Το μόνο σημείο που δικαιολογεί, αυτή τη διαδικασία είναι η αποσύνδεση της Προεδρικής εκλογής από τις εκλογές. Η μεγάλη πλειοψηφία που συγκέντρωσε το συγκεκριμένο άρθρο επιτρέπει την αλλαγή του με απλή πλειοψηφία, αφαιρώντας έτσι τη δυνατότητα καιροσκοπικών πολιτικών εκβιασμών.
Η επιμονή της κυβερνητικής πλειοψηφίας σε μια σειρά δημαγωγικών και λαϊκίστικων αλλαγών, εν ονόματι της μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών, όπως η καθιέρωση δημοψηφισμάτων με συλλογή υπογραφών και η παράλληλα άρνηση σε άλλες ουσιαστικότερες και κυρίως αναγκαίες αλλαγές, υποβάθμισαν και ουσιαστικά ακύρωσαν την αναθεωρητική διαδικασία.
Κορυφαίο παράδειγμα το περιβόητο άρθρο 16 για τα πανεπιστήμια, που παραμένει για μια φορά αμετακίνητο, ακυρώνοντας έτσι μια ώριμη εδώ και χρόνια αλλαγή. Πρυτάνευσαν όμως οι ιδεοληψίες, οι εμμονές και οι μικροκομματικές επιδιώξεις με αποτέλεσμα να παραμείνουμε ακόμα για χρόνια, αγκυλωμένοι σε ένα προβληματικό καθεστώς.
Ο κ.Τσίπρας και οι υπουργοί του, παρότι συνεχώς παριστάνουν τους προστάτες και εγγυητές των θεσμών, στην πράξη το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καιροσκοπική εργαλειοποίηση τους, για να εξυπηρετήσουν αυτά που θεωρούν κομματικά τους συμφέροντα. Το ίδιο έκαναν και με την συνταγματική αναθεώρηση, ναρκοθετώντας επί της ουσίας τον εκσυγχρονισμό και την προσαρμογή του στη νέα ελληνική και διεθνή πραγματικότητα.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε, το υπάρχον Σύνταγμα σε αυτά τα χρόνια της μεγάλης κρίσης λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό αποτελεσματικά. Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η ανεπάρκεια των θεσμών αλλά κυρίως η διαχείριση τους από αυτούς που τους υπηρετούν .
Βρισκόμαστε λοιπόν ξανά μπροστά σε μια ακόμα χαμένη ευκαιρία, από τις πολλές που χάσαμε αυτά τα χρόνια, επειδή η πολιτική εξουσία είναι κατώτερη των περιστάσεων. Για πολλοστή φορά ο κ.Τσίπρας απέδειξε ότι αυτό που τον ενδιαφέρει δεν είναι το ευρύτερο εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, αλλά το στενό προσωπικό και κομματικό του συμφέρον.
