Το αναμενόμενο από πολλά γκάλοπ συνέβη. Η ΝΔ θριάμβευσε πέραν πάσης αμφιβολίας Oι πλέον απαισιόδοξοι αριστεροί υπολόγιζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έλθει δεύτερος με 7 % διαφορά από τη ΝΔ. Οι πιο αισιόδοξοι ότι θα διατηρηθεί ένα 3,5 % υπέρ της ΝΔ και τέλος, οι πλέον παρανοϊκοί(ή και κουτοπόνηροι) φαντασιωνόταν μια διαφορά που δεν θα ξεπερνούσε το ένα και κάτι % υπέρ της ΝΔ, πάντα. Όμως στη πραγματικότητα η διαφορά έφτασε στο 9,5 % . Παραλίγο δηλαδή να γίνει διψήφια.
Τουτέστιν, το λαϊκό τράβηγμα του αυτιού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σκληρότερο από όσο θα περίμενε κανείς και πόνεσε (ο Σκουρλέτης δάκρυσε από το πόνο). Ομως η λαϊκή ετυμηγορία-τιμωρία ήταν κατά το μάλλον ή ήττον δίκαιη. Η αλαζονεία τιμωρήθηκε δεόντως. Ας το εμπεδώσει αυτό καλά η «πρώτη φορά Αριστερά» γιατί θα είναι η πρώτη και η τελευταία της ευκαιρία να επιβιώσει. Οριστικά και αμετάκλητα.
Από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε
Ας αρχίσουμε από το τέλος, για λόγους ευνόητους. Δεν υπήρξε πιο προσβλητική κοροϊδία από τον αναίσχυντα επονομασθέντα και «γενναιόδωρα» χορηγηθέντα «13ο μισθό». Ηταν ηλίου φαεινότερο και στην πιο χαμηλή νοημοσύνη ότι ο «μισθός» δεν ήταν καν μαγιάτικος μποναμάς, ούτε καν φιλοδώρημα. Γιατί προσέβαλε τους συνταξιούχους έτσι ο Τσίπρας; Γιατί δε σεβάστηκε τη νοημοσύνη τους; Το 1/3 του μισθού κουτσουρεύτηκε παραπέρα με κρατήσεις και ό,τι απέμεινε δεν υπήρξε παρά μια θλιβερή, ελεήμων τσόντα.
Γυρίζουμε στην αρχή με την ανθυγιεινή «συμμαχία» με τους ΑΝ.ΕΛ. με τη μεγάλη ανατριχίλα να διατρέχει τα κορμιά των αριστερών ψηφοφόρων. Αυτός κι αν ήταν ανάρμοστος γάμος με τον αρχικώς εκληφθέντα ως «Μπούλη» αλλά μετέπειτα χαρακτηρισθέντα «καλό παιδί». Ναι, δεν τον ενοχλούσε που ο Καμμένος αντιπροσώπευε την πούρα εθνικιστική ακροδεξιά με ό,τι αυτή συμπεριελάμβανε ως «πακέτο», αλλά προβληματιζόταν μήπως αυτός του βγει Μπούλης! Δεν τον τρόμαζε το ιδεολογικό χάος ανάμεσα στην αντικοινωνική και σαφώς αντιδημοκρατική ακροδεξιά αλλά νόμιζε ότι «όπου υπάρχει αγάπη όλα τα προβλήματα λύνονται». (Τατιάνα Στεφανίδου). Και όντως υπήρχε μεγάλη αγάπη, φιλιά εναγκαλισμοί, που όμως αποδείχθηκαν αντιπαραγωγικά όλα αυτά όταν προσέκρουσαν στον ακραίο εθνικισμό με τον ανυποχώρητο φανατισμό.
Η Συμφωνία των Πρεσπών δεν υπήρξε διπλωματικός θρίαμβος της Ελλάδας αλλά ό,τι μπορούσε να αποσπάσει η Ελλάδα. Κανείς δεν έδωσε σημασία στα λεγόμενα από τον Ζάεφ: «Εμείς αγωνιστήκαμε σκληρότερα από τους Ελληνες και πήραμε περισσότερα.» Αυτό και μόνον καταδεικνύει ότι για τον πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας η όλη ιστορία ήταν μια νίκη για αυτόν και μια ήττα για την Ελλάδα. Τα win-win είναι τεχνάσματα παρηγόρησης των ηττημένων. Είναι καινούργια μόδα (ψευδούς) αισιοδοξίας που επινόησε η αμερικανική διπλωματία, αλλά είναι σαφώς εκτός πραγματικότητας να βγαίνουν δύο νικητές από μια μονομαχία και να αποχωρούν ικανοποιημένοι. Δε βγαίνουν ισόπαλοι και δίνουν τα χέρια.
Η ταπείνωση του Ιουλίου 2015
Η μεγαλύτερη μπλόφα υπήρξε εκείνη για το grexit όπου οι Γερμανοί και οι Βόρειοι σύμμαχοί τους διέδωσαν με επιτυχία ότι μια έξοδος της Ελλάδας δεν θα προκαλούσε
κλυδωνισμούς στην ΕΕ και θα ξεπερνιόταν σχετικά εύκολα. Ηταν το μέγα ψεύδος που καθησύχασε δανειστές-τοκογλύφους και που άλλαξε επί τα χείρω την συμπεριφορά τους απέναντι στην Ελλάδα.
Αλλά υπήρχε περίπτωση να μην τάραζε συθέμελα την Ευρώπη-και όχι μόνον- μια ενδεχόμενη grexit; Υπήρχε περίπτωση να μην διεκήρυτταν πολέμιοι της ΕΕ urbi et orbi ότι η αυτή έπνεε τα λοίσθια οριστικά και αμετάκλητα; Πόσων Ρίχτερ τεχνητό πανικό θα προκαλούσαν οι άσπονδοι «φίλοι» της ΕΕ σε μια ενδεχόμενη grexit; Και εξάλλου δεν τα ήξεραν αυτά οι μπλοφατζήδες τύπου Σόιμπλε; Φυσικά και τα ήξεραν.
Κατά κανόνα όσοι φωνάζουν και προκαλούν, με ένα στρίψιμο της βίδας, περνάνε απέναντι: τρέμουν και φοβούνται και λόγω πανικού αποδεικνύονται ανίκανοι να διαχειριστούν μια κρίση όπου προαπαιτούμενα είναι το ηθικό θάρρος και η νηφαλιότητα. Θα μπορούσαν οι Ελληνες κάλλιστα να απαιτήσουν ανυποχώρητα ευνοϊκότερους όρους- αντί να δεχτούν αδιαμαρτύρητα την ταπείνωση της πρόσθετης επιβολής τιμωρίας προς γνώση και συμμόρφωση που επέβαλαν οι δανειστές από θέσεως ισχύος.
Ο παγκόσμιος τύπος αφιέρωνε σελίδες για την ταπείνωση και τον διασυρμό της Ελλάδας αλλά και για τη σκληρότητα και απανθρωπιά που επέδειξαν οι δανειστές μας.
Oσο για μας εδώ ζούσαμε μέρες και νύχτες αγωνίας και τρόμου με τον κεφαλαιακό έλεγχο και ανησυχούσαμε για τις οικονομίες μας στις τράπεζες. Που μας προσέφεραν σε μικρές δόσεις
Ο Τσίπρας αγρόν ηγόραζε
Αλλά υπάρχει και ένα ερώτημα γενικής φύσεως: πώς άφησε απαρατήρητο ο Τσίπρας το χωρίς προηγούμενο γεγονός να παρουσιάζεται ο νικητής των εκλογών του 2015 λιγότερο δημοφιλής από τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και λιγότερο κατάλληλος να κυβερνήσει; Υπήρξε ποτέ παρόμοιο προηγούμενο; Δεν έπρεπε να αντιμετωπίσει μια τέτοια περίπτωση με περισσότερο σοβαρότητα και αίσθηση ευθύνης αλλά λιγότερο οίηση ο πρωθυπουργός της Ελλάδας; Να ψάξει να βρει τις αιτίες αυτού του παραδόξου που δεν τον τιμούσε καθόλου αλλά έκανε κακό στη εικόνα του;
Γκάφα ολκής που σηματοδότησε την ήττα του Σύριζα διαπράχθηκε από ην πρώτη φορά Αριστερά όταν έκρινε ότι έπρεπε να στοχοποιηθεί φορομπηχτικά η μεσαία τάξη, η τάξη που χάρισε τη νίκη στο Σύριζα τον Ιανουάριο του 2015. Οποιος είχε τη φαεινή ιδέα προφανώς είναι βλαξ με περικεφαλαία. Υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, γιατροί δικηγόροι και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που έδωσαν το … ορεκτικό και απίστευτο 36% ! Ουδέ καθ’ ύπνους θα έπιανε η Αριστερά αυτά τα ποσοστά. Η μεσαία τάξη τον τίμησε διά της ψήφου της, ο δε Σύριζα εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του με μια ανελέητη φορομπηχτική πολιτική που την φτωχοποίησε εν μία νυκτί .
Τροφή για σκέψη
Ο υπογραφόμενος ωστόσο δεν θα μπορέσει να αποφύγει τη δυσάρεστη θέση να πικράνει λίγο τους νικητές και τροπαιούχους αυτής της μεγάλης εκλογικής μάχης. Πολλοί Αριστεροκεντροδεξιοί επιχαίρουν στην οριστική διάλυση του Σύριζα και την «εξαφάνιση»
του Τσίπρα από τον πολιτικό χάρτη(ή και από προσώπου γης). Ισως όμως βιάζονται. Ισως είναι «μεθυσμένοι από την επιτυχία τους», όπως θα έλεγε κάποιος (Στάλιν).
Ο Τσίπρας προφανώς ξέρει να αντιπολιτεύεται καλύτερα από ό,τι ξέρει να κυβερνάει. Αυτό εξ αντικειμένου τον καθιστά ένα εν δυνάμει επικίνδυνο «come back boy» με δυσάρεστες εκπλήξεις, παρενοχλήσεις και πρόκληση άγχους όσο θα προχωράει ο χρόνος νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης. Ο καινούργιος πρωθυπουργός χρειάζεται πλεόνασμα σύνεσης εκτός από τις καραμανλικές φιοριτούρες της σεμνότητας και της ταπεινότητας.
«Καλό Καλοκαίρι και καλά μπάνια του λαού», όπως θα έλεγε ο μακαρίτης καθηγητής του λαϊκισμού, Α. Παπανδρέου και μαθητής του οποίου ξεπέρασε τον δάσκαλό του είναι ο σημερινός πρωθυπουργός.
ΘΑΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗΣ ΟΜΟΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΘ.
