Δεν είναι η πρώτη φορά κατά την οποία θρηνούμε (όσοι δηλαδή μπορούμε ακόμη και θρηνούμε) θύματα εγκληματικών, άκρως φασιστικών ενεργειών όπως είναι οι, τάχατες, λεβέντικοι πυροβολισμοί σε γάμους και βαφτίσια ή τη βραδιά της Ανάστασης. Αποκαλώ αυτές τις πράξεις «άκρως φασιστικές» επειδή αφορμώνται από την αρρωστημένη εγωπάθεια ανθρώπων και «φορέων», οι οποίοι, μολονότι άξεστοι, απολίτιστοι και αντικοινωνικοί, αναλαμβάνουν (και μάλιστα με την ανοχή της πολιτείας, αν όχι με την ενθάρρυνσή της) να μας δείξουν, τάχατες, το ηρωικό παρελθόν μας. Με τρόπο φασιστικό.
Προτιμώ τους μπαχαλάκηδες και τους βομβιστές των Εξαρχείων από όλους εκείνους οι οποίοι, με το πρόσχημα, τάχατες, της αναστάσιμης αγαλλιάσεως, σκοτώνουν ή σακατεύουν ανθρώπους. Ομως, πιστεύω, δεν είναι μόνο αυτοί οι συγκεκριμένοι δράστες οι οποίοι ευθύνονται: είναι πρωτίστως η πολιτεία. Η ίδια η πολιτεία όχι μόνο ανέχεται αυτά τα εγκληματικά καμώματα, αλλά και τα χρηματοδοτεί! Ε, το ποσό των 12.000 ευρώ δεν είναι πολύ μεγάλο, αλλά σε κάτι συμβάλλει και αυτό στον πολιτισμό μας.
Η χώρα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν φαίνεται να πορεύεται και να ζει μέσα σε μια δημοκρατία επαναστατική πλην έλλογη, ατίθαση πλην ανθρωπιστική, αναρχική πλην δημιουργική: πορεύεται οδηγημένη από τους άρχοντές της σε πλήρη αποδιοργάνωση. Σιγά τα γράμματα και οι επιστήμες. Σιγά την κουλτούρα. Σιγά την επανάσταση…Ολα προς το θεαθήναι. Αλλά αυτό το «θεαθήναι» μας έχει κοστίσει και μας κοστίζει πάρα πολύ. Ζούμε χρόνια τώρα μια συνεχή πτώση, έναν συνεχή αυτοεξευτελισμό. Και καλά η οικονομία… Αυτή την ατίμωση του βίου μας την έχουμε βιώσει όλοι. Χρόνια πολλά. Τώρα μπαλώνουμε τρύπες, αλλά τα κουρέλια της οικονομίας δεν γίνεται να τραγουδούν. Εντάξει! Το συνηθίσαμε το μαύρο ψωμί! Αλλά η παιδεία; Τι γίνεται με την παιδεία μας χρόνια τώρα και ειδικά επί άρχοντος και μεγάλου εκπαιδευτικού μεταρρυθμιστή Γαβρόγλου; Τύφλα να ‘χουν όλοι οι υπουργοί Παιδείας από την πτώση της χούντας μέχρι τον κύριο Γαβρόγλου. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον χαρακτηρίζουν ως τον χειρότερο υπουργό Παιδείας από την επάνοδο της δημοκρατίας. Κάτι ξέρουν αυτοί…
Τι έχουμε λοιπόν κερδίσει ως έθνος, ως πολιτεία, ως πολίτες από το τέλος της δικτατορίας (1974) έως σήμερα; Πού πήγαν τα όνειρα και οι αγώνες για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»; Ψωμί; Αμέτρητα μνημόνια. Εξευτελισμός εκατομμυρίων πολιτών. Παιδεία; Βλακώδη, πολιτικάντικα νομοσχέδια με αποκορύφωμα το πολυνομοσχέδιο του επιτρόπου Γαβρόγλου επί άρχοντος Τσίπρα. Ελευθερία; Τα όσα ζούμε καθημερινά από τις έκνομες φασιστικού τύπου ενέργειες αχαρακτήριστων ανθρώπων, όπως τα καμώματα των επιχορηγούμενων «επαναστατών» της Καλαμάτας ή των ηλίθιων πιστολέρο που σκοτώνουν ή τραυματίζουν παιδιά; Ο μεγαλύτερος γιος του μεροκαματιάρη εικονολήπτη που δολοφονήθηκε στην Καλαμάτα κατήγγειλε ότι για τη διοργάνωση του σαϊτοπόλεμου δεν υπήρχε καμία άδεια και ότι όλοι έκαναν τα «στραβά ματιά».
Ω, σύντροφοι! Παντού μας βλέπουν και μας παρατηρούν «στραβά μάτια». Από πρωθυπουργούς μέχρι δημάρχους, κοινοτάρχες και άλλους άρχοντες, τοπικούς και μη. Ευτυχώς κάτι ακόμη μας έχει απομείνει. Ελπίζω να μη μας διαψεύσουν τα μέλλοντα… Τι έχουμε ακόμη δικό μας; Το δικαίωμα να ψηφίζουμε. Μάλιστα, σε λιγότερο από έναν μήνα έχουμε πολλαπλές εκλογές. Μακάρι σύντομα και εθνικές. Ιδού λοιπόν, ω σύντροφε πολίτη, mon semplant, mon frere! Iδού η δική μας ευκαιρία. Να σκεφθούμε καθαρά. Αυστηρά. Να ψηφίσουμε με το χέρι στην καρδιά αλλά και με το μυαλό στον θάνατο του καλαματιανού εικονολήπτη. Και τον τραυματισμό του οκτάχρονου μωρού μας.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
