Οι ιδέες κινούν τον κόσμο και οι λέξεις τον αλλάζουν. Ασκήθηκαν πολύ πάνω σε αυτό οι κυβερνητικοί. Οχι χωρίς αποτελέσματα, οφείλουμε να ομολογήσουμε.
Μέλος της ομάδας των κυβερνητικών σε αποδρομή εγκαλεί δημοσιογράφους κρατικού καναλιού επειδή ονομάζουν επίδομα τη 13η σύνταξη. Μα ποιοι είναι αυτοί οι βέβηλοι που δεν σέβονται τη γλώσσα της εξουσίας και αμφισβητούν την ιερή αλήθεια των κυβερνητικών λέξεων; Αμφισβητούν το περιεχόμενό τους και υπονομεύουν τη λειτουργία τους;
Επίδομα ή 13η σύνταξη; Θεσμοί ή τρόικα; Ξεχάστηκε και εκείνη η Κυβέρνηση Κοινωνικής Σωτηρίας, για να συμπληρωθεί μια πρόχειρη τουλάχιστον ιερή τριάδα λέξεων της τρέχουσας γλώσσας της εξουσίας.
Πέρα από το συγκεκριμένο στιγμιότυπο, που εμπλουτίζει την ενδοχώρα του γελοίου, οι λέξεις – το γνωρίζουμε – είναι πράγματι το ένδυμα της εξουσίας. Δεν μπορεί καμία εξουσία να ξεφύγει από αυτό. Κάθε φορά που μιλάει για κάτι μιλάει για τον εαυτό της. Με τη γλώσσα η εξουσία πλέκει τον μύθο της. Με τις λέξεις χτίζει περίτεχνη περιβολή. Προστατεύει τον εαυτό της από την κατανόηση της αυθεντικής φύσης της και αποκρούει την κριτική, διαστρέφοντας νοήματα και σημασίες.
Ο λόγος και οι λέξεις, ως πράξη, ως «λέγειν» και ως «πράττειν», είναι το πυρομαχικό της πολιτικής σύγκρουσης. Ενα από τα δεδομένα της κρίσης είναι η εξέλιξη στο μέτωπο αυτό. Η κατάχρηση των λέξεων εντάχθηκε στην επίμονη επιδίωξη παραποίησης του πραγματικού κόσμου. Οι λέξεις έγιναν πολιτική ενέργεια. Εργαλεία διαστροφής και ανάχωμα στη συνειδητοποίηση. Η προσπάθεια ελέγχου των μέσων επικοινωνίας, που επιχειρήθηκε στην πρώτη φάση, συνδέεται με αυτό. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να επικρατήσει διεκδικώντας για τον εαυτό της τα πρωτεία του λόγου. Απέτυχε.
Τώρα πια είμαστε σε άλλη φάση. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών άνοιξε την πύλη της. Ολα όμως μένουν ανοιχτά στο μέτωπο της ερμηνείας, των νοημάτων και των σημασιών. Ποτέ τίποτε δεν κρίνεται οριστικά, ποτέ δεν δίνεται τελική απάντηση.
Τώρα που είμαστε οπλισμένοι με την εμπειρία της πρόσφατης διακυβέρνησης, που επιχείρησε να διαγράψει και να ξαναγράψει την πραγματικότητά μας, ποτέ δεν πρέπει στο μέλλον να μείνουμε αδρανείς, όπως οι αστόχαστοι παρατηρητές.
Οφείλουμε να φέρουμε και να φέρνουμε διαρκώς στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης την ανάγκη υπεράσπισης των λέξεων. Τη διαρκή ανάγκη αποκατάστασης των σημασιών και των νοημάτων. Η ίδια η γλώσσα είναι το μέτωπο. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να νοηθεί ερμηνευτική απόδοση της εποχής μας και του κόσμου, δεν νοείται πολιτική επικοινωνία με αποτέλεσμα, δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική υπεράσπιση μιας πολιτικής μετάβασης και αλλαγής.
Τίποτε δεν είναι όπως πριν, τίποτε δεν θα γίνει όπως πριν.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
