Οι κυβερνώντες είναι συνήθως λαλίστατοι και επιθετικοί όταν υπερασπίζονται τα υποτιθέμενα δίκαιά τους. Καλλιεργούν μάλιστα μνήμη χρυσόψαρου τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άλλους. Ωστόσο η Ιστορία είναι παρούσα και κρυφογελάει με τα καμώματά τους. Οπως συμβαίνει τώρα με την επερχόμενη υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη στο ευρωψηφοδέλτιο του Αλέξη Τσίπρα.
■■■
Οι παλαιότεροι θυμούνται τι παίχθηκε μεταξύ 2000 και 2004 με τον αντιδιαπλεκόμενο αγώνα που είχε κηρύξει ο τότε πρόεδρος του Συνασπισμού Νίκος Κωνσταντόπουλος. Εκείνος βάφτισε «εθνικό προμηθευτή» τον Σωκράτη Κόκκαλη, εκείνος κατακεραύνωνε τον Κώστα Σημίτη για τις «εκλεκτικές συγγένειες» που προσδιόριζαν την ανοχή του και πήγαζαν από την ιστορική σχέση και συμμετοχή των πατεράδων τους στην κυβέρνηση του βουνού. Στη βάση του αντιδιαπλεκόμενου αγώνα ανδρώθηκε πολιτικά και ο κ. Τσίπρας και από εκεί πήγαζε και πηγάζει η άτυπη σχέση και συμμαχία του με το καραμανλικό στρατόπεδο…
■■■
Τότε λοιπόν ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, δηλαδή το πολιτικό όχημα που ανέδειξε αργότερα σε ηγέτη τον Αλέξη Τσίπρα, θεωρούσε και αντιμετώπιζε τον Σωκράτη Κόκκαλη ως εμβληματική μορφή της διαπλοκής στην Ελλάδα και πηγή όλων των δεινών του τόπου. Εχουν μείνει στην Ιστορία οι άκρως επιθετικές αγορεύσεις του κ. Κωνσταντόπουλου στη Βουλή και η αντίστοιχη στάση του Κώστα Καραμανλή…
■■■
Ολοι δε γνωρίζουν ότι εκείνες οι τοποθετήσεις και οι μύθοι που τις συνόδευσαν προσδιόρισαν την πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα επί σχεδόν δύο δεκαετίες και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να επηρεάζουν τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας.
■■■
Εκτοτε, και ιδιαίτερα μετά το 2004, ο Σωκράτης Κόκκαλης, που είχε χτίσει ακατάλυτους δεσμούς με το κράτος και τις περισσότερες των δημοσίων επιχειρήσεων, προσπάθησε να αμβλύνει τις δυσμενέστατες για εκείνον πολιτικές εντυπώσεις.
■■■
Σχεδόν απεσύρθη από το προσκήνιο, καθώς τα «κάστρα» εξάρτησης που είχε στήσει στον ΟΤΕ μέσω της Ιντρακόμ, στον ΟΠΑΠ μέσω της Ιντραλότ, στις κατασκευές μέσω της Ιντρακάτ και στο υπουργείο Οικονομικών μέσω της Ιντρασόφτ υποχώρησαν εξαιτίας κυρίως των ιδιωτικοποιήσεων και της έντασης του ανταγωνισμού. Επιχείρησε μάλιστα να ξεφύγει από τα εθνικά πλαίσια και να αναζητήσει την τύχη του σε άλλες αγορές. Ωστόσο, όπως απεδείχθη, δεν είχε τύχη, καθώς δεν διέθετε επαρκή πολιτική επιρροή, τη μόνη τελικά που κινούσε πραγματικά τις υποθέσεις του.
■■■
Οι περισσότερες των επεκτάσεων απέτυχαν και εσχάτως έχασε μεγάλες δουλειές στην Τουρκία και αλλού. Οπότε, υπό την απειλή ενδεχόμενης κατάρρευσης, επανήλθε, τώρα στα γεροντάματα, στα συνήθη κόλπα με το ελληνικό κράτος. Και βεβαίως βρήκε πολλούς προθύμους στο Μέγαρο Μαξίμου, οι οποίοι διέγραψαν μονομιάς τις αντιδιαπλεκόμενες «περγαμηνές», προτιμώντας τα συνεταιριλίκια με τον άλλοτε εμβληματικό εχθρό τους.
■■■
Ετσι εξηγείται η επαναδραστηριοποίηση της Ιντρακάτ, όπως και της εταιρείας οπλικών συστημάτων που διαθέτει ο κ. Κόκκαλης. Και στη βάση του νέου πολιτικού συνεταιρισμού ξεπεράστηκε η εχθροπάθεια με το αφεντικό της ΑΕΚ που σουλατσάρει στο Μέγαρο Μαξίμου, κερδήθηκε το έργο της υπογειοποίησης των δρόμων του γηπέδου στη Φιλαδέλφεια και βεβαίως προωθείται η υποψηφιότητα του υιού του, Πέτρου Κόκκαλη, στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κάπως έτσι έχει δυστυχώς η τρέχουσα ιστορία διαπλοκής, με τους άλλοτε αρνητές και σημερινούς υπηρέτες της. Ολα τα άλλα είναι για τις εντυπώσεις και μόνο…
Διαβάστε περισσότερα στον Βηματοδότη, στο «Βήμα της Κυριακής»
