Ο κ. Τσίπρας από τα πρώτα χρόνια συμμετοχής του στην πολιτική ζωή της χώρας έτυχε ξεχωριστής ανοδικής πορείας. Μέχρι και την περασμένη Κυριακή είχε να επιδεικνύει μόνο επιτυχίες και να συνοδεύεται από κάμποσες μικρές και μεγάλες νίκες.
Πολύ νέος, με την «Ανοιχτή Πόλη», ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων εξασφάλισε ποσοστό υψηλότερο του 10%, υπερδιπλάσιο της τότε δύναμης του κόμματός του. Με όχημα εκείνη την πρώτη σημαντική επίδοσή του αναρριχήθηκε τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας του Συνασπισμού κερδίζοντας όλες τις εσωτερικές μάχες.
Και αργότερα κατάφερε να εκτοπίσει τον μέντορά του από τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως να ηγηθεί του ευρύτερου συνασπισμού δυνάμεων της νέας Αριστεράς. Στις πρώτες εκλογές υπό την ηγεσία του το 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκόλλησε από τα χαμηλά ποσοστά του.
Ωστόσο έδειξε αντοχές και κάποιες δυνατότητες, τις οποίες πολλαπλασίασε η επελθούσα οικονομική κρίση, το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο, όπως και το πλήθος των κινημάτων που ανεπτύχθησαν σε δρόμους και πλατείες, επιτρέποντας στον κ. Τσίπρα να ανανεώσει και να διευρύνει τις εκλογικές δυνάμεις του κόμματός του.
Τον Μάιο του 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπετάχθηκε σε ποσοστά υψηλότερα του 16% και έναν μήνα αργότερα εκτινάχθηκαν σε πάνω από 26%. Ουσιαστικά σε διάστημα τριών ετών το άλλοτε περιθωριακό κόμμα έγινε στα χέρια του κόμμα εξουσίας.
Δύο χρόνια αργότερα, στις ευρωεκλογές του 2014, κέρδισε την πρωτιά και έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για τη διακυβέρνηση της χώρας, η οποία ήλθε τον Ιανουάριο του 2015.
Ακολούθησε το τρικυμιώδες πρώτο εξάμηνο της πρωθυπουργικής του θητείας και εκείνη η απολύτως προβληματική ζαριά του δημοψηφίσματος που παρ’ ολίγον να ανατινάξει τη χώρα. Το πήρε πίσω χωρίς δισταγμό όταν κατάλαβε ότι κινδυνεύει όχι μόνο η χώρα, αλλά και ο ίδιος προσωπικά. Αδειασε τους συντρόφους του, έλαβε χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις τη συνδρομή των αντιπάλων και εχθρών του, τους άδειασε κι αυτούς δύο μήνες αργότερα, και κατάφερε να επικρατήσει εκ νέου στις δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015.
Και έκτοτε κυβέρνησε σχεδόν μακιαβελικά, μην ορρωδώντας προ ουδενός, με πονηριές και κόλπα, διχάζοντας διαρκώς τον ελληνικό λαό και υπονομεύοντας τους αντιπάλους του με όλα τα μέσα, νόμιμα και ανήθικα, όπως συμβαίνει με όλους τους κυνικούς της εξουσίας.
Με τον καιρό έχτισε μύθο δήθεν πολιτικού «μάγου» που βγάζει άσους από το μανίκι και μαζί οικοδόμησε την εντύπωση του άτρωτου και ανίκητου ηγέτη.
Επηρεάστηκε και ο ίδιος απ’ αυτές τις πλαστές και ψευδεπίγραφες εντυπώσεις. Εγινε αλαζονικός, υπερόπτης, θρασύς και επιθετικός, κοινώς έχασε το μέτρο και βεβαίως την επαφή του με τον κόσμο και την πραγματικότητα. Ξέμεινε με τους υποτελείς και τους κόλακες που δήθεν προστατεύουν κρύβοντας την αλήθεια.
Κάπως έτσι έχασε την περασμένη Κυριακή τα αβγά και τα καλάθια. Ο μύθος που οικοδομούσε τόσα χρόνια χάθηκε σαν φτερό στον άνεμο. Τώρα πια ούτε άσοι βγαίνουν από τα μανίκια, ούτε ιδέες κατεβαίνουν, ούτε τίποτε. Παρά μόνο εντάσεις και συγκρούσεις, συνοδευόμενες από υπονομεύσεις και υπόγεια παιχνίδια διαδοχής, που ο ηγέτης συνήθως δεν αντιλαμβάνεται.
Οπως λένε και οι Λατίνοι «Sic transit gloria mundi» («Ετσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου»), κύριε Πρωθυπουργέ, και εσείς δεν αποτελείτε εξαίρεση…
