Κατά κανόνα οι φοιτητές «στριμώχνουν» τους πολιτικούς , στις συζητήσεις μεταξύ, τους με την καθαρή τους σκέψη και την κοινή τους λογική. Δεν τους έχουν διαβρώσει το μυαλό οι πολιτικαντισμοί, τα κατά συνθήκη ψεύδη και οι άκρως κουτοπόνηροι μηχανισμοί άμυνας για επιβίωση για την οποία τελευταία μπορούν να κάνουν οι πολιτικοί τα πάντα.
Σε ένα τέτοιο «στρίμωγμα θα βρέθηκε και ο ΥΠ.ΟΙΚ. κ. Ευκλείδης Τσακαλώτος στο Paris School of International Affairs πολύ πρόσφατα όταν μίλησε για τις «”δύο ήττες” του ΣΥΡΙΖΑ» (μόνον δύο ήταν ;)εκείνο το αξέχαστο μεσοκαλόκαιρο του 2015, όταν η Ελλάδα παραλίγο να «τα τίναζε οικονομικά», αφού θα περνούσε πρώτα από τα καβδιανά δίκρανα της ταπείνωσης και του εξευτελισμού (που ούτως ή άλλως δεν τους γλίτωσε) γιατί της το φύλαγαν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών που ήθελαν να ξεπλύνουν εκδικητικά την αποκοτιά ενός «ΟΧΙ στη λιτότητα» (δημοψήφισμα Iουλίου 2015). η λιτότητα που ήταν η πανάκεια και το δικό τους το πολιτικό «πιστεύω».
Ηταν αποφασισμένοι να τιμωρήσουν την Ελλάδα γενικά αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα, για το 61, 4 % του δημοψηφίσματος. Γιατί τι θα γινόταν εάν οι PODEMOS ακολουθούσαν το παράδειγμά του ΣΥΡΙΖΑ; Η Ισπανία είναι μεγάλη χώρα, 5η (τώρα 4η ) ισχυρότερη χώρα στην Ευρώπη και οι Podemos τότε πλησίαζαν ουσιαστικά το κατώφλι της εξουσίας. Θα άφηναν την Ελλάδα να προκαλέσει μια τέτοια σεισμική δόνηση που θα μπορούσε να συνεπιφέρει ακόμα και την κατάρρευση του υποτίθεται στέρεου ευρωπαϊκού οικοδομήματος;
ΣΥΡΙΖΑ: οι ανάξιοι διαπραγματευτές
Οι νεοφιλελεύθερης κοπής γραφειοκράτες των Βρυξελλών δεν είναι άνθρωποι που γεννήθηκαν χθες. Εχουν μεγάλη πείρα και ξέρουν πότε μπορούν να ελίσσονται και πότε (σπάνια) να υποχωρούν. Αφετέρου όμως ξέρουν να εκτιμούν τις αντοχές των αντιπάλων τους, να διακρίνουν τις αδυναμίες τους και να τις εκμεταλλεύονται στο έπακρον.
Στην περίπτωση των Ελλήνων διαπραγματευτών, είδαν την παντελή έλλειψη διπλωματικών δεξιοτήτων, την απειρία τους, και τη απουσία καθαρής σκέψης εκ μέρους τους, ώστε να μπορέσουν με μία στοιχειώδη νηφαλιότητα να αποτιμήσουν μία όντως σοβαρή κατάσταση και να ενεργήσουν με σύνεση.
Μέσα σε αυτό το συγκείμενο οι Ελληνες, σαν τους γέροντες του Γ. Σεφέρη «ξαστόχησαν κι’ όλα τα παραδώσανε». Η συνθηκολόγηση σημαίνει συνήθως παραδοχή μιας ήττας και στην περίπτωση αυτή με τα νεοφιλελεύθερα κουμάσια των Βρυξελλών: «Ουαί τοις ηττημένοις».
Ωσάν να μην έφθανε αυτό, από την άλλη είδαν την οίηση και το έλλειμμα διπλωματικού τακτ από τον οικονομολόγο «σουπερστάρ» Γιάνη Βαρουφάκη και έγιναν τούρκοι, όταν επιχείρησε από καθέδρας να τους παραδώσει επιμορφωτικές διαλέξεις Οικονομικών γιατί και αυτοί ήταν πολύ καλά καταρτισμένοι περί τα Οικονομικά και όλοι τους, με πρώτο και καλύτερο τον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, εξέφρασαν τη δυσανεξία τους στα βαρουφάκεια καμώματα. (παρατηρήσατε ποτέ τα «κρεμασμένα μούτρα» του Σόιμπλε όταν τύχαινε να κάθεται δίπλα του ο Ελληνας υπουργός;). Προκάλεσε με το αλαζονικό του ύφος ο περί ου ο λόγος υπουργός και τους εξένισαν οι για τα δικά τους μέτρα εκκεντρικές ενδυματολογικές προτιμήσεις, ενός που στο κάτω κάτω προερχόταν από την ταπεινή, χρεοκοπημένη και πάμπτωχη Ελλάδα και δεν έπρεπε να προκαλεί.
Οι Ελληνες διαπραγματευτές είχαν παραδοθεί(ουσιαστικά αμαχητί) ήδη από την 24η Φεβρουαρίου υποκύπτοντας στις απαιτήσεις των Βρυξελλών για απάνθρωπη λιτότητα. Ο Βαρουφάκης επιθυμούσε να δημιουργήσει αντίσταση εκ των άνω, σε ηγετικό επίπεδο , δίχως τη συνοχή, την ενότητα και τη δύναμη από τη βάση την οποία περιφρονούσε. Καθόλου απορίας άξιο ότι το εγχείρημα κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία.
Ο «Εσταυρωμένος» κύριος Τσίπρας
Ειδικότερα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας θεωρήθηκε από τους Ευρωπαίους «ο Εσταυρωμένος της Ελλάδας». Την 12η προς 13η Ιουλίου του 2015 στριμώχθηκε αμείλικτα ανάμεσα στις συμπληγάδες των δύο επιλογών: Είτε να αποσύρει την Ελλάδα από την ευρωζώνη ή, να συμμορφωθεί με τα κελεύσματα του νεοφιλελεύθερου ιερατείου αποδεχόμενος το τιμωρητικό πακέτο της λιτότητας. Προτίμησε το δεύτερο, υποχωρώντας στον αυταρχικό εκβιασμό που ικανοποίησε πλήρως τον ρεβανσισμό του νεοφιλελεύθερου αυταρχισμού των Βρυξελλών και της Αγίας Τριάδος (Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ) που ήθελαν να δώσουν ένα καλό μάθημα στους ανεπίδεκτους μαθήσεως Ελληνες και ειδικότερα στον πρωθυπουργό τους για τούτο και επέβαλαν όρους κατά πολύ επαχθέστερους από αυτούς που είχαν επιβάλει στις προηγούμενες κυβερνήσεις(2010-12).
Υστερα από τη μαραθώνια σύσκεψη (12-13 Ιουλίου) που δεν κατέληξ σε συμφωνία, ο Ντοναλντ Τουσκ απαγόρεψε στη Μέρκελ και στον Τσίπρα να βγούνε από την αίθουσα αν δεν κατέληγαν σε κάποια (οιαδήποτε) συμφωνία. Πρωτοφανές , αντιδημοκρατικό και ιταμό, όπου η Μέρκελ σίγουρα ήταν στο κόλπο του εκβιασμού του Τσίπρα γιατί αλλιώς πώς θα μπορούσε ο Τουσκ να απαγορεύσει την έξοδο στην τότε Αυτοκράτειρα της Ευρώπης και πώς θα ανεχόταν αυτή μια τέτοια εντολή;
Ο Τσίπρας αλλά και ολόκληρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν στο στάδιο μιας πρωτοφανούς ψυχολογικής κατάρρευσης. Ωσάν πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του, αναδιπλώθηκε (όχι στοχαστικά αλλά σε κατάσταση πανικού)και δέχθηκε –χωρίς δεύτερη σκέψη- ό,τι του έδινε η Τρόικα και ας ήταν καταφανέστατα μια ετεροβαρής συμφωνία.
Ηταν άστοχή η ενέργεια τού να διαπραγματευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους έμπειρους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, μάστορες της απάτης που ήταν απόλυτα εξοικειωμένοι με αυτό το είδος της μανούβρας. Η ήττα της ελληνικής κυβέρνησης ήταν προδιαγεγραμμένη.
Την αποφράδα ημέρα (13 Ιουλίου 2015, ο Βαρουφάκης απεφάνθη ότι επρόκειτο για μια «νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών». Τηρουμένων όμως των αναλογιών και εξετάζοντας προσεκτικά την όλη κατάσταση και στις δύο περιπτώσεις, η 13η Ιουλίου ήταν μια κατά πολύ χειρότερη περίπτωση, αφού η Ελλάδα δεν υπήρξε αιτία πολέμου και οι φτωχοί και μεσαίοι υπέφεραν- άδικα των αδίκων -τα πάνδεινα: μια σκοτεινή, εφιαλτική περίοδο λιτότητας (2008-2015) με έξαρση των αυτοκτονιών και κατοχική σχεδόν πείνα που την υφίστανται μέχρι του παρόντος.
Ο Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ
