Όλα έχουν ένα τέλος κάποτε.
Ακόμη και η πολιτική καριέρα του Πάνου Καμμένου.
Βέβαια, στην περίπτωσή του ισχύει ότι και εδώ που έφτασε άθλος είναι.
Γιατί ο Πάνος Καμμένος ούτε στόφα μεγάλου στελέχους είχε – γι’ αυτό και του δεν του εμπιστευόταν ούτε κεντρικούς ρόλους στη Βουλή ούτε υπουργεία οι κυβερνήσεις της ΝΔ – ούτε θεωρήθηκε ποτέ ότι μπορούσε να εκφράσει κάποια συνεκτική ιδεολογία.
Για την ακρίβεια, από μικρός έδειξε τη συμπάθειά του προς τις ακροδεξιές «θεωρίες συνωμοσίας», αλλά και προς την ακροδεξιά γενικότερα.
Κοινώς αυτός ήταν με τους «ψεκασμένους», πριν γίνει της μόδας.
Όμως, ήξερε να βλέπει προς τα που φυσάει ο άνεμος.
Και γι’ αυτό κατάλαβε ότι υπήρχε στο χώρο της δεξιάς ένας κενός χώρος για ένα δεξιό «αντιμνημονιακό κόμμα».
Που θα μάζευε ένα μέρος της «πάνω Πλατείας», των αγανακτισμένων αλλά και λίγο «ψεκασμένων», των απογοητευμένων δεξιών.
Ένα κοινό δηλαδή που έψαχνε ατάκες και μια «σημαία» και δεν τον ένοιαζε αν το κόμμα ούτε πρόγραμμα είχε, ούτε όραμα.
Στη διαδρομή βρήκε και βουλευτές και στελέχη, γιατί φάνηκε ότι ήταν σημαία ευκαιρίας με προοπτική.
Και έτσι ο Πανούλης, που είχε φτάσει μόνο μέχρι υφυπουργός Ναυτιλίας, βρέθηκε να είναι αρχηγός κόμματος. Μεγαλεία.
Και μετά βρέθηκε να είναι συγκυβερνήτης για τέσσερα χρόνια.
Και με ένα μεγάλο υπουργείο. Με πολλές στολές. Και φωτογραφήθηκε φορώντας τις σχεδόν όλες.
Πρόσφερε στιγμές ανεπανάληπτου κιτς, όπως την κατάθεση στεφάνου στους… Σαλαμινομάχους.
Βέβαια, πολιτικά τα αποδέχτηκε όλα.
Αυτός -που ήταν φλογερός αντιμνημονιακός πατριώτης- και μνημόνιο υπέγραψε και μνημόνιο εφάρμοσε και ό,τι ζήτησε η Τρόικα το συνυπέγραψε.
Όμως, ο Πάνος δεν ήξερε μόνο προς τα πού φυσούσε ο άνεμος. Ήξερε πάντα και προς τα πού ήταν το χρήμα.
Και ευκαιρία να βγάλει φωτογραφίες με επιχειρηματίες δεν έχανε.
Ποιος ξεχνά κάτι συναντήσεις Δεκαπενταύγουστο στην Παναγία Σουμελά;
Αλλά και κάτι επισκέψεις στο Λονδίνο. Το πρωί φωτογραφίες με εμπόρους όπλων και το βράδυ ακριβό καζίνο.
Βλέπετε ο Πάνος Καμμένος συμπαθούσε ιδιαίτερα τους επιχειρηματίες και τους «μεσάζοντες» που δραστηριοποιούνται στο εμπόριο όπλων.
Όλως τυχαίως, αυτούς που ήθελαν να κάνουν δουλειά με το δικό του υπουργείο.
Και για το…. καλό της πατρίδας ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα.
Ακόμη και να συνεργαστεί με έναν απίθανο μεσάζοντα για να πουληθούν οβίδες στη Σαουδική Αραβία που με τη σειρά της θα τα έσπρωχνε στον αιματηρό εμφύλιο στην Υεμένη.
Είχε και άλλα χόμπι ο Πάνος. Του άρεσαν οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη. Για το καλό του τόπου πάντα.
Ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να συντονίζεται με τον Μάκη τον Ζούγκλα και τον Σταύρο Κοντονή για να δώσει ένας ισοβίτης «τη σωστή κατάθεση» που θα ενέπλεκε σε μια υπόθεση κάποιον που καμιά σχέση δεν είχε.
Όμως, στο τέλος το έφερε η ζωή και βρέθηκε να είναι ο Πάνος αυτός που «πούλησε τη Μακεδονία».
Γιατί στήριξε όλα τα βήματα της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Γιατί δεν τόλμησε να ρίξει την κυβέρνηση όταν μπορούσε.
Γιατί τον ένοιαζε μόνο να διατηρήσει, όσο το δυνατόν περισσότερο, την υπουργική του καρέκλα.
Γιατί ο Πανούλης σε μία «εθνική γραμμή» πιστεύει: στη δική του καρέκλα. Και στο τέλος την έχασε.
Ο Τσίπρας τον πέταξε έξω από την κυβέρνηση, το κοινό του τον έβριζε και τα προβεβλημένα στελέχη του δραπέτευαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και έτσι ο Πάνος έφτασε στο τέλος της διαδρομής.
Έτσι είναι η ζωή. Τι να κάνουμε;
