Από την Κυριακή 26 Μαΐου κι έπειτα μοιάζει σαν η ζωή να επέβαλε τους δικούς της ρυθμούς στην χώρα.
Επειτα από 10 χρόνια κρίσης και πέντε χρόνια εξαλλότητας και πολιτικού εκτροχιασμού, ο οποίος επιβλήθηκε από συγκεκριμένες ομάδες, πρόσωπα και πολιτικούς χώρους, οι πολίτες αποδείχθηκε ότι εξέφρασαν χωρίς εξάρσεις και φανατισμούς την διάθεσή τους.
Μπορεί το κυρίαρχο συναίσθημα με το οποίο ψήφισαν να είναι η οργή, όπως έχει καταγραφεί στις έρευνες και η ελπίδα να βρίσκεται πολύ χαμηλά, πλην όμως η ψήφος τους είναι περισσότερο από φανερό τι εκφράζει. Πέραν από την νίκη της ΝΔ με σημαντική διαφορά, το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μοιάζει περισσότερο με ένα «αρκετά, ως εδώ».
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο οι περισσότεροι φαίνεται ότι δεν έχουν πλέον καμία διάθεση για πολεμικές αντιπαραθέσεις, για διχαστικά διλήμματα, πολύ δεν περισσότερο δεν αντέχουν πλέον να υποτιμάται η νοημοσύνη τους. Ούτε να παρασύρονται σε συζητήσεις εκτός θέματος, ούτε να βλέπουν μία διολίσθηση στις κουβέντες του 2015, ούτε «εμείς ή αυτοί», ούτε η καλή αριστερά και η κακή δεξιά, ούτε τίποτε.
Οι πολιτικές αντιδράσεις στις ημέρες μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι ενθαρρυντικές. Από την αποφυγή κάθε είδους έξαλλου πανηγυρισμού και κομματίλας εκ μέρους του Μητσοτάκη, έως την αναγνώριση της πραγματικότητας από τον Θεοδωράκη φαίνεται ότι μία εποχή τελειώνει.
Η βουβαμάρα και η ηρεμία σε όλη την Αθήνα όσο ξημέρωνε η 27η Μαΐου μπορεί να ξένισε κάποιους, συνηθισμένους σε άλλες εκδηλώσεις, όμως φανέρωσε και μία πραγματικότητα. Οι Ελληνες εξαντλήθηκαν από τα πάθη τους και φαίνεται ότι θέλουν πλέον κάτι άλλο. Ηρεμία και νηφαλιότητα. Εστω στον βαθμό που αυτά είναι δυνατά σε αυτήν την χώρα…
Η ευθύνη ώστε να διασφαλιστούν αυτά βαρύνει τις πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν ρόλους την επομένη των εθνικών εκλογών. Η νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και εκείνοι που θα βρεθούν στην αντιπολίτευση, έχουν την υποχρέωση να ακούσουν την σιωπηρή αυτή έκφραση της κόπωσης των πολιτών.
Από την στιγμή που θα το κάνουν, διαμορφώνεται μία πολιτική προϋπόθεση προκειμένου η χώρα να κατορθώσει αυτά που δεν κατόρθωσε δέκα χρόνια τώρα.
Τώρα πρέπει η Ελλάδα να κοιταχτεί στον καθρέπτη, να δει τα χάλια της και να αποφασίσει τι διορθώνεται και πώς.
Το πρώτο και κυριότερο είναι να δοθεί τόπος στην οργή. Και το επόμενο, να υπάρξει ένα κάποιο αίσθημα ελπίδας.
Διαφορετικά, η εξέλιξη θα είναι προδιαγεγραμμένη και καθόλου ευχάριστη.
