Μετά από τόσα χρόνια κρίσης, μετά από τόσες θυσίες και τραυματικές εμπειρίες, φτάνουμε στις κάλπες λες και δεν έχει αλλάξει τίποτε. Υποσχέσεις,παροχές, εμπόριο ελπίδων, διχαστικές λογικές εξακολουθούν να κυριαρχούν. Με τον κ. Τσίπρα να δίνει τον τόνο παριστάνοντας τον προστάτη των φτωχών και τον τιμωρό της περιβόητης ελίτ.
Προκειμένου να περιορίσει την ήττα του και να συσπειρώσει το ακροατήριο του,επιστρέφει τηρουμένων των αναλογιών, στο αλήστου μνήμης σύνθημα λεφτά υπάρχουν. Δεν περνά μέρα που ο ίδιος και οι υπουργοί του να μην υποσχεθούν κάτι σε κάποιους πιθανούς ψηφοφόρους. Χθες μετά το επίδομα που βάφτισε 13η σύνταξη εμφανίστηκε πιο γαλαντόμος, υποσχόμενος και δώρο Χριστουγέννων, αν η οικονομία πάει καλά,κάτι για το οποίο είναι σίγουρος όπως είπε.
Υπουργός του ,αφού εγκαινίασε το μετρό Θεσσαλονίκης που θα ξεκινήσει το 2020,κατάργησε τα διόδια στην εκλογική περιφέρεια την οποία εκλέχτηκε. Προχτές άλλος υπουργός υποσχέθηκε ενισχύσεις 35 εκατ. στους Ρομά, καθώς θυμήθηκε τώρα ότι πρέπει να αποκτήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Και μέχρι την Παρασκευή που τελειώνει η προεκλογική εκστρατεία θα ακούσουμε προφανώς κι άλλες υποσχέσεις κι άλλη διανομή ελπίδων.
Μπορεί το Eurogroup να προειδοποιεί, έστω και κομψά για τους κινδύνους από την ανεξέλεγκτη παροχολογία,μπορεί διεθνείς οίκοι να επισείουν τους κινδύνους που εγκυμονούν, μπορεί το γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής να επισημαίνει την υστέρηση εσόδων το πρώτο τετράμηνο,αλλά ουδείς στην κυβέρνηση ενοχλείται. Προέχει η άγρα ψήφων προς πάσα κατεύθυνση μήπως και καταφέρουν να περιορίσουν την εικόνα που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.
Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι διαμορφώνουν στην κοινή γνώμη , μια εικόνα ότι ουσιαστικά η κρίση πέρασε, ότι βρισκόμαστε ένα βήμα πριν επιστρέψουμε στις παλιές καλές μέρες .Μόνο που αυτές τις ψευδαισθήσεις τις έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά μέχρι τώρα.
Μπορεί να μη βρισκόμαστε πια στο έλεος των δανειστών, αλλά η χώρα, η οικονομία έχει να διανύσει πολύ δρόμο ακόμα για να καταφέρει να φτάσει σε μια βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία.Το γνωρίζουν άλλωστε πολύ καλά οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι των 500 ευρώ,οι επαγγελματίες που αγωνίζονται να επιβιώσουν, οι οικογένειες που με δυσκολία καταφέρνουν να τα βγάζουν πέρα.
Όσο και να ηχεί ευχάριστα το εμπόριο ελπίδας ,δεν μπορεί δυστυχώς να αλλάξει τη μεγάλη εικόνα .Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας ,για να μπορούμε να βλέπουμε με σιγουριά το μέλλον,είναι ακόμα μακρύς κι επίπονος…
