«Τι θα κάνουμε;» ρωτά η Ανιές Βαρντά τον φωτογράφο Τζ Ρ στην αρχή του ντοκιμαντέρ «Πρόσωπα και ιστορίες» που είναι η τελευταία ταινία της που είδαμε στην Ελλάδα και που πέρσι έφτασε ως τις υποψηφιότητες των Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ. «Απλές εικόνες, πρόσωπα» απαντά εκείνος, ένας ωραίος, ευχάριστος τύπος με καπέλο «καβουράκι» και γυαλιά ηλίου. Η Βαρντά λέει ότι της θυμίζει λιγάκι τον παλιό της φίλο τον Ζαν Λικ Γκοντάρ τον οποίο μάλιστα είχε σκηνοθετήσει η ίδια σε μια μικρού μήκους ταινία της στη δεκαετία του 1950. Τότε που ήταν και οι δυο πολύ νέοι. Σε μια άλλη σκηνή των «Προσώπων» η Βαρντά προσπαθεί να έρθει σε επαφή με τον Γκοντάρ αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από τον πιο εκκεντρικό σκηνοθέτη του κόσμου.
Στα «Πρόσωπα και ιστορίες» νέος είναι ο Τζ. Ρ αλλά δύναμη της ταινίας είναι η «Ιέρεια της Nouvelle Vague» όπως αποκαλούσαν από κάποια στιγμή και μετά την Βαρντά η οποία έκλεισε τα μάτια της για τελευταία φορά την Παρασκευή 28 Μαρτίου, λίγο πριν κλείσει τα 91.
Λίγο πριν κλείσει τα 90 της όμως, να που αυτή η ακούραστη γυναίκα ήταν έτοιμη να δοκιμάσει τις αντοχές της συνεργαζόμενη με τον Τζ. Ρ. για την υλοποίηση της θαυμάσιας ιδέας του «Πρόσωπα και ιστορίες»: σε ένα βαν το οποίο συγχρόνως λειτουργεί ως εκτυπωτικό μηχάνημα, η γηραιά κυρία με την παρδαλή κόμμωση και το πολύχρωμο μπαστούνι και ο 25άρης με το καπελάκι και τα γυαλιά που δεν βγάζει ποτέ, θα περιοδεύσουν στην Γαλλία φωτογραφίζοντας πρόσωπα.
Η γεννημένη στις Βρυξέλλες το 1928 Ανιές Βαρντά, είναι η πρώτη γυναίκα εκπρόσωπος της γαλλικής Nouvelle Vague, του αντισυμβατικού, ριζοσπαστικού κινηματογραφικού κινήματος που άνθισε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στην δεκαετία του 1960.
Συνυπήρξε δίπλα σε τεράστιους σκηνοθέτες του κύματος, όπως ο Γκοντάρ, ο Φρανσουά Τριφό, αλλά και ο σύζυγός της, ο Ζακ Ντεμί με τον οποίο μοιράστηκε την ζωή της μέχρι τον θάνατό του το 1990.
Γνωστότερή της ταινία είναι η «Κλεό από τις 5 έως τις 7» που προβλήθηκε σε επανέκδοση στην χώρα μας πέρσι τον Σεπτέμβριο. Γυρισμένη στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είναι μια θαυμάσια μελέτη περιπλάνησης με φόντο τους δρόμους του Παρισιού αλλά συγχρόνως «γυρισμένη» στα εσώτερα της ψυχής της γυναίκας που περιπλανάται περιμένοντας τα αποτελέσματα των σοβαρών ιατρικών εξετάσεών της. Ένα μεγάλο μέρος της επιτυχίας της ταινίας οφείλεται στο βλέμμα της ηθοποιού Κορίν Μαρσάντ, που ισορροπεί ανάμεσα στον φόβο και την αποφασιστικότητα, την αγωνία για το άγνωστο αλλά και την δίψα για ζωή.
Το προσωπικό σινεμά της Βαρντά παραμένει ανίκητο από το χρόνο και το πλούσιο έργο της διαπερνά κοινωνικά, πολιτικά και φεμινιστικά μανιφέστα που τροφοδοτούν έναν καλλιτεχνικό διάλογο που συνεχίστηκε μέχρι το τέλος της. Στιγμές από αυτό το σινεμά θα βρούμε στις «Παραλίες της Ανιές», μια βουτιά στη μνήμη της με φόντο διάφορες ακρογιαλιές που σημάδεψαν τη ζωή αλλά και τις ταινίες της, στο «Μην πετάξεις τίποτα» όπου κινηματογραφεί ανθρώπους που αναζητούν κρυμμένους «θησαυρούς» σε αγρούς, σκουπίδια και αγορές της Γαλλίας και στο «Τις λένε Καρυάτιδες» (1984), μια ταινία που συνοδεία ποιημάτων του Μποντλέρ παρατηρεί τα αγάλματα ημίγυμνων γυναικείων φιγούρων που κοσμούν το Παρίσι, τις λεγόμενες Καρυάτιδες του Παρισιού.
