Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια, στη γενέτειρά μου, τη Λιβαδειά, τον μπάρμπα-Νίκο. Ένα από τα αμέτρητα οικονομικά ναυάγια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης 1929-1933, που έπληξε θανάσιμα τις ΗΠΑ, εξαναγκάζοντας πολλούς Έλληνες μετανάστες να ξαναγυρίσουν στην Ελλάδα κατηφείς, απένταροι και ταπεινωμένοι.
Ο μπάρμπα-Νίκος της Λιβαδειάς, από την απογοήτευση και την καταφρόνια, οδηγήθηκε στην παράνοια. Και δεν άργησε να ταξιδεύει, μέσα από τη φοβερή φτώχεια και ανέχειά του, στον χαμένο παράδεισο ενός φανταστικού ειδυλλίου του με τη σύζυγο του 32ου προέδρου των ΗΠΑ, την Έλινορ (Ελεονόρα) Ρούσβελτ.
Στους αμέτρητους περιπάτους του στο ολάνθιστο πάρκο του Λάμπρου Κατσώνη (του θρυλικού Λιβαδείτη θαλασσομάχου και ναυάρχου του ρωσικού στόλου), στο πήγαινε-έλα του μπάρμπα-Νίκου, ο ίδιος κουβέντιαζε, άλλοτε με τον εαυτό του και άλλοτε με τους περαστικούς, για την Ελεονόρα που είχαν δώσει κατά τις διηγήσεις του Νίκου αμοιβαία υπόσχεση γάμου…
Έτσι έζησε ως την τελευταία του πνοή ο μπάρμπα-Νίκος, περιμένοντας την Έλινορ να τον αναστήσει από τη φτώχεια, τον παραγκωνισμό, την καταφρόνια και τη μοναξιά…
Αυτό λοιπόν το χρονικό του «τρελού του χωριού», ανέκαθεν είχε και έχει πολλούς τραυματισμένους αλλά και αθεράπευτα χτυπημένους από την folie des grandeurs, την τρέλα των μεγαλείων, που είναι και ο επίλογος στη ζωή των μυαλοκομμένων και ονειροπαρμένων.
Όλοι τους πλάθουν με τη φαντασία τους την κατάκτηση του ανέφικτου. Άλλοι, πιο τυχεροί και αδίστακτοι μπαίνουν για τα καλά, ακόμη και στα άβατα της εξουσίας και με το σύστημα του αναξιοκρατικού star system αναποδογυρίζουν το Σύμπαν.
Η εποχή, που όλοι μας τώρα ζούμε, προσφέρει απεριόριστες δυνατότητες ν’ αλωνίζουν οι αδίστακτοι, ακόμα και στα ανάκτορα του Πεκίνου και το Σινικό Τείχος, στο κιτς παλάτι του γείτονά μας, νεο-σουλτάνου, στο μέγαρο των Ηλυσίων του Παρισιού, στην καγκελαρία του Βερολίνου, στις αίθουσες αναμονής του Λευκού Οίκου και βάλε…
Οι αρριβίστες
Όμως, ο αρριβισμός, η παρ’ αξίαν ανέλιξη, που απογειώνει στα μεσούρανα, άλλο τόσο και καταβαραθρώνει… Στην Ιταλία, όλη η Ευρώπη έζησε το χρονικό Μπέπε Γκρίλο και των Πέντε Αστεριών, στην Ισπανία τον Ιγγλέσιας και τους Ποδέμος, στην Ελλάδα τον Αλέξη Τσίπρα και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
Μιλάμε ενδεικτικά για 4-5 περιπτώσεις ηγετών και ηγετίσκων, που απασχόλησαν άλλοι για 8-10, άλλοι για 4-5 χρόνια, την Κοινή Γνώμη και πουη όλη τους διαδρομή δεν ήταν παρά μια άλλοτε εύθυμη και φαιδρή και άλλοτε ψεύτικη και τυχοδιωκτική παρένθεση.
Οι αδίστακτοι και οι καταφρονεμένοι
Όσοι από όλους αυτούς τους «περαστικούς» με υψηλότερο δείκτη σύνεσης, απεχώρησαν από το κοινωνικο-πολιτικό προσκήνιο, τελικά αναδιπλώθηκαν στην ιδιωτική ζωή τους με το μικρότερο δυνατό ψυχικό κόστος.
Όμως οι άλλοι, ισοβίως απροσάρμοστοι, διατρέχουν τον κίνδυνο της παράνοιας, όπως ο μπάρμπα-Νίκος, ο μοναχικός πεζοπόρος και κατά φαντασίαν εραστής της Ελεονόρας Ρούσβελτ.
Και όμως, ο τραγικός ναυαγός της οικονομικής κρίσης 1929-1933, και, αιώνιος πιστός, κατά φαντασίαν εραστής, καταφανώς και υπερέχει από τον δικό μας, βάναυσο βιαστή της εξουσίας. Ο πρώτος έζησε τη συμπόνια και την αγάπη των συμπατριωτών του της Λιβαδειάς. Όμως ο άλλος, ο αμετανόητος διπλοτριπρόσωπος τυχοδιώκτης, τελείως ξεγυμνωμένος, από τις απάτες, συνεχίζει ακόμη και μετά τον όλεθρο της 26ης του φετινού Μαΐου, να ρητορεύει, να προκαλεί, σε τεχνητά ακροατήρια, θεούς και δαίμονες.
Αν ρωτήσετε ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον μακαρίτη μπάρμπα-Νίκο, τον τραγικό μετανάστη των ΗΠΑ και ένα πρωθυπουργό, επίορκο της αποστολής του, είναι βέβαιο ότι οι περισσότεροι θ’ απαντήσουν:
«Ο μπάρμπα-Νίκος ήταν αισθηματίας, ο άλλος αποδείχθηκε αδίστακτος παράφρων. Καλύτερα να ζεις και να πεθαίνεις με τη μαγεία της ανέφικτης ευτυχίας, παρά με τη δολιότητα και την αποδοκιμασία».
