Μια μάχη χαρακωμάτων για τις καρέκλες της συνδικαλιστικής εξουσίας και τα προνόμια της, που αφήνει παγερά αδιάφορους τους εργαζόμενους, που αγωνιούν για την επιβίωση τους. Ενώ υποτίθεται ότι ο στόχος τους είναι η υπεράσπιση και η διασφάλιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων,στην πραγματικότητα κάνουν ότι μπορούν για να τα απαξιώσουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολύ πριν τα χρόνια της κρίσης ,αλλά ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη στους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Εκατοντάδες χιλιάδες έχασαν τη δουλειά τους, δεκάδες χιλιάδες εργάζονται κάτω από σκληρές συνθήκες με υποτυπώδεις αμοιβές, αλλά ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα καρκινοβατεί.
Γιατί δεν πείθει, γιατί αυτοί που τον υπηρετούν έχουν, οι περισσότεροι, απαξιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων, που αντιλαμβάνονται ότι δίνουν περισσότερες μάχες για τα δικά τους συμφέροντα, παρά αυτών που εκπροσωπούν.Ο κόσμος αλλάζει, οι εργασιακές συνθήκες ανατρέπονται, δουλειές χάνονται, αλλά οι συνδικαλιστές, έχουν μείνει ακόμα στην εποχή των παχέων αγελάδων, των συντεχνιακών διεκδικήσεων και των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Το τραγικό σκηνικό της Καλαμάτας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην πλήρη κατάρρευση και απαξίωση του συνδικαλισμού. Με βία, καταναγκασμούς, αντιδημοκρατικές πρακτικές, υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων δεν γίνεται. Ούτε φυσικά με αιώνιους εκπροσώπους ή με σωματεία περιορισμένης απήχησης.
Όσο το συνδικαλιστικό κίνημα παραμένει στα χέρια παραγόντων, γραφειοκρατών, ή κομματικών εντεταλμένων, τόσο το αδιέξοδο θα συνεχίζεται. Ένας συνδικαλισμός χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, αντιπροσωπευτικότητα και συμμετοχή οδηγεί σε φαινόμενα παρακμής και σήψης, όπως αυτά που συνέβησαν στην Καλαμάτα.
