Από τον Αρη στον Θύμιο και στην Παναγοπούλου ένα τσιγάρο – ή μήπως πούρο; – δρόμος για τον Πρωθυπουργό. Αφού ενέταξε τον εαυτό του, με μεγαλύτερη δόση λόγω πολιτικού αναστήματος από τον Ανδρέα, στο πάνθεον των μεγάλων ανδρών της Ελλάδας, αντιγράφοντας το παλιό σποτ του ΠαΣοΚ, μπορεί κι αυτός να ονειρεύεται ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα που δεν περιορίζεται στα στενά πλέον όρια της πάλαι ποτέ ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας, θα απαντήσουν κάποιοι – και δικαίως. Ομως ο κ.Τσίπρας δεν έχει τέτοιου είδους ηθικά ή ιδεολογικά διλήμματα. Αλλωστε, αφού τόσα χρόνια οι εξ Αριστεράς και Κεντροαριστεράς συνοδοιπόροι του ανέχονταν τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο, στον Θύμιο ή στην Κουντουρά θα κολλήσουν; Αυτό που προέχει είναι να μη διαταραχθεί η… κούρσα της εξουσίας με οποιοδήποτε μέσο, με οποιονδήποτε συνοδηγό.
Η μεταδημοκρατία που καταγγέλλει διαρκώς ο Πρωθυπουργός, αλλά εφαρμόζει στην πράξη, όλα τα χωρά και όλα τα χωνεύει. Και από τη στιγμή που κόμμα δεν υπάρχει επί της ουσίας, ιδεολογίες, πολιτικές θέσεις και διαδρομές παραδίδονται στους ώμους του λαοπρόβλητου ηγέτη που δεν έχει κανέναν δισταγμό να συγκροτήσει ένα πολιτικό αμάλγαμα, το οποίο ελπίζει ότι θα τον κρατήσει ζωντανό στη μάχη της εξουσίας.
Γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά ότι ο λαϊκισμός ενδημεί εδώ και χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Τον αποδέχθηκε, τον εκμεταλλεύτηκε, τον ανέχθηκε, αν και ορισμένες φορές εκδικήθηκε τους πάτρωνές του. Σε αυτόν επενδύει, αυτόν καλλιεργεί με όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του, ελπίζοντας ότι θα εισπράξει το αντίτιμο των παροχών και των επιδομάτων.
Απογοητευμένοι εκσυγχρονιστές, κατάλοιπα του βαθέος ΠαΣοΚ, δεξιοί παραγοντίσκοι, φαύλοι συνδικαλιστές, όλοι μαζί συνασπίζονται για να αποκρούσουν τον κίνδυνο της δεξιάς παλινόρθωσης. Επιστροφή στα αντιδεξιά σύνδρομα της δεκαετίας του ’80, για να δώσουν άλλοθι σε μια κυβέρνηση που κυβέρνησε και κυβερνά με δεξιά και ακροδεξιά δεκανίκια.
Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του ηγέτη του φαίνεται ότι ούτε ενοχλούν ούτε προβληματίζουν. Προφανώς για πολλούς που ανακάλυψαν τη γοητεία του θεωρείται ρεαλισμός να κουνάς το δάχτυλο πότε ως αριστερός ριζοσπάστης, πότε ως κεντροαριστερός, πότε ως συνομιλητής της λαϊκής Δεξιάς. Ολα σε ένα και συμφέρει, που έλεγε και το παλιό διαφημιστικό σλόγκαν…
