Επειδή είναι της μόδας σήμερα να διεκδικούν όλοι την κληρονομιά του Αντρέα Παπανδρέου, καλό είναι να θυμηθούμε ποια ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά του.
Ήταν ότι έφτιαξε «μεσαία τάξη» στην Ελλάδα.
Με αυτό εννοούμε ότι πήρε εκείνα τα μέτρα και άσκησε εκείνες τις πολιτικές που εξασφάλισαν ότι ο κύριος όγκος της κοινωνίας, όλοι εκείνοι, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι, που ζουν από τη δουλειά τους, μπορούσαν να έχουν μια αξιοπρέπεια.
Αυτή δεν ήταν μόνο εισοδηματική αλλά και κοινωνική.
Και περιλάμβανε και τη δυνατότητα να ελπίζουν «σε καλύτερες μέρες».
Πολλοί τότε τον κατηγόρησαν, όμως έτσι αποκτήσαμε κοινωνική συνοχή.
Έτσι τελείωσε πραγματικά ο Εμφύλιος στη χώρα.
Τη μεσαία τάξη την εκμεταλλεύτηκαν αργότερα με διάφορους τρόπους.
Και κυρίως την υπερχρέωσαν τάζοντάς της φτηνά δάνεια, που μετά έγιναν θηλιά.
Τα μνημόνια κατέστρεψαν τη μεσαία τάξη. Τη φτωχοποίησαν και την έκαναν πιο επισφαλή παρά ποτέ.
Επιπλέον, με χυδαιότητες όπως το «μαζί τα φάγαμε», τη στοχοποίησαν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε στον ίδιο δρόμο. Η φορολογία, το ασφαλιστικό, οι χαμηλές αποδοχές παρέμειναν κανόνας.
Τα επιδόματα και τα «κοινωνικά μερίσματα» απλώς συντηρούν νεόπτωχα στρώματα. Δεν μπορούν να φτιάξουν μεσαία τάξη.
Και εάν η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη για αυτό που κάποτε ήταν η μεσαία τάξη, αυτό δεν οφείλεται στα κυβερνητικά μέτρα.
Οφείλεται σε θυσίες, σε «τεχνικές επιβίωσης» και σε αναγκαστικές λύσεις.
Όμως, η ισορροπία είναι λεπτή.
Αποταμιεύσεις δεν υπάρχουν.
Οι συνταξιούχοι γονείς δεν είναι αποκούμπι, γιατί τώρα πια αυτοί χρειάζονται ενίσχυση.
Οι δόσεις πληρώνονται αλλά με τα χίλια ζόρια.
Όσες και όσοι είναι σχετικά νέοι, δοκιμάζουν ακόμη τη μετανάστευση.
Αυτά τα στρώματα δεν θέλουν υποσχέσεις αλλά έργα.
«Στηρίζω τη μεσαία τάξη» δεν σημαίνει λέω λόγια σε προεκλογικά μπαλκόνια.
Ούτε σημαίνει, «εγώ θα σου υποδείξω το πρόβλημά σου», όπως κάνουν π.χ. όσοι θεωρούν ότι το μόνο πρόβλημά μας είναι η «ασφάλεια» ή η «τρομοκρατία».
Σημαίνει πραγματική αύξηση των εισοδημάτων. Σε όλη την κλίμακα. Δεν μπορεί να πάει μπροστά μια χώρα όταν θεωρούνται τρόπαιο τα 700 ευρώ.
Σημαίνει περισσότερες θέσεις στο δημόσιο, γιατί αυτό υπολειτουργεί και γιατί έτσι αυξάνονται οι σχετικά σταθερές θέσεις εργασίας.
Σημαίνει επενδύσεις που να δημιουργούν θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης και όχι τις κακοπληρωμένες θέσεις μερικής απασχόλησης που έχουμε τώρα.
Σημαίνει κοινωνική ασφάλιση πραγματική.
Σημαίνει μείωση φορολογίας, γιατί το κλειδί για μεγάλα φορολογικά έσοδα είναι να υπάρχουν εισοδήματα. Διαφορετικά η υπερφορολόγηση οδηγεί νομοτελειακά στη φοροδιαφυγή.
Κυρίως σημαίνει ένα κράτος που να στηρίζει και να βοηθά και όχι απλώς να εισπράττει.
Όλα αυτά απουσιάζουν από την προεκλογική εκστρατεία.
Περισσεύουν τα συνθήματα και λείπουν οι προτάσεις.
Και είναι γελασμένα και τα δύο μεγάλα κόμματα εάν πιστεύουν ότι μπορούν να κοροϊδέψουν τη μεσαία τάξη.
Γιατί και γνώση έχει και μπορεί να αντιδράσει.
Ας θυμηθούν τι έγινε το 2010-2012, όταν δεν εξεγέρθηκαν ούτε περιθωριακά στρώματα, ούτε τα «Εξάρχεια», αλλά η μεσαία τάξη και καταβαραθρώθηκαν τα τότε κόμματα εξουσίας.
Τώρα η μεσαία τάξη δείχνε απλώς «να κοιτάει τη δουλειά της».
Όμως, κάποιες φορές η πιο ήσυχη στιγμή είναι πριν την καταιγίδα.
