Οταν η πρώτη φορά Αριστερά κραύγαζε μαζί με τους εκ δεξιών συνοδοιπόρους της από τις πλατείες της αγανάκτησης «η χούντα δεν τελείωσε το ’73» γιατί προκαλεί, σε ορισμένους τουλάχιστον, απορία που συμπλέει σήμερα με ένα καθεστώς στο οποίο κυριαρχούν η εξαθλίωση, η βία, η κατάλυση στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων; Αλλωστε, πέρα από τα ταξιδάκια, τις αγκαλιές και δεν ξέρω τι άλλο, οι εκλεκτικές συγγένειες του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς Μαδούρο είναι στενές και διαχρονικές.
Μην ξεχνάμε επίσης ότι ο λατινοαμερικανικός εθνολαϊκισμός, ιδιαίτερα όταν είχε οποιοδήποτε αριστερό πρόσημο, ασκούσε και εξακολουθεί να ασκεί γοητεία σε μεγάλο φάσμα της καθ’ ημάς Αριστεράς. Διότι ως γνωστόν ακόμα και ελάχιστη αντιαμερικανική εσάνς είναι αρκετή για να καθαγιαστούν οι φορείς της στα νάματα του αντιιμπεριαλισμού, του σοσιαλισμού και πάει λέγοντας. Από την ώρα λοιπόν που οι Αμερικανοί συμπαρατάχθηκαν με την αντιπολίτευση, ο εναγκαλισμός με τον Μαδούρο ήταν δεδομένος και αναπόφευκτος.
Δημοκρατικές ελευθερίες, εξαθλίωση, δολοφονίες, αυταρχισμός είναι δευτερεύοντα ως προς το μείζον, που είναι η υπεράσπιση του αντιαμερικανού δικτάτορα. Μπορεί εν Ελλάδι ο ΣΥΡΙΖΑ να δίνει γη και ύδωρ στους αμερικανούς φίλους, αλλά δεν ξεχνάμε, έστω και ως πρόσχημα, την αριστερή μας συνείδηση…
Η δημοκρατία α λα καρτ άλλωστε αποτελεί βασικό συστατικό της φυσιογνωμίας και του ΣΥΡΙΖΑ. Θεσμοί, δικαιώματα και άλλα αστικά κατάλοιπα είναι χρήσιμα όσο μας βολεύουν. Η βαριά κληρονομιά των ολοκληρωτικών αντιλήψεων, οι καθεστωτικές λογικές ενδημούν ακόμη σε μεγάλο τμήμα της κυβερνώσας παράταξης.
Ακόμα και το τμήμα εκείνο της πάλαι ποτέ ανανεωτικής Αριστεράς, που οικοδόμησε την πολιτική του ταυτότητα και πορεία διαχωρίζοντας τη θέση του από τη μήτρα του κομμουνισμού, λόγω αυτών ακριβώς των ολοκληρωτικών χαρακτηριστικών, σήμερα σιωπά ή κρύβεται στην καλύτερη περίπτωση. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που μέχρι πριν από λίγο καιρό κατακεραύνωναν το καθεστώς Μαδούρο και σήμερα ανακάλυψαν πάλι τη χαμένη αντιιμπεριαλιστική τους ταυτότητα.
Το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ήταν και παραμένει ο θεμέλιος λίθος της ιδεολογίας και της πολιτικής της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Οσες μεταλλάξεις κι αν υποστεί, όσες ριζοσπαστικές ή λαϊκίστικες μεταμορφώσεις κι αν επιλέξει, το προπατορικό αμάρτημα παραμένει. Οταν λοιπόν ο σκοπός είναι η εξουσία, τα μέσα για τη διατήρησή της μικρή σημασία έχουν…
