Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, λίγα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών, επανακυκλοφόρησε στην Ελλάδα μια σειρά διηγημάτων του Αζίζ Νεσίν υπό τον τίτλο «Ο καφές και η δημοκρατία».
Εκεί, ο τούρκος συγγραφέας διεκτραγωδούσε την καθυστέρηση της ελλειμματικής τουρκικής δημοκρατίας, καυτηρίαζε την πρωτοφανή άγρα πελατείας στην οποία επιδίδονταν ασυστόλως στις προεκλογικές τους εκστρατείες οι τούρκοι πολιτευτές, και ιδιαίτερα καταδίκαζε το ρουσφέτι ως κατάλοιπο της οθωμανικής εποχής.
Το ελληνικό κοινό αγκάλιασε τα διηγήματα του Αζίζ Νεσίν επειδή ήταν απολύτως συγγενή προς την εδώ πολιτική πρακτική και επειδή φανέρωναν κατά τρόπο ευθύ τις ανατολίτικες επιρροές.
Αλλωστε το ρουσφέτι που εισήγαγε ο Ιωάννης Κωλέττης στην ελληνική πολιτική ήταν κι αυτό κατάλοιπο του οθωμανικού ζυγού και επιβεβαιωτικό της ελληνικής πολιτικής καθυστέρησης. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα τα διηγήματα του Αζίζ Νεσίν είναι και πάλι απολύτως επίκαιρα, ερχόμενα στο προσκήνιο με εκκωφαντικό τρόπο.
Οσα συνέβησαν στην ελληνική Βουλή τις τελευταίες ημέρες της διακυβέρνησης Τσίπρα πλήγωσαν με βάναυσο τρόπο τη δημοκρατία και κλόνισαν την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Η βροχή τροπολογιών προς ικανοποίηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών, τοπικών συμφερόντων και ειδικών ομάδων του πληθυσμού, όπως και οι τοποθετήσεις ημετέρων, παραπέμπουν σε καθεστώτα της καθ’ ημάς Ανατολής, πολύ μακριά από τα πρότυπα των δυτικών και ευρωπαϊκών δημοκρατιών στις οποίες υποτίθεται ανήκουμε.
Ιδιαιτέρως οι διορισμοί και οι μετατάξεις υιών, θυγατέρων και λοιπών συγγενών σε προνομιακές θέσεις του Κοινοβουλίου για την απόλαυση και μόνο ξεχωριστών αμοιβών και μάλιστα από κατέχοντες τιμητικά αξιώματα, άφησαν άφωνη τη χώρα.
Αυτή η σπουδή διεκπεραίωσης προσωπικών ρουσφετιών κοινοβουλευτικών παραγόντων συνδεδεμένων με το προεδρείο της Βουλής, που όλα τα προηγούμενα χρόνια διεκδικούσαν τίτλους «κοινωνικού αγωνιστή», έσβησε τα όποια ίχνη ηθικού πλεονεκτήματος, τα οποία πομπωδώς περιέφεραν και διαλαλούσαν. Και είναι απορίας άξιον πώς δεν αντιλαμβάνονται ότι θα ελεγχθούν για τις πράξεις τους και θα αναζητηθούν ευθύνες για τα πεπραγμένα τους.
Δυστυχώς η Αριστερά των αγώνων και των θυσιών χάθηκε στη θάλασσα των τροπολογιών και των ρυθμίσεων της τελευταίας ώρας, λίγο πριν από το κλείσιμο της Βουλής και λίγες μέρες πριν από την επίσημη προκήρυξη των εκλογών.
Πνίγηκε στην κυριολεξία στον κύκλο των μικρών και ιδιοτελών προσωπικών συμφερόντων, που συνήθως συνθλίβουν κόμματα, ιδεολογίες, δυνάμεις και προσωπικότητες. Και βεβαίως υπονόμευσε, για να μην πούμε γκρέμισε, τον καλλιεργούμενο επί δεκαετίες μύθο της προόδου και του ανιδιοτελούς αγώνα.
Χρειάστηκαν μόλις πέντε χρόνια εξουσίας για να επιβεβαιωθεί απλώς ότι η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, αναδεικνύοντας τα ταπεινότερα των ενστίκτων. Η αυτοδιάψευση είναι πρωτοφανής και θα βαραίνει για χρόνια τον άλλοτε περιβαλλόμενο με ηθική χώρο.
Αν μάλιστα αποκαλυφθούν και οι μέθοδοι σπίλωσης και κατασυκοφάντησης πολιτικών και άλλων αντιπάλων – είναι θέμα χρόνου, τα στόματα ήδη ανοίγουν – που χρησιμοποιήθηκαν στα χρόνια της διακυβέρνησής τους, θα φρίξει το πανελλήνιο.
Οι άλλοτε αγωνιστές αφήνουν δυστυχώς πίσω τους συντρίμμια και φαινόμενα παρακμής. Το τέλος, απ’ ό,τι φαίνεται, επέρχεται.
Οι Ελληνες στις εθνικές εκλογές θα αποδώσουν ευθύνες και θα τιμωρήσουν με τρόπο σαφή και καθαρό τούς μέχρι πρότινος τιμητές της πολιτικής ζωής, για όλα τα φθηνά και μοιραία κόλπα της τρέχουσας περιόδου.
Και όπως όλα δείχνουν θα πρόκειται για άθλιο τέλος, καθώς το αποτέλεσμα αναμένεται συντριπτικό και κατ’ ουσίαν ταπεινωτικό.
