Τρία πράγματα απασχολούν τους ψηφοφόρους σε αυτές τις εκλογές.

Η οικονομία (δηλαδή το εισόδημα και η φορολογία), η ασφάλεια και η γραφειοκρατία στο κράτος.

Η οικονομία είναι μέχρι τώρα το ισχυρό σημείο προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Δίνει κάποιες μικρές παροχές με το «πακέτο Πρεσπών 1» και υπόσχεται και μερικές ακόμη με το «πακέτο Πρεσπών 2», την ώρα που η ΝΔ δεν μπορεί να προτείνει κάτι διαφορετικό, την ώρα που συχνά φαίνεται ότι σαν να αμφισβητεί τις παροχές (ξεχνώντας ότι εάν επιλέγεις να ακούγεσαι ως… το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, εκλογές δεν κερδίζεις).

Η γραφειοκρατία και συνολικά η αίσθηση ότι υπάρχει κράτος που στέκεται δίπλα στους πολίτες και τους διευκολύνει παραμένει το αδύναμο σημείο και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Δεν έχουν προτείνει κάτι συγκεκριμένο και οι πολίτες δεν τους εμπιστεύονται. Γι’ αυτό και επ’ αυτού του ζητήματος σφυρίζουν κλέφτικα.

Και μένει η ασφάλεια.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: παρότι υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με την ασφάλεια με τη στενή έννοια, οι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς γενικά στη ζωή τους και όχι απλώς σε σχέση με το εάν θα μπουν κλέφτες στο σπίτι τους.

Η ελληνική κοινωνία είναι συνολικά και πιο επισφαλής και πιο ανασφαλής.

Όμως, το θέμα βολεύει τη ΝΔ.

Γιατί επειδή δεν μπορεί να πει πολλά για την οικονομία, ούτε θέλει να υποσχεθεί παροχές, προτιμά να υπόσχεται ασφάλεια. Και για να υποσχεθεί ασφάλεια πρέπει να διαμορφώσει εικόνα «γενικευμένης ανομίας».

Γι’ αυτό και υπερτονίζουν τόσο τον Ρουβίκωνα. Γιατί τους δίνει το πάτημα για να βγαίνουν και να λένε: «δεν υπάρχει κράτος».

Δεν έχει σημασία που έχουμε να κάνουμε με «δυναμικό ακτιβισμό» περισσότερο, παρά με «τρομοκρατία». Το βασικό είναι να μπορεί να πει κανείς «φτάνει πια, διαλύθηκε το κράτος».

Ακόμη και εάν στην πραγματικότητα ούτε η ΝΔ θα έκανε πολύ περισσότερα και απέναντι στον Ρουβίκωνα και απέναντι στα «Εξάρχεια».

Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αφήνει το Ρουβίκωνα να δρα έτσι, παρότι ένα πολιτικό κόστος το έχει. Και δεν λέω «καταστολή», λέω απλά πράγματα όπως να μην είναι εντυπωσιακά εύκολη η… πρόσβαση στη Βουλή.

Και ο λόγος είναι απλός: ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απευθυνθεί σε ένα κοινό της αριστεράς και να του πει «κοίτα εμείς δεν “καταστέλλουμε”, εμείς είμαστε “δημοκρατικοί”».

Γι’ αυτό και επιλέγει να μην κυνηγάει τον Ρουβίκωνα, θεωρώντας εκτός των άλλων ότι δεν υπάρχει και μεγάλο πρόβλημα, αφού δεν μιλάμε για καμιά πραγματική «απειλή» για το κράτος. Ξέρει ότι έτσι χάνει σε μια μερίδα των πολιτών αλλά εκτιμά ότι κερδίζει σε ένα κομμάτι του αριστερού ακροατηρίου.

Κοινώς αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη παραλλαγή του προεκλογικού παιχνιδιού. Ή παζαριού εάν προτιμάτε.

Κόμματα που επενδύουν σε αυτό που τους βολεύει για να ισχυροποιήσουν την εκλογική τους απεύθυνση, αδιαφορώντας για το ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον της κοινωνίας.

Αλλά θα μου πείτε, θα άλλαζαν τα πράγματα με εκλογές; Διότι, ως γνωστόν, αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο…