Λόγω εκπαιδευτικής άδειας που τελειώνει σε λίγο, είμαι στό Μόναχο. Σήμερα (17.3.) πήγα στην εκκλησία, συγκεκριμένα στην Salvatorkirche – Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος – που βρίσκεται στην καρδιά της ιστορικού Κέντρου. Η Εκκλησία είναι κτίσμα του τέλους του 15ου αιώνα και παραχωρήθηκε από τον Βασιιλιά Λουδοβίκο, πατέρα του Όθωνα, στους Έλληνες. Κοντεύουν δηλαδή διακόσια χρόνια από τότε που μόνον Ορθόδοξοι λειτουργούνται στον Ναό. Σιγά – σιγά, η εκκλησία γέμισε ασφυκτικά. Τρεις ιερείς, πολλά παπαδάκια. Ανάμεσά τους δύο μαθητές, παιδιά του ενός ιερέα. Ο ίδιος έχει άλλα τέσσερα παιδιά, από 17 ετών έως 5 μηνών. Είναι άμισθος ως ιερέας, εργάζεται σε υπηρεσία για να ζήσει την οικογένειά του. Ο γιος μου – το παπαδάκι – με ξυπνάει για την εκκλησία – μας διηγείται. Βλέπω στο εκκλησίασμα μαθητές, φοιτητές, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς, μωρά, νοικοκυρές, επιστήμονες, εργαζομένους, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους, μια Γερμανίδα ορθόδοξη μοναχή από μοναστήρι της Θεσσαλίας. Συμμετέχουν, απαγγέλλουν όλοι μαζί το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών”. Στο ψαλτήρι, χορός ιεροψαλτών, με επικεφαλής Έλληνα καθηγητή της κατευθύνσεως Ορθόδοξης Θεολογίας της εδώ Θεολογικής Σχολής. Στο τέλος της Λειτουργίας, γίνεται η περιφορά των εικόνων γύρω από το Ναό. Ακολουθώ, κρατώντας μια χάρτινη εικόνα του Αγίου Παϊσίου. Η ημέρα σχεδόν ανοιξιάτικη, με λιακάδα, καθώς ο ιερέας διαβάζει από το Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Χαρούμενα πρόσωπα.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Η ρουμανική εκκλησία φιλοξενεί συνάντηση ορθοδόξων εκκλησιαστικών χορωδιών. Σέρβοι, Ρώσοι, Βούλγαροι, Γεωργιανοί, Αντιοχείς. Ξεχωρίζω τους Βουλγάρους και τους Αντιοχείς. Οι Έλληνες – ο βυζαντινός χορός -εμφανίζονται στο τέλος. Μετά, όλοι σηκώνονται και ψάλλουν το “Τη Υπερμάχω” στα ελληνικά, είναι γραμμένο στο πρόγραμμα. Ακολουθεί όμορφη δεξίωση. Βλέπω εγκάρδια πρόσωπα, βλέπω φιλοξενία. Άλλοι μιλούν καλά Ελληνικά και άλλοι προσπαθούν, έστω ένα Κύριε ελέησον να ψελλίσουν. Αδελφοσύνη.
Πίσω, στην Ελλάδα. Μαθαίνω ότι στη δεύτερη ψηφοφορία πέρασε στις αναθεωρητέες διατάξεις το άρθρο 3 του Συντάγματος (με 156 ψήφους, ενώ στην πρώτη ψηφοφορία με 151 ψήφους). Δηλαδή το άρθρο που μιλάει για την Ορθοδοξία, την ελληνική γλώσσα της Αγίας Γραφής, τους δεσμούς με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες και το συνοδικό σύστημα, δηλαδή τη Δημοκρατία στην Εκκλησία. Κοντολογής για όλες μας τις ρίζες. Τα δικαιώματα που διακηρύσσει το Σύνταγμα με αυτό το άρθρο συνδέονται στενά. Ποιος είπε πρώτος “ουκ ένι άρσεν και θήλυ”; Το είπε η Καινή Διαθήκη που αναφέρεται στο άρθρο 3. Οι Πατέρες της Εκκλησίας διαμαρτυρήθηκαν πρώτοι, επειδή “άνδρες εισίν οι νομοθετούντες και κατά γυναικών η νομοθεσία”. Αλλά τα κείμενά τους είναι οι “ιερές παραδόσεις” που πάλι στο άρθρο 3 κατοχυρώνονται. Δεν υπάρχει γοητευτικότερο, ιστορικότερο, ουσιαστικότερο και πνευματικότερο άρθρο από το άρθρο 3. Τότε γιατί θέλουμε να το αλλάξουμε; Εγκληματικό ίσως αντιτείνει κάποιος. Φοβάμαι ότι είναι βαρύτερο. Είναι λάθος.
Η Ρόη Δ. Παντελίδου, είναι καθηγήτρια του Αστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Δ.Π.Θράκης
