Μεσαία τάξη στην Ελλάδα δεν υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του 1980.
Δηλαδή δεν είχαμε στρώματα ανθρώπων που να μπορούν να ζήσουν με σχετική άνεση ως μισθωτοί ή αυτοαπασχολούμενοι.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν που έφτιαξε μεσαία τάξη στη χώρα μας, με τα μέτρα που πήρε και τα οποία τόνωσαν το εισόδημα αυτών των στρωμάτων, τους έδωσαν στοιχεία κοινωνικού κράτους και κυρίως τους προσέφεραν προοπτική.
Οι επόμενες κυβερνήσεις της διατήρησαν τη μεσαία τάξη, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις υπονόμευσαν το μέλλον της, κυρίως μέσα από την υπερχρέωση που έφεραν τα φτηνά καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια. Ενδιαμέσως, της έφαγαν και ένα μέρος των αποταμιεύσεων με τη «φούσκα του Χρηματιστηρίου».
Τα μνημόνια ήταν η μεγάλη καταστροφή της μεσαίας τάξης.
Έχασε μεγάλο μέρος του εισοδήματός της.
Βρέθηκε να κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της, επειδή δεν άντεχε να πληρώσει τις δόσεις των δανείων.
Είδε τα παιδιά της να μεταναστεύουν.
Γι’ αυτό εξεγέρθηκε και κατέβηκε στις Πλατείες.
Γι’ αυτό τιμώρησε πρώτα το ΠΑΣΟΚ και μετά τον Σαμαρά.
Γι’ αυτό στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ παραλίγο να αποτελειώσει τη μεσαία τάξη.
Βάζοντας στόχο τη δήθεν «έξοδο από τα μνημόνια», επέμεινε στο δρόμο της φορομπηξίας και των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών.
Υποτίθεται ότι το έκανε για να βοηθήσει τους πιο φτωχούς.
Όμως, το έκανε απλώς και μόνο για να πετύχει τους μνημονιακούς στόχους.
Και έτσι η μεσαία τάξη στράφηκε εναντίον του.
Ανοιχτά σε συγκρούσεις όπως αυτή γύρω από το ασφαλιστικό, αλλά και βουβά όλο το επόμενο διάστημα.
Και στην κάλπη των ευρωεκλογών ήρθε η ώρα να πληρώσει το κόστος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Γιατί αυτό ήταν το αποτέλεσμα: μια εκδίκηση της μεσαίας τάξης.
Δεν την έπεισε ο Κυριάκος ή η υπόλοιπη αντιπολίτευση. Έχει μάθει άλλωστε να είναι δύσπιστη απέναντι στα κόμματα. Την έπεισε η πραγματικότητα και όσα υφίσταται.
Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του τρέχουν και δεν φτάνουν. «Στροφή στη μεσαία τάξη» είναι το σύνθημα.
Όμως, είναι ήδη αργά.
Γιατί αποδείχτηκε ότι ούτε σχέδιο αναπτυξιακό είχαν, ούτε στρατηγική για το πώς θα επιμεριστούν δίκαια τα βάρη, ούτε πολιτικές που θα ενισχύσουν τη θέση αυτών των στρωμάτων.
Και τώρα ό,τι πουν θα είναι απλώς άλλη μια θολή προεκλογική υπόσχεση που θα δεν μπορεί να απαντήσει στην πραγματικότητα της φορολογικής δήλωσης, των εισφορών στον ΕΦΚΑ, των λογαριασμών, της αγωνίας για το μέλλον των παιδιών.
Γιατί ακόμη και στην πολιτική στο τέλος οι καθοριστικές παράμετροι είναι αυτές που αφορούν τις πραγματικές ζωές πραγματικών ανθρώπων.
