Μερικές φορές, η πραγματικότητα που βιώνουμε γύρω μας, ξεπερνά ακόμα και τη φαντασία. Όπως, όταν μαθαίνεις για την περίπτωση εκείνης της συμπολίτισσάς μας, η οποία ανήρτησε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης τη φωτογραφία κάποιου, που αποφάσισε να παρκάρει σε θέση αναπήρου και, αντί για τη δημόσια συγγνώμη του, έλαβε την αγωγή του, με την οποία της ζητούσε 70.000 ευρώ για προσβολή των προσωπικών του δεδομένων.
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα αποφασίσει το Δικαστήριο. Αδυνατώ, όμως, να πιστέψω πως στη στάθμιση των πληττόμενων εννόμων αγαθών, η κρίση του θα βαρύνει υπέρ του… παρανομούντος παρκαδόρου. Το πλέον κρίσιμο, όμως, είναι το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα, προκειμένου να μην φτάνουμε σε καταστάσεις αυτοδικίας, για να υπερασπιστούμε τα αυτονόητα.
Ο σεβασμός απέναντι στους συνανθρώπους μας, που είναι άτομα με αναπηρία, δεν είναι απλά ένα δείγμα υποταγής στον νόμο. Είναι δείγμα παιδείας. Συνεπώς, όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν, μερικοί δεν θα αλλάξουν ποτέ, ακόμα κι αν υπάρχει δίπλα στον καθέναν από εμάς ένας αστυνομικός, που θα κόβει κλήσεις και θα παίρνει πινακίδες.
Σε ευαίσθητα, λοιπόν, ζητήματα, όπως αυτό, το πρώτο βήμα είναι η συναίνεση. Κάθε κομματικός, πολιτικός, συνδικαλιστικός φορέας, κάθε ομοσπονδία που υπερασπίζεται τα δικαιώματα του αναπηρικού κινήματος, πρέπει να βρει τον κοινό τόπο, πρώτα για το στρατηγικό σχέδιο προστασίας των ΑΜΕΑ, δεύτερον για τις δράσεις και τρίτον για τον τρόπο υλοποίησης. Μόνο του το πρώτο αυτό βήμα μπορεί να διαμορφώσει τις συνθήκες για μία ευρύτερη κοινωνική συναίνεση, όταν κάθε πολίτης ξεχωριστά θα αντιλαμβάνεται ότι η Πολιτεία, συμπαριστάμενη στους συνανθρώπους μας που το έχουν περισσότερο ανάγκη, δεν τιμωρεί απλά τους παραβάτες της νομοθεσίας, αλλά δημιουργεί ένα αρραγές μέτωπο, απέναντι στην ασυδοσία και στην έλλειψη σεβασμού.
Αν αυτό το ελάχιστο consensus βρει χώρο, τότε, όσοι υπερασπιζόμαστε τις πάγιες προγραμματικές θέσεις της ΝΔ για τη δημιουργία ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης και για τη θέσπιση Ειδικού Συντονιστή, που θα αναφέρεται απευθείας στον Πρωθυπουργό, με συγκεκριμένους και κατοχυρωμένους πόρους, τότε προφανώς και δεν… «κομίζουμε Γλαύκας εις Αθήνας».
Και άλλες, συμπληρωματικές, αλλά τόσο σημαντικές δράσεις, όπως η πρόσληψη μονίμου τακτικού προσωπικού στη δημόσια εκπαίδευση για την ειδική αγωγή, αλλά και η επίτευξη, επιτέλους, της πλήρους προσβασιμότητας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που τόσο ταλανίζει τους συμπολίτες μας. Ακόμα και η κατ’ οίκον διανομή των ειδικών σκευασμάτων από τα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ, για να γλιτώνουν την εξευτελιστική- για σύγχρονο κράτος -ταλαιπωρία, είναι μικρή αλλά πολύ σοβαρή παρέμβαση.
Κάθε δράση έχει φυσικά τη σημασία της. Κάθε μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια να γίνει η ζωή αυτών των ανθρώπων καλύτερη και ευκολότερη, είναι ένα ακόμα μικρό σκαλοπάτι που ανεβαίνουμε ως κοινωνία. Μέχρι τον τελικό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη δημιουργία της γενικής εσωτερικής αναγκαιότητας να μην παρκάρουμε ούτε στη ράμπα του αναπήρου, ούτε στη θέση για ΑΜΕΑ και ο λόγος να μην είναι ο φόβος μήπως μας πάρουν τις πινακίδες, αλλά επειδή, απλά, δεν θα θέλουμε να βάλουμε άλλο ένα εμπόδιο σε εκείνους τους ήρωες της ζωής, που τόσα έχουν να υπερπηδήσουν καθημερινά.
Η Σοφία Νικολάου είναι Υποψήφια Βουλευτής ΝΔ Α΄ Αθήνας – Δικηγόρος
