Δεν θα μείνει τελικά περιοχή επί ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα την αγγίξει το υπερφίαλο και δεν θα θριαμβεύσει το γελοίο.
Η τελευταία φαιδρότητα εκφωνήθηκε, ως δανεισμένη σκέψη, από τον κ. Τσίπρα. Ολιγαρκής αφθονία.
Η γλώσσα θα προσφέρεται πάντα ως εργαλείο παραπλάνησης στην υπηρεσία της ψευδούς συνείδησης. Η πλασματική απόδοση των πραγμάτων θα γεννάει πάντα μια προσδοκία κυριαρχίας. Τίποτα δεν αφήνει αχρησιμοποίητο η κυβερνητική πανουργία. Στην ολιγαρκή αφθονία ανακάλυψε αίφνης τον αρχέγονο και χαμένο ριζοσπαστισμό της. Μόνο που το γελοίο θα ακολουθεί πάντα ως ανεπιθύμητος υπονομευτής των διακηρύξεων.
Η «ολιγαρκής αφθονία», συνδεόμενη με τις συνθήκες της εποχής και την εκδοχή της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, είναι κενή νοήματος. Τέτοιες ιδέες (και οι εμπνευστές τους) στην εποχή του παρατεταμένου κενού, όπως η δική μας, διεκδικούν προσοχή, πολλαπλασιάζοντας μέσω του συστήματος δημοσιότητας τον εαυτό τους.
Αυτό το παρατεταμένο κενό ένας μεγάλος σκοπός θα μπορούσε να το καλύψει. Να φέρει την εσωτερική πληρότητα, μια νέα ισορροπία, μια θεραπεία, επιτέλους, στις αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου. Η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου θα καταδιώκει τους ανθρώπους, όπως οι ποιητές τις λέξεις. Να ο μεγάλος σκοπός.
Δήθεν ριζοσπάστες στοχαστές, έρχονται, ως νέοι προφήτες, να αρδεύσουν αυτή την ουτοπία. Το όνειρο της μικρής κοινότητας, η καταστροφή των σύγχρονων παραγωγικών δομών, η ελαχιστοποίηση της οικονομίας, η αμεσότητα στις σχέσεις, ο περιορισμός των επιθυμιών στο βάθος, προβάλλεται ως επαναστατικός μύθος, ως λύτρωση από τα δεινά και απελευθέρωση από τις αλυσίδες τους.
Η ουτοπία αυτή, ο κοινωνικός μύθος που λειτουργεί ως μηχανισμός μετάθεσης και αναπλήρωσης του κενού της βιωμένης ύπαρξης, διεκδικεί θέση ιδεολογίας και επιδιώκει να αναγνωσθεί ως ριζοσπαστικός πολιτικός στόχος. Ο ύμνος του παρελθόντος της πρώτης φάσης, ήδη από τον Ρουσό, αποτέλεσε μια παράδοξη εσχατολογία, με στραμμένο στο χθες το πρόσωπό της.
Εθισμένοι στους μυθικούς κόσμους οι κυβερνητικοί ασπάζονται πρόθυμα και άκριτα κάθε πρόχειρη εκδοχή τους. Καθώς πορεύονται προς το τέλος τους, θέλουν να φαντάζονται τον εαυτό τους μαχόμενο στις νέες επαναστατικές επάλξεις, της καταναλωτικής αυτοσυγκράτησης και της ολιγάρκειας.
Θα ήταν μάταιο σε μια ομάδα εξουσιαστών να επισημάνει κανείς τις αντιφάσεις τους. Η εμπειρία της καταστροφικής πολιτικής τους μιλάει ήδη με δυνατή φωνή. Κανένα ιδεολογικό τραύλισμα δεν μπορεί να καλύψει τον διαπεραστικό ήχο της.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
