Η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών πηγαίνει στις εθνικές εκλογές, χωρίς να ξέρει τι ψηφίζει. Παρ’ όλη την άγνοια, εντούτοις οι Έλληνες έχουν μερικά κριτήρια, που χρησιμοποιούν για να ρίξουν το ψηφοδέλτιό τους στην κάλπη. Η πλειοψηφία αυτών είναι άσχετη με το πρόγραμμα και τις επιδιώξεις του συγκεκριμένου κομματικού συνδυασμού. Έτσι, αρχικά, είναι η συμπάθεια ή αντιπάθεια προς ένα κόμμα. Αρέσει ο αρχηγός ή κάποιος του τάδε κόμματος, τότε το ψηφίζουμε, αν όχι το μαυρίζουμε. Έπειτα, πολλοί που δεν έχουν ιδέα από τα πολιτικά κόμματα (κυρίως γυναίκες), ρωτούν τους φίλους και γνωστούς τι να ψηφίσουν. Παλαιότερα, οι Έλληνες, λόγω του Εμφυλίου Πολέμου, ήταν χωρισμένοι σε δεξιούς και αριστερούς. Βάσει, αυτού του διαχωρισμού, ο ψηφοφόρος έριχνε συνήθως την ψήφο του σ’ αυτούς που ανήκε. Τέλος, τα σλόγκαν των κομμάτων στην τηλεόραση επηρεάζουν πολλούς, για το ποιο κόμμα θα ψηφίσουν.
Αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα στις εθνικές εκλογές, σκεφτείτε τι γίνεται ως προς τις Ευρωεκλογές. Εκεί ούτε το 1% δεν ξέρει τι ψηφίζει. Ποια είναι τα ευρωπαϊκά κόμματα που συμμετέχουν και πολύ λιγότερο τι πρεσβεύουν; Ένεκα αυτής της κατάστασης η συμμετοχή στις Ευρωεκλογές είναι μικρή. Μάλιστα στις βαλτικές χώρες έφτασε και στο 13%.
Για τον λόγο αυτόν, ας δούμε μερικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να ξέρουμε λίγο – πολύ τι πάμε να ψηφίσουμε :
Μικρή Ιστορική Αναδρομή
Από τότε που ο άνθρωπος ξέφυγε από το ζωικό βασίλειο και πέρασε στην πρωτόγονη κοινωνία, βρίσκεται σε πόλεμο, για χίλιους λόγους. Ο ένας σκοτώνει τον άλλον γιατί πιστεύει πως κάτι θα κερδίσει. Οι πόλεμοι ήταν πάντοτε αιματηροί, αλλά βρισκόταν σε εξάρτηση από τα όπλα της εποχής. Όσο βελτιωνόταν τα πολεμικά μέσα τόσο πιο πολλά ήταν τα θύματα. Η απόγειος των πολεμικών συρράξεων επιτεύχθηκε, για την ώρα τουλάχιστον, κατά τον εικοστό αιώνα, όπου έγιναν δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Ο πρώτος κόστισε τη ζωή σε 10 εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ ο δεύτερος σε 60 εκατομμύρια.
Πόλεμοι, γινόταν πάντοτε σε όλες τις ηπείρους, αλλά οι περισσότεροι έλαβαν χώρα στην Ευρώπη. Έτσι, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κάποιοι Ευρωπαίοι πολιτικοί σκέφθηκαν να δημιουργήσουν έναν οικονομικό θεσμό μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, προς αποφυγή μελλοντικών πολέμων.
Ήδη το 1950 δημιουργείται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) και αρχίζει η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο με στόχο τη διασφάλιση της διαρκούς ειρήνης. Τα 6 ιδρυτικά μέλη είναι το Βέλγιο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο και οι Κάτω Χώρες.
Ειπώθηκε πως «δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή…», έλεγε ο Γάλλος πολιτικός Ρομπέρ Σουμάν, διαπρεπής νομικός και Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1948-1952, ο οποίος θεωρείται ως ο «αρχιτέκτονας» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος
Αρχικά αναπτύχθηκε το «Σχέδιο Σουμάν», που δημοσιεύθηκε στις 9 Μαΐου του 1950. Ημερομηνία, η οποία αναφέρεται πλέον ως ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο Σχέδιο Σουμάν ανταποκρίθηκαν θετικά, οι παραπάνω 6 χώρες. Έτσι γεννιέται η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), με τη «Συνθήκη των Παρισίων», στις 18 Απριλίου 1951 και με πρώτο Πρόεδρο τον Ζαν Μονέ. Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι, Γερμανία και Γαλλία, βρίσκονται μετά από αιώνες στο ίδιο στρατόπεδο.
Η επιτυχία της ΕΚΑΧ, οδηγεί τις έξι συν-ιδρύτριες χώρες, στη διεύρυνση της συνεργασίας τους και στην υπογραφή της «Συνθήκης της Ρώμης», στις 25 Μαρτίου του 1957.
Με τη συνθήκη αυτή εγκαθιδρύονται δύο νέοι θεσμοί:
Η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας – (ΕΚΑΕ)», η οποία θέτει υπό κοινό έλεγχο την ειρηνική χρήση της ατομικής ενέργειας, στο πρότυπο της ΕΚΑΧ και η «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα – (ΕΟΚ)», η οποία αποτελεί την πρώτη μορφή τελωνειακής ένωσης, μεταξύ των έξι χωρών που συμμετέχουν, καθώς, βασίζεται σε ελεύθερες διασυνοριακές συναλλαγές με την κατοχύρωση “τεσσάρων ελευθεριών”, όπως ελεύθερη διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων και ανθρώπων
Οι παραπάνω «Κοινότητες», ΕΟΚ, ΕΚΑΕ και ΕΚΑΧ, συγχωνεύτηκαν στις 8 Απριλίου του 1965, στην «Ευρωπαϊκή Κοινότητα», η οποία στη συνέχεια διευρύνθηκε με τη συμμετοχή και άλλων κρατών – μελών (Ελλάδα – 1.1.1981) και από την 1η Ιανουαρίου του 1993, τέθηκε σε ισχύ η «Ενιαία Αγορά».
Στις 7 Φεβρουαρίου του 1992, υπογράφεται η «Συνθήκη του Μάαστριχ». Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ορόσημα στην ιστορία της ΕΕ, με το οποίο θεσπίζονται σαφείς κανόνες για το μελλοντικό ενιαίο νόμισμα, την κοινή εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας, καθώς και τη στενότερη συνεργασία σε θέματα δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων.
Σύμφωνα με τη «Συνθήκη του Μάαστριχ», η «Ευρωπαϊκή Κοινότητα», μετονομάζεται σε «Ευρωπαϊκή Ένωση». Απώτερος στόχος αυτής της Συνθήκης είναι η δημιουργία του Ενιαίου Νομίσματος (Ευρώ) , που αποβλέπει στη γρηγορότερη ομαλοποίηση της αγοράς των χωρών που απαρτίζουν την Ε.Ε.
Ένα άλλο βασικό στοιχείο της Ε.Ε. είναι ότι σε κάποια φάση της πολυετούς ύπαρξής της, τέθηκε ως στόχος η Ενοποίηση των μελών της σε Ομόσπονδο Κράτος, ώστε να δημιουργηθεί «Το Πολυπολιτισμικό Ομοσπονδιακό Κράτος» όπου θα κυριαρχεί μια ενιαία γλώσσα, αλλά το κάθε μέλος θα έχει στην εσωτερική του λειτουργία τη δική του γλώσσα και το δικό του πολιτισμό.
Όμως για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να προηγηθούν πολλές αλλαγές. Η πρώτη και σπουδαιότερη είναι η δημιουργία Ενιαίων Ενόπλων Δυνάμεων
Δυστυχώς, μετά από 70 περίπου χρόνια ύπαρξης και πλατιάς διεύρυνσης, αυτής της ενοποιητικής προσπάθειας, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Έχουν δημιουργηθεί σε κάθε κράτος –μέλος πολιτικά κόμματα Ευρωσκεπτικιστών, που θέλουν τη διάλυση του θεσμού και την επιστροφή στο απόλυτο εθνικό κράτος. Οι λόγοι αυτής της εξέλιξης είναι πολλοί, στους οποίους εδώ δεν μπορούμε να υπεισέλθουμε, αλλά ο κύριος είναι το μεταναστευτικό μεγάλο ρεύμα, που ξεσήκωσε λίγο –πολύ όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς, που δε θέλουν στα πόδια τους Ισλαμιστές, οι οποίοι είναι απροσάρμοστοι στις εκάστοτε ευρωπαϊκές κοινωνίες. Και πέρα απ’ αυτό διεισδύουν και τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους, που αιματοκυλούν τις διάφορες πόλεις ( Παρίσι, Βρυξέλες, κλπ.).
Ακόμη πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες είναι δυσαρεστημένοι με τα αποτελέσματα της Ένωσης, γιατί οι οικονομικές διαφορές μεταξύ των μελών – κρατών είναι πολλή μεγάλες. Υπάρχουν τα πλούσια κράτη και τα φτωχά κράτη.
Αν κι η οικονομική συνεργασία μεταξύ των κρατών είναι μεγάλη κι όλα τα μέλη έχουν ευνοηθεί, εντούτοις η απογοήτευση των περισσοτέρων Ευρωπαίων πολιτών είναι παρούσα. Αυτή η διαφορά του βιοτικού επιπέδου των λαών που απαρτίζουν την Ένωση, θα ξεπεραστεί , όπως λένε όλοι που ασχολούνται με της διοίκηση του θεσμού, όταν γίνουμε ενιαίο Ομόσπονδο κράτος. Αλλά αυτός ο στόχος όλο κι απομακρύνεται. Έτσι, το γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, πρότεινε , όπως, στη νέα Ευρωβουλή, ψηφιστεί διάταξη για το ελάχιστο ημερομίσθιο των εργαζομένων των κρατών, ώστε να αντιμετωπισθούν οι μεγάλες διαφορές.
Η ανθρωπότητα μέσα στην πάροδο του χρόνου εξελίσσεται. Σήμερα, ο σπουδαιότερος παράγοντας της κοινωνικής εξέλιξης είναι η τεχνολογία. Έ , λοιπόν σε χρόνο Χ΄ η τεχνολογία θα επιβάλει την Ενοποίηση των Λαών της Ευρώπης, θέλουν δεν θέλουν, γιατί οι συνθήκες της ζωής θα καθιστούν αυτή την εξέλιξη επιβεβλημένη.
Το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο
Η Ε.Ε. αποτελείται από 28 κράτη που έχουν πληθυσμό 511.522.671 κατοίκους. Οι ευρωβουλευτές αυτών των κρατών – μελών είναι 751, που διαχωρίζονται σε ευρύτερους κομματικούς συνασπισμούς, στους οποίους εντάσσονται τα κόμματα των διαφόρων χωρών, που έχουν εκλέξει εκπροσώπους τους. Ο αριθμός των εκάστοτε βουλευτών, αντιστοιχεί στο μέγεθος του πληθυσμού κάθε χώρας (Ελλάδα 21).
Το σύνολο των ευρωβουλευτών μετά το Brexit και τις εκλογές του 2019 θα μειωθεί στους 705. Αν το Ηνωμένο Βασίλειο συνεχίσει να είναι μέλος της ΕΕ στις 2 Ιουλίου, η υφιστάμενη δομή (με 751 ευρωβουλευτές) θα παραμείνει σε ισχύ μέχρι την αποχώρησή του.
Οι Συνασπισμοί είναι :
· Ο Συνασπισμός του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (EVP) ( με 219 βουλευτές κατά την τελευταία σύνθεση)
· Η Προοδευτική Συμμαχία των Σοσιαλδημοκρατών (187 βουλευτές)
· Ο Ευρωπαϊκός Σύνδεσμός Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών (73 βουλευτές),
· Η Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (68 βουλευτές ),
· Οι Πράσινοι /κι η Ελεύθερη Συμμαχία Ευρωπαϊστών ( 52 βουλευτές),
· Η Ενωμένη Ευρωπαϊκή Αριστερά / Βόρεια Πράσινη Αριστερά (51 βουλευτές),
· Η Ευρώπη της Ελευθερίας και της Άμεσης Δημοκρατίας (43 βουλευτές),
· Η Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας (34 βουλευτές)
· Δύο ανεξάρτητοι Γερμανοί βουλευτές
Οι συνεδριάσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, λαμβάνουν χώρα 17 φορές το χρόνο : 12 φορές στο Στρασβούργο και 5 στις Βρυξέλες. Οι Εκλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης διεξάγονται από 23 -26 Μαΐου 2019.
Η Ευρωβουλή
Κορυφαίοι υποψήφιοι για την προεδρία της Ε.Ε.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ) εξέλεξε τον Manfred Weber (Χριστιανοκοινωνιστές, Γερμανία) ως κορυφαίο υποψήφιό του για τις ευρωεκλογές στις 8 Νοεμβρίου 2018 κατά τη διάρκεια του συνεδρίου του κόμματος στο Ελσίνκι.
Για το κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών (PES), ο επικεφαλής υποψήφιος είναι ο Frans Timmermans, 57 ετών, ο οποίος εξελέγη επίσημα από τα μέλη του κόμματος στο συνέδριο της Λισαβόνας στις 7-8 Δεκεμβρίου 2018.
Η Συμμαχία των Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών της Ευρώπης (ACRE) – πολιτική ομάδα των Συντηρητικών (ECR) όρισε τον Τσέχο Jan Zahradil
Το Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα – πολιτική ομάδα των Πράσινων (Greens/EFA), όρισε την Ska Keller, 37, και τον Bas Eickhout, 42, ως εκπροσώπους του.
Η Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία ανακήρυξε τον Oriol Junqueras («ERC», Ισπανία) κορυφαίο υποψήφιο στη γενική συνέλευση των Βρυξελών στις 7 Μαρτίου 2019.
Τι κάνει η Ε.Ε. για τον πολίτη συγκεκριμένα;
Η απάντηση επ’ αυτού του ερωτήματος είναι ότι :
· Καταπολεμά την τρομοκρατία
· Καταπολεμά την ανεργία
· Καταπολεμά τη φορολογική απάτη
· Προσπαθεί να αντιμετωπίσει ποικιλοτρόπως το μεταναστευτικό
· Ενδιαφέρεται για την προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ε
