Μπορεί να ψηφίζουμε την Κυριακή για να εκλέξουμε τους εκπροσώπους μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά το τοξικό και πολωτικό πολιτικό κλίμα που επικρατεί στην χώρα μας, και όχι μόνο, δεν επέτρεψε καμιά ουσιαστική αντιπαράθεση γύρω από τα προβλήματα που ταλανίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτήθηκε ως ένα μετά – εθνικό οικοδόμημα που θα άφηνε πίσω του τα τραύματα, τις πληγές και τις εκατόμβες νεκρών που άφησαν οι αιματοχυσίες του παρελθόντος, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους εθνικισμούς που τη σημάδεψαν. Παρά τα μεγάλα βήματα που έγιναν, η οικονομική κρίση και οι τεράστιες αλλαγές που επέφερε η παγκοσμιοποίηση, οδήγησαν στην αναβίωση των εθνικιστικών εξάρσεων.
Το ζήσαμε – και το ζούμε ακόμα – και στη χώρα μας όπου η Ευρώπη θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για όλα τα δεινά της κρίσης. Με προεξάρχοντες στην επικράτηση αυτής της στρεβλής αντίληψης τον Σύριζα και τον αρχηγό του. Μπορεί από τη δαιμονοποίηση να πέρασαν στην άτακτη υποχώρηση, όταν κατάλαβαν το αδιέξοδο, αλλά επί της ουσίας δεν εγκατέλειψαν ποτέ τις ιδεοληψίες τους.
Το βλέπουμε άλλωστε και σήμερα, όπου με κάθε ευκαιρία ο κ.Τσίπρας εξαπολύει μύδρους κατά της ελίτ, της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης και πάει λέγοντας.Αναμφισβήτητα η ΕΕ πορεύεται με ανταγωνισμούς,ηγεμονισμούς,εθνικές προτεραιότητες και πολυδαίδαλους συμβιβασμούς. Πολλές φορές οι πολιτικές ηγεσίες της φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων.
Όμως η Ευρώπη δεν παύει να είναι το κοινό μας σπίτι, η μοναδική ασπίδα σε ένα πολυδιασπασμένο και ακραία ανταγωνιστικό κόσμο. Παραμένει με όλα τα προβλήματα της η μοναδική σχεδόν περιοχή του πλανήτη, που σέβεται τους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου, που προστατεύει κοινωνικές κατακτήσεις και επιμένει στον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα.
Είναι εύκολο να την απαξιώνουμε, αλλά πολύ δύσκολο να βρούμε πιο ασφαλές καταφύγιο στον ταραγμένο κόσμο που ζούμε. Καμιά χώρα και πολύ περισσότερο η Ελλάδα, δεν μπορεί μόνη της να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για τους πολίτες και την οικονομία της στην ακραία ανταγωνιστική εποχή που ζούμε.
Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι εθνικιστικές ονειρώξεις και διεκδικήσεις στάθηκαν διαχρονικά πηγές δεινών. Η Ευρώπη που πληγώνουμε, που πολλοί προσπαθούν να την υπονομεύσουν και να την απαξιώσουν, παραμένει, αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, η μοναδική μας επιλογή.
