Παρατηρώ την προεκλογική εκστρατεία της Νέα Δημοκρατίας.

Σε γενικές γραμμές η λογική είναι να μην προκαλέσουν και να καθησυχάσουν το ακροατήριό τους.

Κυρίως να μη δώσουν πάτημα στην πολεμική του ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζεται στο φόβο «ότι έρχεται η μνημονιακή δεξιά».

Κομμάτι αυτής της τακτικής ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συγκεκριμένος μόνο στα θετικά μέτρα και πολύ γενικόλογος στα υπόλοιπα.

Βέβαια προς τα κάτω τα πράγματα δεν δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο και διάφοροι έχουν πει τις χοντράδες τους, όμως γενικά το πράγμα δείχνει να δουλεύει.

Όμως εγώ δεν θέλω να σταθώ στην προεκλογική εκστρατεία.

Αυτή λίγο πολύ θα κυλήσει έτσι: ο Τσίπρας θα κινδυνολογεί και ο Μητσοτάκης θα καθησυχάζει με τον αέρα του νικητή.

Αναφέρομαι σε αυτά που θα γίνουν μετά τις 7 Ιουλίου.

Γιατί η ΝΔ πάει να κερδίσει τις εκλογές καθαρά, να έχει αυτοδυναμία, να μπορεί να ολοκληρώσει την κουτσουρεμένη αναθεώρηση του Συντάγματος και άρα να μην κινδυνεύουμε να πάμε σε εκλογές γύρω από το θέμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, ενώ την ίδια ώρα ελέγχει όλες τις περιφέρειες πλην της Κρήτης.

Και γι’ αυτό θα νιώσει πολύ ισχυρή. Πιο ισχυρή από ό,τι θα είναι στα αλήθεια.

Και τότε, θα είναι έντονος ο πειρασμός να δοκιμάσουν να «κάνουν το πρόγραμμά τους πράξη». 

Μόνο που αυτό φοβάμαι ότι δεν θα περιοριστεί απλώς σε κάποιες φοροελαφρύνσεις. 

Θα θελήσουν μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις, είναι πιθανό να βάλουν στο στόχαστρο πλευρές της περιβαλλοντικής ή της αρχαιολογικής νομοθεσίας.

Θα ακουστούν φωνές που θα θέλουν νέα προγράμματα περιορισμού του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

Θα υπάρξουν οι «σύμβουλοι» που θα υποστηρίξουν ότι δεν χρειαζόμαστε  συλλογικές  συμβάσεις και εργατική νομοθεσία.

Μόνο που αυτή θα είναι η στιγμή της αλαζονείας. 

Η στιγμή που θα παραβλέψουν τους πραγματικούς συσχετισμούς και θα θεωρήσουν ότι ο κόσμος τους δίνει λευκή επιταγή να εφαρμόσουν νεοφιλελεύθερες εμμονές.

Η στιγμή που θα ξεχάσουν ότι είναι κυρίως η δυσαρέσκεια από την αποτυχία του Τσίπρα που τους οδήγησε στην εξουσία και ότι η κοινωνία δεν ξεχνά τις μέρες των μνημονίων. 

Και  μπορεί τώρα η κοινωνία να δείχνει αποκαρδιωμένη και έτοιμη να αποδεχτεί τα πάντα. Όμως, τότε θα αντιδράσει, γιατί έχει πληρώσει μεγάλο κόστος μέχρι τώρα και με όλες τις κυβερνήσεις από τον Γιώργο Παπανδρέου, στον Αντώνη Σαμαρά και τώρα στον Αλέξη Τσίπρα και δύσκολα θα ανεχτεί ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση. 

Και το πώς θα αντιδράσει η κοινωνία δεν μπορούμε να το προβλέψουμε.

Ας το έχουν αυτό στο νου τους εκεί στην Πειραιώς. 

Δεν αρκεί να φαίνονται μετρημένοι. Πρέπει να είναι όντως.