Ο Αλεξ Μακ Ιντάιαρ μεγάλωσε στη Βρετανία την εποχή των περικοπών. Το κέντρο νεότητας όπου συνήθιζε να πηγαίνει μετά το σχολείο σφραγίστηκε όταν ήταν δέκα ετών. Στην ηλικία των έντεκα, το επίδομα στέγασης που λάμβανε η μητέρα του περικόπηκε και μέχρι να ενηλικιωθεί, συμβάντα σαν κι αυτά συνέθεταν το γενικότερο πλαίσιο στη Βρετανία.
«Η λιτότητα είναι αυτό που γνωρίζω σε όλη μου τη ζωή» λέει στην αμερικανίδα δημοσιογράφο Ελεν Μπάρι των «New York Times»: «Δεν έχω γνωρίσει ποτέ τη χώρα κάτω από άλλες συνθήκες». Και σήμερα σε ηλικία 19 ετών ο Αλεξ προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.
Τους τελευταίους έξι μήνες συμμετέχει στο κίνημα με την ονομασία Momentum (Ορμή), έναν ιδεολογικό χώρο που ασχολείται με τον επανασχεδιασμό του σοσιαλισμού και του συνδικαλισμού. Μπορεί οι γονείς του να μαθαίνουν τα νέα από τις βρετανικές εφημερίδες, όμως εκείνος εμπιστεύεται ρεπορτάζ για την «κρίση του καπιταλισμού» μόνο από την αριστερή ανεξάρτητη ομάδα μέσων ενημέρωσης Novara Media. Τα περασμένα Χριστούγεννα ξεκίνησε να μελετά τον Μαρξ.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, οι Βρετανοί που ενηλικιώθηκαν στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2008 σε πολλές περιπτώσεις θα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι οι γονείς τους. Για παράδειγμα, οι σημερινοί τριαντάρηδες έχουν τις μισές πιθανότητες να αποκτήσουν δικό τους σπίτι από ό,τι είχαν οι γονείς τους στην ίδια ηλικία και ένα τρίτο αυτών υπολογίζεται ότι θα νοικιάζει κατοικία για όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Την ίδια ώρα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες γενιές, η σημερινή νεολαία αναμένεται να βάλει το χέρι βαθιά στην τσέπη για τις σπουδές της. Κατά μέσο όρο οι απόφοιτοι πανεπιστημίων χρωστούν σήμερα περισσότερα από 50.800 λίρες ο καθένας, ποσό τριπλάσιο σε σχέση με πριν από μια δεκαετία. Το δάνειο καλούνται να αποπληρώσουν μόλις πιάσουν δουλειά, οι μισθοί όμως έχουν μείνει στάσιμοι ή έχουν μειωθεί.
Ο Αλεξ δεν είναι μόνος. Στη Βρετανία, όπως εξάλλου και στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί συνομήλικοί του δεν πιστεύουν πλέον τον καπιταλισμό και την ελεύθερη αγορά. Εχουν πειστεί ότι αυτό το σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει μια αξιοπρεπή ζωή και πως δεν κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Είναι δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που κινείται ο κόσμος και δηλώνουν έτοιμοι να αγκαλιάσουν κάτι πιο προοδευτικό, επιλέγοντας σαφή στροφή προς τα αριστερά και προκαλώντας ακόμη και ρωγμές στο ίδιο το κόμμα.
Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Βρετανία έδειξαν αυτή την τάση. Οι νέοι ψηφοφόροι στράφηκαν μαζικά στους Εργατικούς ελπίζοντας σε ένα καλύτερο και δικαιότερο αύριο, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά ο ηγέτης του κόμματος Τζέρεμι Κόρμπιν, δηλαδή χτίσιμο του κράτους πρόνοιας από το μηδέν και αναδιανομή του πλούτου.
