Εγώ μπορώ να καταλάβω ότι απόλυτη ειλικρίνεια από έναν πολιτικό δεν μπορείς να περιμένεις.
Αναγκαστικά κάπου θα προσπαθήσει έστω και λίγο να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, ώστε αυτή να ταιριάζει στην όποια αφήγησή του.
Όμως, άλλο αυτό και άλλο να προσπαθούν δύο υπουργοί να μας πείσουν ότι η… γη είναι επίπεδη.
Αναφέρομαι στην Όλγα Γεροβασίλη και την Κατερίνα Παπακώστα που προσπάθησαν να μας πείσουν τις τελευταίες μέρες ότι δεν γίνονται μπάχαλα στους δρόμους της Αθήνας και ότι όλα αυτά είναι… fake news της αντιπολίτευσης.
Και για να είμαι σαφής: Το δικό μου ζήτημα δεν είναι το «που είναι η αστυνομία», ούτε θέλω να συμφωνήσω με εκείνους που νοσταλγούν την εποχή που η δήλωση «το κράτος είστε εσείς» είχε οδηγήσει σε όργιο αστυνομικής καταστολής.
Θέλω, όμως, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να αναγνωρίζει την πραγματικότητα και να μου εξηγεί ποια είναι η πολιτική της και όχι να με δουλεύει ψιλό γαζί.
Εγώ μπορώ να καταλάβω μια λογική που λέει ότι σήμερα με το φαινόμενο των καταδρομικών επιθέσεων δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις απλώς με το να κάνεις την αστυνομία πιο επιθετική.
Συμφωνώ επίσης ότι είναι λάθος να εξισώνεις την τρομοκρατία, τα μπάχαλα και τον Ρουβίκωνα και να τα λες όλα «ανομία».
Μπορώ ακόμη και να κατανοήσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να χρεώνεται «καταστολή».
Δεν ταιριάζει και στο προεκλογικό του προφίλ.
Και βέβαια έχω μια γνώμη για το πώς η «οπαδική» βία σχετίζεται με την βαθιά κρίση που περνάει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αλλά όλα αυτά πρέπει να τα αναγνωρίσει η κυβέρνηση και όχι να σφυράει κλέφτικα.
Να πει ότι έτσι έχουν τα πράγματα.
Να παραδεχτεί ότι υπάρχει κλιμάκωση ορισμένων περιστατικών και κυρίως να δείξει ότι μπορεί να πάρει κάποιες πρωτοβουλίες.
Και παίρνω πρωτοβουλίες δεν σημαίνει απαραίτητα ρίχνω δακρυγόνα και ξύλο. Θα πει ότι παίρνω προληπτικά μέτρα.
Για παράδειγμα ορισμένες παραδοσιακές κόντρες οπαδών είναι γνωστές και η αστυνομία μπορεί να γνωρίζει σε ποιες στιγμές μπορεί να γίνουν βίαιες. Σε μια τέτοια περίπτωση η απλή παρουσία της σε ένα σημείο αρκεί για να αποτρέψει τα μπάχαλα.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για διάφορες άλλες περιπτώσεις.
Αρκεί βέβαια να θες όντως να αναλάβεις την ευθύνη του να είσαι πολιτική προϊστάμενος ενός τόσο κρίσιμου υπουργείου.
Να αναμετρηθείς με τις προκλήσεις.
Να δοκιμάσεις να χαράξεις πολιτική.
Γιατί εάν θεωρείς ότι τα υπουργεία είναι απλώς «ακίνητα προβολής» που έλεγαν και οι παλιοί μεσίτες και το μόνο που σε νοιάζει είναι η επανεκλογή σου, τότε απλώς δεν θα κάνεις τίποτα.
Η κατάσταση θα σου ξεφύγει και στο τέλος απλώς θα κατηγορείς όλους τους άλλους για fake news.
Αλλά πολιτική δεν θα έχεις κάνει. Και τα προβλήματα θα παραμένουν. Όπως και η δυνατότητα να τα εκμεταλλεύονται οι διάφοροι καλοθελητές που οραματίζονται την… ευταξία της χούντας.
