Συχνά οραματίζομαι, υπερρεαλιστικά, κάποια πρόσωπα, στενά δεμένα με τους κοινωνικούς-πολιτισμικούς αγώνες του ανεπανάληπτου ’60, που το έζησα με την ψυχή μου, στο φοιτητικό κίνημα του «1-1-4» και του 15% για την Παιδεία.
Φαντάζομαι λοιπόν το Διονύση Σαββόπουλο-από τα σύμβολα της επαναστατημένης Σαλονικιώτικης γενιάς-να βουτάει το μαστίγιο και ως άλλος κοσμικός Ναζωραίος να διώχνει με τον βαρύ βούρδουλα τους φερτούς και πληρωμένους κουρελοπρολετάριους πασών των χρωμάτων, γλωσσών και ηλικιών από τις πλατείες μας, σε προκατασκευασμένες προεκλογικές «λαοσυνάξεις» του ψευδοπροοδευτικού μορφώματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν εκείνος ακριβώς που έγραψε, μελοποίησε και τραγούδησε με τη ζεστή φωνή του, τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», αφήνοντας ως τεκμήριο της πολιτικής-πολιτιστικής δολοφονημένης «Άνοιξης του ’60», τους στίχους και τη συγκλονιστική μουσική αφήγηση:
«Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που’ χει κάτι απ’ τις φωτιές. Στις γωνίες και στους δρόμους από συντρόφους, οικοδόμους, φοιτητές. (…) Η πλατεία είναι γεμάτη κι απ’ το πρόσωπό σου κάτι έχει σωθεί, στους αγώνες του συντρόφου, στην αγωνία αυτού του τόπου για ζωή, στα παιδιά και στους εργάτες, στους πολίτες, στους οπλίτες, στα πλακάτ και τη σκανδάλη που χτυπά. Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά…»
Πλαστοπροσωπίες
Κάπως έτσι εμπνεύστηκε και απαθανάτισε αυτή τη σπίλωση, το κοινώς λεγόμενο μαγάρισμα, ασπίλων χώρων λατρείας, ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, με πρωταγωνιστή τον Ιησού Χρίστο, να βαράει αλύπητα με το φραγγέλιο τους αργυραμοιβούς, τους τοκογλύφους σαράφηδες και να τους διώχνει κακήν κακώς από το ναό του Σολομώντα…
Και είναι άξιο απορίας, γιατί αυτό το ιστορημένο στα Ιερά Γράμματα, συγκλονιστικό ντοκουμέντο, δεν έχει απαθανατιστεί, σχεδόν σε κανένα ναό με επιτοίχια νωπογραφία…
Την απορία μου αυτή έχω κατ’ επανάληψιν διατυπώσει σε ιεράρχες, χωρίς να έχω ακόμη λάβει απάντηση…
Η συνέχεια, από τον Διονύση Σαββόπουλο, στον σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα και στον συνθέτη Γκόραν Μπρέγκοβιτς, με την αξέχαστη επιτυχία «Ο καιρός των τσιγγάνων» (1988), όπου δίνεται η πιο ανάγλυφη εικόνα της ζωής των Ρομά.
Σκέφτομαι ότι είναι κρίμα, που το φερτό συνονθύλευμα των αμειβόμενων ποικιλοτρόπως χειροκροτητών, στη θλιβερή απομίμηση του ιστορικού λόγου του Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη) στη Λαμία (22.10.1944) από τον αδίστακτο, σε φριχτές πλαστοπροσωπίες πρωθυπουργό μας (Άλλοτε ως Ανδρέας Παπανδρέου και μόλις προχτές ως Άρης Βελουχιώτης), ότι είναι λοιπόν μέγα ατύχημα, που και οι δύο κορυφαίοι Σέρβοι της μεγάλης οθόνης και του πενταγράμμου δεν σκέφθηκαν να δώσουν άλλη μια ακόμη διάσταση της ζωής των Πακιστανών και των Ρομά, δύο συμπαθέστατων, αλλά και πολύπαθων εθνοτήτων, που ξεκίνησαν άλλοι από την Ξάνθη και άλλοι από τη νοτιότερη Θήβα, για να γιορτάσουν τη ρεπλίκα, τη θλιβερή απομίμηση του Βελουχιώτη από τον πεμπτοκλασσάτο μίμο της συμφοράς Αλέξη.
Τα φωτογραφικά ντοκουμέντα αλλά και άλλες μαρτυρίες, θα ήταν στη διάθεση τόσο του Κουστουρίτσα, όσο και του Μπρέγκοβιτς, για ένα ακόμη αριστούργημα…
Όχι μόνον με τα χαρούμενα χαμόγελα των μικρών τσιγγάνων και πακιστανών, αλλά και με το αλισβερίσι που προηγήθηκε για την προετοιμασία μιας πλατείας γεμάτης όχι από Σαββοπούλειες «φωτιές», αλλά από φερτά εξωτικά και λούμπεν-προλεταριακά σούργελα!
