Είναι γνωστό παλαιόθεν ότι στην Ελλάδα όποιος ξεχωρίζει από τη μετριότητα όχι μόνο δεν εκτιμάται, αλλά τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζεται σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Η μνησικακία και οι θεωρίες συνωμοσίας αποτέλεσαν πάντα τα μέσα για τον εξοστρακισμό όσων τολμούσαν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον αστερισμό των αδαών ή των μετρίων που επιπλέουν μονίμως στον δημόσιο βίο.
Αναπόφευκτα ο Β. Βενιζέλος δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Μπορεί κανείς να έχει αντιρρήσεις, ενστάσεις, ακόμα και σοβαρές διαφωνίες για πλευρές του πολιτικού ή ακαδημαϊκού βίου του. Ουδείς εχέφρων πολίτης, όμως, μπορεί να παραγνωρίσει τις γνώσεις, την αξία του και πολύ περισσότερο την καθοριστική συμβολή του, στα χρόνια της κρίσης, στη διάσωση της χώρας.
Ανέλαβε εθελοντικά, μαζί με ένα μεγάλο μέρος της δημοκρατικής παράταξης, το βάρος να κρατήσει όρθια τη χώρα. Μια επιλογή καθόλου αυτονόητη μέσα στο γενικό κλίμα απαξίωσης, μιζέριας και λαϊκισμού που κυριαρχούσε. Πλήρωσε το τίμημα παραιτούμενος από την ηγεσία του ΠαΣοΚ μετά τη βαριά ήττα του 2015, αν και όλοι ήξεραν την υπονόμευση που υπέστη από τον προηγούμενο αρχηγό της παράταξης.
Δεν παραιτήθηκε όμως από τη μάχη απέναντι στον λαϊκισμό, απέναντι στην κατασυκοφάντηση, παρά τη διαρκή στοχοποίησή του. Ηταν η φωνή της λογικής και της συνέπειας στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αναγνώριζαν οι αντίπαλοί του που διακαώς επιθυμούσαν να τον βάλουν στο περιθώριο. Δεν το πέτυχαν οι ίδιοι, το κατάφερε η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ, το αποδέχθηκαν οι συνοδοιπόροι του στη Βουλή. Αλήθεια, δεν ντράπηκαν να τον χειροκροτούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτοί, πλην ενός, να σφυρίζουν αδιάφορα;
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι ο κ. Βενιζέλος θα λείψει από τη Βουλή. Θα λείψει όμως και από την παραπαίουσα σήμερα δημοκρατική παράταξη. Μια παράταξη με ρίζες στην κοινωνία, με ιστορική συνείδηση του ρόλου της που σήμερα βιώνει την παρακμή. Γιατί η ηγεσία και το πολιτικό προσωπικό της επέλεξαν να δώσουν μάχη για τις καρέκλες τους αντί να συγκρουστούν για την ανασυγκρότησή της, για να αποκτήσει ξανά έναν σύγχρονο μεταρρυθμιστικό λόγο.
Μια ηγεσία που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την προσωπική της επιβίωση, που δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτοί που την εμπιστεύονται ακόμα είναι τα απομεινάρια του πάλαι ποτέ ένδοξου ΠαΣοΚ, που δεν βλέπει ότι η νέα γενιά τής έχει γυρίσει την πλάτη, που προτιμά τη Βάνα Μπάρμπα από τον Βενιζέλο, όποιο εκλογικό αποτέλεσμα κι αν πετύχει, οδηγεί την παράταξη σε στρατηγικό και πολιτικό αδιέξοδο…
