Τη χάζευα και δεν την πίστευα…
Μιλάω για τη στήλη του Κώστα Βαξεβάνη όπου ούτε λίγο ούτε πολύ συγκρίνει την ήττα του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές με αυτή του Ουίνστον Τσόρτσιλ στις εκλογές του 1945, λίγο μετά τη συμβολή του στη συμμαχική νίκη το στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και με αυτή του Ελευθέριου Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, παρότι είχε πετύχει μια εντυπωσιακή επέκταση της ελληνικής επικράτειας.
Δεν θέλω να σταθώ τόσο στο ότι ο Βαξεβάνης δεν φροντίζει να εξηγήσει ότι ο μεν Τσόρτσιλ έχασε από τους Εργατικούς που κέρδισαν τις εκλογές επειδή υποσχέθηκαν (και μετά υλοποίησαν) το πρώτο πραγματικό «κοινωνικό κράτος» στην Ευρώπη (ξεκινώντας από το Εθνικό Σύστημα Υγείας), ενώ ο Βενιζέλος δεν υπολόγισε την κούραση μιας κοινωνίας από τις συνεχείς πολεμικές περιπέτειες από το 1912.
Αναφέρομαι στην εντυπωσιακή απογείωση από την πραγματικότητα που αποτυπώνει η ίδια η σύγκριση του Αλέξη Τσίπρα με ηγέτες τέτοιου βεληνεκούς.
Αν μη τι άλλο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ούτε τον Τσόρτσιλ ούτε τον Βενιζέλο να συνθηκολογούν μετά από… 17 ώρες διαπραγμάτευσης.
Ούτε μπορεί να τους φανταστεί για τέσσερα ή πέντε χρόνια απλώς να… αναγκάζονται να μην εφαρμόσουν τη δική τους πολιτική. Ή να στέλνουν τη Φωτίου με τις πίτες και τα γεμιστά να δηλώνει ότι κυβερνούν μόνο 9 μήνες.
Και ο Τσόρτσιλ και ο Βενιζέλος έμειναν στην ιστορία γιατί όταν χρειάστηκε πήραν την ευθύνη, ηγήθηκαν πραγματικά και άλλαξαν τις χώρες τους.
Ο Τσίπρας, όμως, έχει ήδη μείνει στην ιστορία ως αυτός που δεν μπόρεσε να φέρει την αλλαγή.
Όμως, όλα αυτά δεν φανερώνουν μόνο την υπερβολή με την οποία γράφει ο Βαξεβάνης. Άλλωστε, έχει πάντα και το ακαταλόγιστο, ιδίως από τη στιγμή που μπέρδεψε τη δημοσιογραφία με το…. κομματικό service.
Κυρίως αποτυπώνουν πόσο έχουν καβαλήσει το καλάμι οι ίδιοι οι ΣΥΡΙΖαίοι.
Αλλά και πόσο έχουν απομακρυνθεί από την κοινωνία.
Γι’ αυτό και δεν μπορούν να κατανοήσουν την αποδοκιμασία.
Γιατί πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν για κάποιο λόγο το πεπρωμένο του λαού και άρα έπρεπε με τη σειρά του ο λαός να επικροτεί ό,τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή να δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε μνημονιακό μέτρο που παίρνει.
Γιατί έχουν μόνοι τους βάλει τον εαυτό τους στο εικονοστάσι και καταγγέλλουν όσους δεν τους αποδίδουν τις δέουσες τιμές.
Γιατί αυτοί κουνάνε το δάκτυλο στους ψηφοφόρους επειδή έκαναν πράξη το αυτονόητο δικαίωμα να αποδοκιμάσουν εκλογικά μια κυβέρνηση που τους τσάκισε στα μνημόνια.
Μόνο που όλα αυτά είναι απλώς ο σίγουρος δρόμος για την καταστροφή.
