Τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είναι πια εδώ και καιρό αστυνομικά δελτία. Και πηγαίνουν και λίγο παραπέρα. Σε όλη την παλέτα της τραγωδίας – όχι της ύπαρξης, αλλά του τυχαίου. Παράξενοι θάνατοι από όλον τον κόσμο στις οθόνες μας.
Οταν τελειώσουν με τους δικούς μας, πιάνουν έναν Ταϊλανδό που έπεσε από τη σκάλα και σκοτώθηκε, μια μητέρα που γλίστρησε σε κάποιο μετρό της Γαλλίας και διαμελίστηκε, έναν Εσκιμώο που έσπασε ο πάγος και τον κατάπιε η άβυσσος. Τα βιντεάκια επαναλαμβάνονται τρεις και τέσσερις φορές μέσα στο ίδιο δελτίο, ποτέ δεν παίζουν μόνο μία φορά. Περισσότερο από όλα με τρελαίνει αυτή η επανάληψη. Κάποια στιγμή ολοκληρώνονται οι ανταποκρίσεις από τη μικρή μας κόλαση και περνάμε στις εξωτερικές ειδήσεις. Αλλά πριν περάσουμε ακούγεται η φράση «θα επανέλθουμε όμως σε λίγο στην υπόθεση του serial killer». Γιατί, κορίτσι μου, θα επανέλθεις; Τι ξέχασες να μας πεις; Τι ξέχασες να μας δείξεις; Γιατί μας έχεις σε τόση τσίτα;
Βέβαια όλα αυτά είναι άκρως μελετημένα. Εχουν γίνει έρευνες, όλα τα κανάλια τις κάνουν, δεν βαράνε έτσι στα τυφλά. Και αυτές οι έρευνες έχουν καταλήξει όλες στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτό πουλάει, αυτό θέλει ο κόσμος. Τέτοιες ειδήσεις. Κάτι γαργαλάει σκοτεινούς τόπους ανείπωτης ηδονής βλέποντας την απόγνωση στα πρόσωπα γονιών που έχασαν τα παιδιά τους, λιντσαρίσματα δολοφόνων έξω από δικαστικές αίθουσες, το άδειο και τραγικότερο όλων πρόσωπο μιας μάνας που της βάζουν ένα μικρόφωνο μπροστά και τη ρωτάνε πώς αισθάνεται που ο γιος της σκότωσε δέκα ανθρώπους.
Αυτό θέλει ο κόσμος, τελεία. Να τα βλέπουν και να σκέφτονται «ευτυχώς εμείς είμαστε καλά». Ξέρεις κάτι; Νομίζω πως δεν είσαστε καθόλου καλά, αλλά δεν έχω την επιστημονική επάρκεια να το πάω παρακάτω.
Τη Μεγάλη Εβδομάδα έδωσαν ρέστα. Περισσότερο από το 80% του χρόνου των δελτίων ήταν αφιερωμένο στο πώς γυρνάει το μυαλό του ανθρώπου, στο τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει η μοίρα και να τουμπάρουν ζωές σε ένα λεπτό, στο πόσος πόνος μπορεί να σε σπάσει. Οχι βέβαια με κάποια φιλοσοφική απόχρωση, αλλά καθαρά από τη σκοπιά οφθαλμολάγνων τηλεθεατών που από σκέτη τύχη οι περισσότεροι δεν έχουμε βρεθεί ακόμη στην αρένα να μας πετάνε πέτρες ή να μας χαρίζουν τη μακρόθεν συμπάθειά τους οι «κανονικοί».
Θυμάμαι κάτι κόμικς της παιδικής μου ηλικίας, κάτι εσχατολογικές ιστορίες που παρουσίαζαν ένα μέλλον που οι άνθρωποι θα είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και θα βλέπουν άλλους ανθρώπους στις οθόνες τους να δολοφονούν με τους πιο ακραίους τρόπους. Βαθμολογούσαν κιόλας και αποφάσιζαν για το ποιος θα ζήσει ή ποιος θα εκτελεστεί. Αρρώσταινες μόνο που το διάβαζες, αλλά το διάβαζες.
Και όλα αυτά εφέτος, σε ένα Πάσχα που λόγω των πολλών νερών που έπεσαν τον χειμώνα η φύση έκανε όργια. Πλαγιές ολάνθιστες, χρώματα να σου φεύγει το μυαλό, μυρωδιές που σε ζάλιζαν και παραπατούσες, κορίτσια με όμορφα φουστάνια στην Ανάσταση, η ζωή όπως θα έπρεπε να είναι. Εξω από τον τάφο.
Ο κ. Οδυσσέας Ιωάννου είναι συγγραφέας – στιχουργός.
