Ο Παύλος Πολάκης έκανε ένα μεγάλο ατόπημα.
Αμφισβήτησε τη δυνατότητα ενός ατόμου με αναπηρία να κάνει χρήση των δικαιωμάτων που έχει ως άτομο με αναπηρία.
Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Ένας αναπληρωτής υπουργός, σε υπουργείο που σχετίζεται με την τήρηση των κανόνων για την ισότητα, είπε σε έναν άτομο με αναπηρία ότι δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει κατοχυρωμένα δικαιώματα που έχει και τα οποία θεσπίστηκαν ακριβώς για να διευκολύνουν την ισότητα ευκαιριών.
Ο Παύλος Πολάκης θα έπρεπε να ξέρει, γιατί διαφορετικά δεν έχει θέση ούτε στο υπουργείο του ούτε σε οποιοδήποτε υπουργείο, ότι οι «θετικές διακρίσεις» υπέρ των ατόμων με αναπηρία θεσπίστηκαν ακριβώς για να υπάρξει «ισότητα ευκαιριών».
Και βέβαια το γεγονός ότι αυτή η κυβέρνηση έρχεται και χλευάζει κάποιον που έκανε χρήση των ειδικών προβλέψεων για άτομα με αναπηρίες, προβλέψεων που θεσπίστηκαν ακριβώς για να μην υφίστανται αρνητική διάκριση και περιθωριοποίηση τα άτομα αυτά, δείχνει ότι η κυβέρνηση καμιά σχέση δεν έχει ούτε με την αριστερά ούτε με στοιχειώδη ιδανική κοινωνία δικαιοσύνης και αλληλεγγύης.
Και το χειρότερο από όλα είναι ότι έρχεται ο πρωθυπουργός και του δίνει πλήρη κάλυψη. «Αψύς σφακιανός», είναι ο Πολάκης κατά τον πρωθυπουργό, δικαιούται να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να αμφισβητεί την πρόοδο δεκαετιών στα θέματα των δικαιωμάτων.
Γιατί το κάνει αυτό;
Όμως, γιατί το κάνουν; Γιατί Τσίπρας και Πολάκης «πιάνουν πάτο» με αυτό τον τρόπο;
Γιατί πολύ απλά αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πια κανένα άλλο αφήγημα να προσφέρει.
Το «τέλος των μνημονίων» αποδείχτηκε ένα απλό ανέκδοτο που τελείωσε πρόωρα όταν η κυβέρνηση άλλαξε τρεις φορές τη ρύθμιση για την πρώτη κατοικία για να μη χάσουμε τη δόση» από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων.
Η ανάπτυξη όλο και θαμπώνει σε διαρκείς αναθεωρήσεις προς τα κάτω.
Η μείωση της ανεργίας απλώς σημαίνει ότι ζούμε στην εποχή της κακοπληρωμένης μερικής απασχόλησης.
Γι’ αυτό και το μόνο που έχει μείνει στην κυβέρνηση είναι να προσφέρει στο κομματικό κοινό «μπαμπούλες».
Είναι η αντίληψη της πολιτικής ως «συνδρόμου καταδίωξης».
«Ψηφίστε ΣΥΡΙΖΑ γιατί όλοι τον χτυπάνε και τον επιβουλεύονται». Αυτή είναι η γραμμή Τσίπρα και Πολάκη.
Και βέβαια αφού πήραν φόρα οι Συριζάιοι σε αυτή την αντίληψη της πολιτικής δεν θα σταματούσαν στον Άδωνη, τον Λοβέρδο και τον Στουρνάρα.
Ούτε θα τους έφτανε να αναγορεύσουν τον Μαρινάκη βασικό «εχθρό».
Στο τέλος θα έφταναν στο σημείο να περιφέρονται σαν γιαλαντζί μάγκες λέγοντας χοντράδες μπας και τσιμπήσουν κανέναν να καυγαδίσουν.
Και γι’ αυτό δεν έχουν πρόβλημα να τα βάλουν ακόμη και με κάποιον σαν τον Κυμπουρόπουλο και σήμερα να τους κράζουν και δικαιολογημένα ακόμη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, το βασικό είναι ότι όλα αυτά δεν είναι «ζήτημα Πολάκη».
Όλα αυτά είναι «πολιτική Τσίπρα».
Ο πιο μεγάλος οπαδός του πολιτικού τραμπουκισμού στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
Αυτός διάλεξε τον Πολάκη για πρώτο βιολί, αυτός δίνει διαρκώς κάλυψη στην Παππά, αυτός νομιμοποιεί την αντίληψη ότι επικοινωνιακή αιχμή είναι ο Βαξεβάνης.
Γιατί το θέμα δεν είναι εάν είναι ο Πολάκης αψύς, αλλά το πόσο κυνικός μπορεί να είναι ο Τσίπρας.
Και η απάντηση είναι απλή: πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε.
