πολύ το ποδόσφαιρο».
Ο 26χρονος φορ πλέον αναφέρεται στην αλληλεγγύη που όλοι οφείλουν να δείχνουν άπαντες σε όσους βιώνουν αντίστοιχο δράμα:
«Θυμάμαι τα πάντα από την πρώτη μου ημέρα. Πόσο κρύο έκανε. Που δεν ξέραμε τι θα μας συμβεί. Βρισκόμασταν στον τερματικό σταθμό και περιμέναμε. Όπως και δεν θα ξεχάσω και την ημέρα που ξεκίνησα τα δοκιμαστικά μου στο ποδόσφαιρο. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ήθελα να πετύχω, όχι μόνο για μένα αλλά για να βοηθήσω την οικογένειά μου και όσους αγαπώ. Φοβόμουν. Αλλά όχι για μένα. Φοβόμουν μήπως αποτύχω, καθώς έτσι δεν θα μπορούσα να τους βοηθήσω.
Είναι πολλά. Χρειάζεται φαγητό, νεαρό, ρούχα, ένα κατάλυμα. Αλλά το κυριότερο είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους να σε βοηθήσουν να κατανοήσεις τη χώρα που ήρθες και να εγκλιματιστείς. Να μάθεις τη γλώσσα, τις συνήθειές της, να σου βρουν μία δουλειά, αν πρόκειται για μικρά παιδιά να πάνε στο σχολείο. Είναι πολλά.
Το ποδόσφαιρο μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ. Τόσο ως άθλημα, όσο και ατομικά ο κάθε παίκτης. Ο ποδοσφαιριστής δεν πρέπει να σκέφτεται μόνο το ποδόσφαιρο. Πρέπει να δίνει πράγματα πίσω στην κοινωνία. Να βοηθάει όπου μπορεί. Είναι σημαντικό γιατί οι ποδοσφαιριστές είναι αναγνωρίσιμοι και ο κόσμος τους ακολουθεί.
Αν κάποιος βρεθεί π.χ. στο Αγρίνιο, θα προσπαθήσω να του δείξω την πόλη, τους ανθρώπους της. Να μάθει τον τόπο και όσους κατοικούν εδώ. Πώς ζουν. Τη γλώσσα, τις συνήθεις που υπάρχουν. Μην δίνετε απλά χρήματα. Αν προσφέρεις χρήματα σε κάποιον θα τον βοηθήσουν για μία ημέρα, μία εβδομάδα το πολύ. Και μετά; Πάλι θα βρίσκεται στο ίδιο σημείο, Όχι, είναι λάθος. Οι άνθρωποι που πάνε σε μία ξένη χώρα δεν χρειάζονται τέτοιου είδους βοήθεια.
Πρέπει να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Αυτό είναι το σημαντικό. Να βρουν μία δουλειά ώστε να ζουν αξιοπρεπώς εκείνοι και οι οικογένειές τους. Να μορφωθούν. Είναι σημαντικό να δώσουμε τη δυνατότητα στα νέα παιδιά να πάνε σχολείο. Να μάθουν τη γλώσσα της χώρας που βρίσκονται. Οχι χρήματα. Δεν είναι αυτό το σημαντικό».
