Πάντοτε στις κοινωνίες των ανθρώπων, υπήρχαν διχογνωμίες, ώστε πολλοί που δεν συμφωνούσαν με τους ισχύοντες κοινωνικούς κανόνες, προσπαθούσαν να τους αλλάξουν. Αυτή η παρέμβαση, γινόταν συνήθως με βίαια μέσα, γιατί όλοι πίστευαν και πιστεύουν πως οι βερμπαλιστικές συμβουλές δεν εισακούγονται ποτέ από το κοινωνικό σύνολο. Έχει γίνει πια αποδεκτό πως μόνο βίαιες παρεμβάσεις γίνονται αντιληπτές. Έτσι, κατά τον 17ο αιώνα, σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, φανατικοί Χριστιανοί πίστευαν πως οι άνθρωποι στην κοινωνία που ζούσαν, είχαν εκτραπεί από τους κανόνες της εκκλησίας και του Θεού, ώστε προέβαιναν σε βίαιες δραστηριότητες, για να περάσουν το μήνυμά, πως οι Χριστιανοί όφειλαν να αλλάξουν τρόπο ζωής , προκειμένουυ να επανέλθουν στο δρόμο του Θεού.
Αυτές οι κινήσεις άλλαξαν κατά τον 19ο αιώνα, όταν άρχισε να εξαπλώνεται ο καπιταλισμός με την εκβιομηχάνιση της κοινωνίας και να γίνεται καθημερινότητα η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Στην Αγγλία αυτήν την περίοδο στις βιομηχανικές πόλεις, όπου οι εργάτες δούλευαν στα εργοστάσια μέχρι 90 – 100 ώρες τη βδομάδα, ο μέσος όρος ζωής ήταν τα 27 χρόνια.
Μπρος σ’ αυτή την κατάσταση η κριτική των ανθρωπιστών ήταν σφοδρή, αλλά πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις με τα κείμενα του Καρλ Μαρξ. Έκτοτε, μα κύρια κατά τον εικοστό αιώνα, έχουμε την κατάληψη της εξουσίας και την καθιέρωση του κομμουνιστικού συστήματος πρώτα στη Ρωσία με την επιτυχή επανάσταση του Οκτωβρίου του 1917 και μετά σε αρκετές άλλες, κύρια ανατολικές, χώρες.
Με βάση τη μαρξιστική θεωρία και το παράδειγμα των εφαρμοζόμενων συστημάτων στις ανατολικές χώρες, δημιουργήθηκαν στη δύση τα «αντάρτικα κινήματα των πόλεων», που απέβλεπαν στην κατάληψη της κρατικής εξουσίας και την εφαρμογή του μαρξιστικού κομμουνιστικού προτύπου, όπου δεν θα υπήρχε ιδιωτική περιουσία και όλα τα μέσα παραγωγής, θα ανήκαν στο κράτος, ώστε θα καταργείτο του λοιπού η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άλλους ανθρώπους. Το προϊόν, που θα παρήγαγε το σύνολο του λαού, θα επέστρεφε πάλι σ’ αυτόν, ώστε θα υπήρχε απόλυτη ισότητα και ο «παράδεισος» δεν θα βρισκόταν πια στους ουρανούς, αλλά επάνω στη γη. Συγχρόνως, απερίπτετο η αστική δημοκρατία κι αντ’ αυτής επροβάλετο η «λαϊκή δημοκρατία», η οποία θα πήγαζε από τον ίδιο το λαό. Όμως, σ’ αυτήν την ιδεολογία κόλλησαν κι οι αναρχικοί, οι οποίοι δεν δέχονται ακόμη και σήμερα το μονοπώλιο της κρατικής εξουσίας, γιατί πρεσβεύουν μια κοινωνία, στην οποία δεν υπάρχει εξουσία κι η οποιαδήποτε βία.
Αυτές οι αρχές δημιούργησαν την ακραία κομμουνιστική ιδεολογία, η οποία κυρίευσε μεγάλες μάζες σύγχρονων ανθρώπων, από τους οποίους κάποιες ομάδες ρομαντικών δημιούργησαν τα «αντάρτικα των πόλεων», για να επιτύχουν την εφαρμογή της ιδεολογίας τους στις δικές τους χώρες.
Οι μεγαλύτερες εξ αυτών ήταν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» στην Ιταλία, ο Κόκκινος Στρατός ( ή «Ομάδα Μπάντερ – Μάϊνχοφ») στη δυτική Γερμανία, τα αντάρτικα των πόλεων της Λατινικής Αμερικής η «17 Νοέμβρη» στην Ελλάδα, ο Ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός, οι Κόκκινοι Πυρήνες, το Φωτεινό Μονοπάτι, κλπ
Η κατάρρευση του πολιτειακού συστήματος της Σοβιετικής Ένωσης
Το πολιτειακό σύστημα το οποίο εισήγαγε και καθιέρωσε από το 1917 με την επανάστασή του στη Ρωσία ο Βλαδίμηρ Ίλιιτς Ουλγιάνωφ, αλλιώς Λένιν , (Σοβιετική Ένωση), επέζησε μέχρι τα Χριστούγεννα του 1991, οπότε βγήκε ο τελευταίος Γενικός Γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος και πρόεδρος της χώρας, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και ανακοίνωσε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία 15 νέων ανεξάρτητων και αυτόνομων
κρατών, τα οποία αμέσως καθιέρωσαν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ταυτόχρονα , ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο, όλα τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, που βρισκόταν στο πολιτειακό άρμα της Σ. Ένωσης. Ακόμη ακολούθησε με δραματικό τρόπο η κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία, η οποία διαλύθηκε με τραγικό τρόπο στα «εξ ων συνετέθη». Επίσης εγκατέλειψε το σύστημα του Χότζα κι η Αλβανία. Αποτέλεσμα : Σήμερα δεν υπάρχει στην Ευρώπη καμιά κομμουνιστική χώρα. Οι εναπομείνασες κομμουνιστικές χώρες της υφηλίου είναι : η Κίνα η οποία όμως εγκατέλειψε το μαρξιστικό μοντέλο παραγωγής, το Βιετνάμ, που ακολουθεί την πρακτική της Κίνας, η Κούβα κι η Βόρειος Κορέα.
Με τη διάλυση του κομμουνιστικού ανατολικού μπλοκ, αλλά κύρια της Σοβιετικής Ένωσης, που αποτελούσε για 74 χρόνια τον φάρο, των απανταχού κομμουνιστών και αριστερίστικων κινημάτων, κατέρρευσαν αργά ή γρήγορα κι όλα τα αντάρτικα των πόλεων του δυτικού κόσμου.
Από τις αναλύσεις που έγιναν μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, φάνηκε πως το μαρξιστικό πρότυπο της οικονομίας, δεν ήταν ικανό να θρέψει τους πολίτες του. Και πως το κράτος, αποδείχθηκε κακός εργοδότης. Επίσης, η αρχή ότι το κράτος ήταν υποχρεωμένο να δίνει οπωσδήποτε δουλειά στον καθένα, αποδείχτηκε πως οι πολίτες, αντί να εκτιμήσουν αυτή την τακτική, οδηγήθηκαν στη ν οκνηρία, ώστε η συνολική παραγωγή της χώρας, ήταν χαμηλή.
Συμπεράσματα
Αρχικά πρέπει να πούμε, πως κανένα αντάρτικο πόλεων δεν κατάφερε να υλοποιήσει τους στόχους του. Η αντίδραση της αστικής κοινωνίας, ήταν παντού σκληρή και άτεγκτη, ώστε δεν επέτρεψε σε κανένα τέτοιο κίνημα, να επιτύχει το σκοπό του.
Οι συμμετέχοντες στα αντάρτικα των πόλεων, έκαναν πολλές δολοφονίες. Αλλά τα κίνητρα αυτών των δολοφόνων δεν ήταν ταπεινά , όπως των εγκληματιών, μα πήγαζαν από ιδεολογικά κίνητρα, που απέβλεπαν στη βελτίωση της εν γένει κοινωνίας, προς όφελος όλων των ανθρώπων. Με άλλα λόγια ένας αντάρτης πόλεως, δεν είναι ένας κοινός εγκληματίας, αλλά η δολοφονία είναι δολοφονία κι η πολιτεία δεν μπορεί να κάνει εξαίρεση μεταξύ δυο δολοφόνων. Πολύ περισσότερο είναι υποχρεωμένη να εφαρμόσει την ισχύουσα ποινική νομοθεσία, για να διατηρήσει την κοινωνική τάξη.
Όμως υπάρχει διαφορά μεταξύ των δυο δολοφόνων. Ο μεν κοινός εγκληματίας σκοτώνει ωθούμενος από ταπεινά κίνητρα, ενώ ο άλλος από ιδεολογικά, που διαφέρουν ριζικά από τα πρώτα. Πέραν τούτου οι αντάρτες των πόλεων ήταν όλοι μορφωμένοι άνθρωποι, έχοντες υψηλά ιδανικά.
Αυτό σημαίνει ότι ένας αντάρτης πόλεων, μπορεί και πρέπει να συνειδητοποιεί και να αναγνωρίζει το μάταιο και το λάθος των προσπαθειών του, καθώς και να έχει το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από τα θύματά του και όχι να ισχυρίζεται ότι «καλώς έπραξε στον αγώνα του» και να είναι υπερήφανος για τις δολοφονίες του.
Λέγεται, από τους νοσταλγούς και τους θιασώτες του σοβιετικού συστήματος ότι η δικαιοσύνη στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, είναι άτεγκτη. Αλλά ως φαίνεται οι εν λόγω κύριοι δεν βρέθηκαν ποτέ σε ανατολική χώρα, όταν κυριαρχούσε το παλιό πολιτειακό σύστημα, αλλά και σήμερα, για να ακούσουν τι λένε παλαιοί άνθρωποι, που έζησαν εκείνο το καθεστώς : «Τότε, μπορούσες να κυκλοφορείς ελεύθερα, χωρίς φόβο από αντικοινωνικά στοιχεία. Αυτό γινόταν γιατί το σύστημα δεν χαριζόταν σε κανέναν. Σήμερα, αντίθετα, είσαι φοβισμένος, τόσο για τα ιδιοκτησιακά σου αντικείμενα, όσο και για τη ζωή σου».
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης επίσημα έχασαν τη ζωή τους στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης 20 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ ανεπίσημα, 30 εκατομμύρια, γιατί δεν καταγράφονταν όλες οι περιπτώσεις.
