Το καλοκαίρι του 1989 στην «Πλατεία Ηρώων» στο κέντρο της Βουδαπέστης λάμβανε χώρα σεμνή τελετή εις μνήμη των μαρτύρων της αντικομουνιστικής Επανάστασης του 1956. 250 χιλιάδες λαού παρευρίσκονταν στην εκδήλωση, όπου επρόκειτο να γίνει και ο «επανενταφιασμός» του Ιμρε Νάγκι, πρωθυπουργού της Ουγγαρίας στην κρίσιμη περίοδο του 1956 που θεωρήθηκε «προδότης» και απαγχονίστηκε τον Ιούνιο του 1958 από τους κομουνιστές.
H αλήθεια είναι ότι ο Νάγκι αντικατέστησε στη διάρκεια της επανάστασης τον προκάτοχό του τυραννικό και μισητό, Ματίας Ρακόζι, και ως πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, εφάρμοσε ανθρωπινότερη πολιτική ,έδωσε περισσότερες ελευθερίες και εγκατέστησε ένα κράτος πρόνοιας που δεν υπήρχε πριν στη χώρα. Aυτό δεν άρεσε ιδιαίτερα στους Ρώσους γιατί έβλεπαν το Νάγκι να απομακρύνεται από την κοινή γραμμή τυφλής και δουλικής υπακοής που ακολουθούσαν όλες οι χώρες- δορυφόροι στο ανατολικό μπλοκ και το χειρότερο, γινόταν ολοένα πιο δημοφιλής. Αποφάσισαν λοιπόν να απαλλαγούν από αυτόν μια για πάντα, αν και αυτό δεδομένης της δημοφιλίας του Νάγκι αποδείχτηκε πολύ δύσκολο έργο, όμως αυτοί τελικά το κατάφεραν.
To ντεμπούτο του νεαρού Ορμπαν
Στη μεγάλη λοιπόν συγκέντρωση του καλοκαιριού του 1989, αιφνιδιαστικά, ένας νεαρός (27 περίπου ετών) αξύριστος , με μακριά μαλλιά, βγήκε από το πλήθος και άρχισε να εκφωνεί λόγο. Μίλησε για την ανεξαρτησία της Ουγγαρίας όπου αναγκαίες προυποθέσεις για την επίτευξή της ήταν το τέλος του δικτατορικού μονοκομματισμού, η προκήρυξη ελεύθερων εκλογών και η άμεση αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από την χώρα. Στο τέλος του λόγου του που κράτησε 6μιση λεπτά οι χιλιάδες λαού ξέσπασαν σε ζωηρά χειροκροτήματα. Ενας νέος πολιτικός άντρας γεννιέται. Ο άντρας αυτός δεν ήταν άλλος από τον σημερινό πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, τον Βίκτορ Ορμπαν (Viktor Mihάly Orbάn) σε μια φιλελεύθερη εκδοχή του των αρχών της πολιτικής του καριέρας, χωρίς τις ακροδεξιές εθνικολαϊκίστικες εξαλλοσύνες που χαρακτηρίζουν τους τωρινούς του λόγους, όταν έχει μετασχηματιστεί από φιλελεύθερο νεολαίο σε νεοφασίστα, ρατσιστή και σφοδρό πολέμιο της ΕΕ. που δεν παύει να προκαλεί συμμαχώντας με άλλους αντιευρωπαϊστές, όπως οι Πολωνοί, οι Σλοβάκοι, οι Τσέχοι κ. ά. (όρα Βίζεγκραντ).
Η άνοδος του Ορμπαν.
Ο Ορμπαν κατάγονταν από μια μικροαστική οικογένεια και, όπως ομολογεί ο ίδιος χρειάστηκε να φτάσει στα 15 του χρόνια για να απολαύσει την πολυτέλεια του λουτρού με ζεστό και κρύο τρεχούμενο νερό.
Ο Ορμπαν σπούδασε νομικά στο Παν/μιο της Βουδαπέστης Εοτβες Λοράν και κατόπιν υπέβαλε αίτηση στο Ιδρυμα Τζορτζ Σόρος για μια υποτροφία να συμμετάσχει σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα πολιτικών επιστημών στο Pembroke College της Οξφόρδης. Η υποτροφία που του χορηγήθηκε ήταν ετήσια αλλά ο Ορμπαν έμεινε μόνο ένα τρίμηνο γιατί ήθελε επιστρέψει στην Ουγγαρία ώστε να συμμετάσχει οπωσδήποτε στις πρώτες γενικές (και ελεύθερες) εκλογές της χώρας του το 1990 πράγμα που έπραξε και εκλέχτηκε μάλιστα βουλευτής.
Από εδώ και πέρα αρχίζει μια ταραχώδης πολιτική καριέρα με σκαμπανεβάσματα- αρχικά- μέχρις ότου να αναδειχθεί στον αδιαφιλονίκητα ισχυρότερο άντρα τη Ουγγαρίας και το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της Ευρώπης που προκαλεί έντονη αμηχανία στους κύκλους της ΕΕ.
Το κόμμα του οποίου ηγήθηκε ιδρύθηκε το 1988 και ονομάστηκε Fidesz (Fiatal Demokratάk Szovetsege, «Συμμαχία Νέων Δημοκρατών». Υπήρξε αρχικά ένα νεολαιίστικο κλασικό φιλελεύθερο κίνημα απαρτιζόμενο κυρίως από νέους (όλοι κάτω από τo 35ο έτος της ηλικίας τους) που διώκονταν από το κυβερνών κομουνιστικό κόμμα γιατί ανάπτυσσαν παράνομη αντικομουνιστική δράση.
1.Το 1990 διεξάγονται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην Ουγγαρία και το Fidesz (εφεξής Φιντές) κερδίζει 12 έδρες με ποσοστό 8,5 % (το υπερψήφισαν 439 649). Ο Ορμπαν εκλέγεται βουλευτής.
2.Το 1994 με πρώτους τους σοσιαλιστές (πρώην κομμουνιστές: ηγέτης τους ο Γκούλα Χορν), το Φιντές έρχεται 6ο κόμμα με 7% (το υπερψήφισαν 379 925).
- Το 1998 γίνεται η μεγάλη ανατροπή (ανατριχίλα). Πρώτο κόμμα το Φιντές: 28.2 %, με 148 έδρες. Η Ευρώπη αρχίζει να ανησυχεί βλέποντας τον Ορμπαν πρωθυπουργό της Ουγγαρίας να σχηματίζει κυβέρνηση συνασπισμού με το Κόμμα των Ανεξαρτήτων καθώς και το Ουγγρικό Δημοκρατικό Φόρουμ.
- 2002 Το Φιντές κερδίζει 165 έδρες με ποσοστό 32,28 % αλλά έρχεται δεύτερο .Πρώτοι βγαίνουν οι σοσιαλιστές που θα εγκαινιάσουν μια εντελώς αποτυχημένη 8ετία.
- 2006 Την πρωτιά την κερδίζει πάλι το σοσιαλιστικό κόμμα με 186 έδρες.
Στην εκτός εξουσίας 8ετία ο Ορμπάν πέφτει σε βαθιά περισυλλογή και διαισθάνεται ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Να πιάσει το σφυγμό της λαϊκής βάσης. Βλέπει ότι το φασιστικό κόμμα Jobbik επενδύει με μεγάλα κέρδη στον ρατσισμό και την ξενηλασία, γιατί όχι κι αυτός;
Ετσι προβαίνει σε μετασχηματισμό του κόμματός του σε φασιστικό ακροδεξιό, αντιμεταναστευτικό, αντιφιλελεύθερο/ανελεύθερο (illiberal κατά τον Ορμπάν) ρατσιστικό κόμμα και εισπράττει τα κέρδη της μεταστροφής του προς τον εθνικολαϊκισμό:
- 2010 Φιντές και συνεργαζόμενο KDNP (Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα του Λαού) έρχονται πρώτοι με το ανεπανάληπτο ποσοστό του 42.3% . Δεύτεροι οι σοσιαλιστές που ο λαός τους καταψήφισε ύστερα από μία 8ετία σοσιαλιστικής κακοδιαχείρισης και σκανδάλων διαφθοράς που οδήγησε την Ουγγαρία στο χείλος της χρεοκοπίας. Τρίτο το φασιστικό Jobbik με το αξιοπρεπές 16,7% . Ας σημειωθεί εδώ ότι αυτό το κόμμα είχε συγκροτήσει παρακρατικό «βραχίονα» με τρομοκρατική δράση αλλά ετέθη εκτός νόμου το 2009.
- 2014 Πρώτο κόμμα ανακηρύσσεται το Φιντές με το σαρωτικό 52.8. Το Jobbik φθάνει στο 20.22 %. Ο Ορμπαν αποτελεί αναμφίλεκτα τον ισχυρό άνδρα της Ουγγαρίας που προκαλεί την ΕΕ και την προβληματίζει πολύ σοβαρά.
- 2018 Η απόλυτη κυριαρχία του Ορμπαν: Φιντές και σύμμαχοι KDNP λαμβάνουν 139 έδρες και ποσοστό 44.87%. Ο Ορμπάν μπορεί να κάνει τώρα ό,τι θέλει με την δικαστική εξουσία, που την επανδρώνει με πρόσωπα της απόλυτης εμπιστοσύνης του και επινοεί νόμους κατά το δοκούν και το συμφέρειν που εγκρίνονται με τη συντριπτική πλειοψηφία των 2/3 στη Βουλή.
«Φιλοτεχνεί» έναν απέραντο φράχτη (συρματόπλεγμα με ξυράφια στην κορυφή) στην Νότια Ουγγαρία για να αποτρέψει την «εισβολή», από τη Σερβία, όπως την χαρακτηρίζει, των παράνομων μεταναστών, των μεταναστών «χωρίς έγγραφα.
O Σόρος, O Ορμπαν και ο νόμος «STOP Soros»
Στο προσκήνιο εμφανίζεται ο μεγαλοεπενδυτής και φιλάνθρωπος Τζορτζ Σόρος που γεννήθηκε από εβραϊκή οικογένεια στη Βουδαπέστη το 1930 και κατόρθωσε να επιζήσει στην ναζιστική κατοχή της Ουγγαρίας όταν μισό τουλάχιστον εκατομμύριο Εβραίοι εξοντώθηκαν.
Τελείως αυτοδημιούργητος αλλά και ευφυής κομπιναδόρος που πήρε πτυχίο από το LSE, δουλεύοντας, ως και αχθοφόρος προκειμένου να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του.
Είναι δύσκολο με την πρώτη να καταλάβεις πώς αυτός ο άνθρωπος κατατάχθηκε 22ος δισεκατομμυριούχος από το έγκυρο περιοδικό Forbes αλλά βαθμιαία το εμπεδώνεις αν διαβάσεις για το βίο και την πολιτεία αυτού του μεγάλου επενδυτή που είναι «ο άνθρωπος που «έσπασε» την Τράπεζα της Αγγλίας» η οποία ζημιώθηκε από αυτόν με 3.4 δις στερλίνες.
Αλλά ο Σόρος είναι μια σκέτη αντίφαση: Αδίστακτος κερδοσκόπος, αφενός πολύ γενναιόδωρος ευεργέτης, αφετέρου. Ειδικότερα γενναιόδωρος παρουσιάζεται στη πατρίδα του την Ουγγαρία όπου ιδρύει, μεταξύ των άλλων- ΜΚΟ με την επωνυμία «Open Society Foundations» (Ιδρύματα Ανοικτής Κοινωνίας) με σκοπό την προαγωγή των ιδεών της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του συμμετοχικού καπιταλισμού, του πολιτικού φιλελευθερισμού αλλά και της ανθρωπινότερης μεταχείρισης των μεταναστών. To τελευταίο δεν αρέσει καθόλου στον Ορμπαν. Ο Σόρος οργανώνει ειδικό πρόγραμμα για τους Ρομά προκειμένου να τους απομακρύνει από την υποπρονομιούχο μίζερη θέση τους . Ο Ορμπαν γίνεται έξαλλος. Στα πόστερ του Σόρος που έχουν γεμίσει όλη τη Βουδαπέστη και τον εμφανίζουν με ένα οιονεί σατανικό χαμόγελο επικολλούν το προειδοποιητικό: «Μην αφήσετε τον Τζορτζ Σόρος να γελάσει τελευταίος».
Ο Ορμπαν στην εκστρατεία που έχει εξαπολύσει ενάντια στον Σόρος τον παρουσιάζει σαν έτοιμο από καιρό να καταφέρει το τελικό του κτύπημα κατά της χριστιανικής κουλτούρας. Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας φρονεί ότι αυτό «μπορεί να είναι προβληματικό να συνυπάρξουν δηλαδή διαφορετικές κουλτούρες και ότι οι πρόσφυγες μπορεί να αποτελέσουν σοβαρή απειλή για την Ουγγαρία». Είναι με άλλα λόγια κάθετος ενάντια σε κάθε είδος πολυπολιτισμικότητας, όπως είναι εναντίον των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από ξένα κεφάλαια
Το Φιντές καταπιάνεται με τη αναθεώρηση της Ιστορίας χρησιμοποιώντας ιδεολογικά προσκείμενους προς αυτό πανεπιστημιακούς. Αναμενόμενα επικεντρώνονται στο φασίστα ναύαρχο Μίκλος Χόρτι, ακραιφνή χιτλερικό ο οποίος έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη μεταφορά 500 χιλιάδων Εβραίων από τη Βουδαπέστη στο στρατόπεδο εξοντώσεως Αουστβιτς. Παρόλα αυτά ο Ορμπαν περιέγραψε τον Μίκλος Ηόρτι ως έναν «εξαίρετο πολιτικό άνδρα».
Ορμπαν και Σόρος σε ανοιχτή σύγκρουση
Σε ό,τι είναι ο Σόρος πολέμιος, ο Ορμπαν είναι φανατικός υποστηρικτής: ανοικτή κοινωνία ο Σόρος, κλειστή ο Ορμπαν που πιστεύει ακράδαντα ότι ο Σόρος θέλει να αποσταθεροποιήσει την Ουγγαρία ανοίγοντας τις πύλες εισόδου της. Φιλελεύθερος ο Σόρος. Αντιφιλελεύθερος ο Ορμπαν. Εβραιογεννημένος ο Σόρος. Αντισημίτης ο Ορμπαν. Εν τούτοις, διατηρεί καλές με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Ντετανιάχου σε αντίθεση με το Σόρος που φαίνεται να τον χωρίζει αβυσσαλέο μίσος από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό.
Ο Νόμος “Stop Soros” που πέρασε πανηγυρικά από την Ουγγρική Βουλή καταδεικνύει το μέγεθος της μισαλλοδοξίας που έχει επιβάλει ο Ορμπαν στο λαό του: ποινικοποιεί την οποιαδήποτε βοήθεια προσφέρει ο Ούγγρος πολίτης σε «παράνομο μετανάστη». Υπόκειται σε φυλάκιση, μέχρι δύο χρόνια, οιοσδήποτε προσφέρει βοήθεια ( ακόμα και αν παράσχει τροφή!) σε μετανάστη.
Δεν αντιλέγω προσωπικά στο “Stop Soros”. Παρά τις αγαθοεργίες του, υπάρχουν πολλοί σκελετοί στο μεγάλο ντουλάπι του. Και πολλές συναλλαγές του απέχουν πολύ από το να είναι έντιμες.
Αλλά γιατί όχι και «Stop Orban»; Εχει δικαιολογημένα ανακηρυχτεί «ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος της Ευρώπης» γιατί προφανώς τη διχάζει σε μια εποχή που εξ αντικειμένου οφείλει να είναι ενωμένη, αν θέλει να επιβιώσει. Εχει την επικίνδυνη τρέλα του μεγαλείου και αυτοανακηρύσσεται σωτήρας της Ευρώπης. Επιτίθεται παρανοϊκά κατά παντός «υπευθύνου»:
«Πολεμάμε ενάντια σε έναν εχθρό που διαφέρει από εμάς. Όχι ανοικτός αλλά κρυπτόμενος. Όχι ευθύς αλλά πονηρός. Όχι έντιμος αλλά μικροπρεπής. Όχι εθνικός αλλά διεθνής. Δεν πιστεύει στην εργασία αλλά σπεκουλάρει με το χρήμα. Δεν έχει πατρίδα αλλά νιώθει πως όλος ο κόσμος είναι δικός του».
Ο λόγος του είναι λόγος μίσους και παραπέμπει σε κάποιον άλλον εμπαθή ρήτορα της δεκαετίας του ΄30. Δεν είναι καιρός να τον «συνετίσουν» λίγο οι αρμόδιοι της ΕΕ, αφήνοντας κατά μέρος τις επιπλήξεις και τις ήπιες τιμωρίες ; Χρειάζεται ακόμα την ευρωπαϊκή βοήθεια για αυτό μια παραδειγματική τιμωρία επιβάλλεται όσο είναι καιρός .
Για σχεδόν δύο δεκαετίες από την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος, από το 1990 έως το 2010, η Ουγγαρία αποτελούσε μια νέα αλλά σταθερή δημοκρατία και οι διεθνείς παρατηρητές την υμνούσαν ως τυπικό παράδειγμα επιτυχούς μετάβασης από το ολοκληρωτικό καθεστώς στη δημοκρατία. Στη πρώτη εκλογική νίκη του Φιντές το 1998, όταν ο Ορμπάν έγινε ο πρώτος μετακομουνιστικός πρωθυπουργός, κυβέρνησε ως ένας συμβατικά συντηρητικός πρωθυπουργός, χωρίς να δώσει δείγματα αυταρχισμού.
Όταν όμως έχασε τις εκλογές του 2002 αμφισβήτησε τη νίκη των σοσιαλιστών ως προϊόν βίας και νοθείας και εξαπέλυσε εθνικιστικό κίνημα με το αφυπνιστικό «Εμπρός Ουγγαρία»! Η δεύτερη ήττα του 2006 τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Μίλησε για την ανάγκη μιας πολιτικής σταθερότητας που θα κάλυπτε ολόκληρη την επόμενη εικοσαετία.
Οι επόμενες εκλογές του 2010 τον έφεραν πολύ κοντά στο όραμά του. Δεν έχασε καιρό και προέβη ανεμπόδιστα σε «αναγραφή» του συντάγματος που περιείχε μια «εξυγίανση» του δικαστικού σώματος, όπου όλοι οι δικαστές άνω των 62 ετών υποχρεώθηκαν σε αποχώρηση. Μπορούσε πλέον να διορίζει δικαστές της αρεσκείας του και, βάσει του νέου συντάγματος, το Φιντές επέκτεινε την εξουσία του, ενώ ο Ορμπαν εγκατέστησε την «ανελεύθερη δημοκρατία του» κατά τα πρότυπα της Κίνας, Ρωσίας, Τουρκίας τις οποίες θεωρούσε υποδείγματα χρηστής διακυβέρνησης.
Eχοντας υπόψη την πολιτική ποιότητα των καθεστώτων του Πούτιν και του Ερντυγάν μπορεί να καταλάβει κανείς τι θέλει να εγκαθιδρύσει στην καρδιά της Ευρώπης ο Ορμπαν. Ας μην τον αφήσουμε γιατί πρόσφατα η ακροδεξιά έχει αποκτήσει ερείσματα που τις δίνουν την δυνατότητα να γίνει παντοδύναμη στην Ευρώπη τώρα που η σοσιαλδημοκρατία και ο σοσιαλισμός δεν έχουν λόγο να αρθρώσουν για να ξανακερδίσουν τις μάζες και η αξιοπιστία τους είναι χαμηλότερη από ποτέ άλλοτε
Υπήρξε πρόσφατα μία αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ)όπου ανήκει ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιουγκέρ, ο οποίος σχολίασε ότι ο Ορμπαν πρέπει να φύγει από την κεντροδεξιά (ΕΛΚ) γιατί ουσιαστικά ανήκει μάλλον στο κόμμα της Μαρίν Λεπέν: «Θα πρέπει ο νέος πρόεδρος του ΕΛΚ κ. Μάνφρεντ Βεμπερ να αναρωτηθεί «εάν χρειάζομαι αυτή τη φωνή στο κόμμα». (Γιουνκέρ).
Ο Ορμπαν υφίσταται αυξανόμενες επιθέσεις που ζητούν την αποπομπή του από το ΕΛΚ, ιδίως τώρα που επιτίθεται ενάντια στον Ζαν Κλοντ Γιουγκέρ, ως «enfant terrible», και ζητούν να ληφθούν πειθαρχικά μέτρα εις βάρος του. Όμως τυχόν αποπομπή του θα προκαλέσει θέμα απώλειας πλειοψηφίας του ΕΛΚ και αυτό δεν το θέλει επ’ουδενί λόγω το ΕΛΚ που έχει συνηθίσει στην πρώτη θέση, ως το ισχυρότερο κόμμα του Ευρωκοινοβουλίου.
