Πρέπει να είμαστε εθισμένοι στον παραλογισμό για να αποδεχόμαστε το καθεστώς που διέπει την ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας. Το ότι απαγορεύεται η δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων μόνο στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα και στο Μπουτάν ασφαλώς θα έπρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε που συγκαταλεγόμαστε ανάμεσα σε αυτές τις στυγνές δικτατορίες, οι οποίες εύλογα φιμώνουν την πολυφωνία και τον πλουραλισμό. Το φαινόμενο είναι κατά μείζονα λόγο ανεξήγητο, καθώς η απαγόρευση αυτή επιβάλλεται μόνο για την ανώτατη εκπαίδευση. Λογικά θα έπρεπε να ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Θα φαινόταν εξηγήσιμη μια περιχαράκωση και κρατική μονοπώληση της εκπαίδευσης στις πρώτες βαθμίδες της. Λογικό φαίνεται στις τρυφερές ηλικίες και κατά την εμπέδωση αξιών να καλλιεργούνται ο πατριωτισμός, η εθνική ιστορία και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μέσω της κρατικής εκπαίδευσης. Εν τούτοις στην Ελλάδα επιτρέπεται κάθε είδους και προσανατολισμού ιδιωτική, ακόμα και θρησκευτική, εκπαίδευση σε ελληνικά αλλά και ξένα συμφέροντα και θα τολμούσα να πω ότι ασυδότως λειτουργούν αυτά στον χώρο της στοιχειώδους και της μέσης εκπαίδευσης. Αντίθετα, στα ΑΕΙ, όπου εισέρχονται πια νέοι με κατασταλαγμένες απόψεις και αξίες, ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να διευκολύνονται οι νέοι μας να έρχονται σε κοινωνία με όλα τα ιδεολογικά ρεύματα, αξίες και γνώσεις, και ελεύθερα και ώριμα πια να τις αξιοποιούν ως πολίτες και επαγγελματίες.
Τραγική συνέπεια αυτής της απαγόρευσης είναι η καταφυγή χιλιάδων ελλήνων σπουδαστών στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, κρατικά και μη, και να εμποδίζεται εδώ στην Ελλάδα αυτή η επιλεγόμενη μόρφωση όπως και πολλών άλλων χιλιάδων φοιτητών, που θα μπορούσαν να πραγματοποιούν τις σπουδές τους στη χώρα μας. Η εξήγηση αυτού του παραλογισμού δεν είναι δυστυχώς διόλου κολακευτική. Η σύγκριση θα επέτρεπε τις καλύτερες επιλογές για τους φοιτητές. Θα υποβάλλονταν έτσι και τα κρατικά μας πανεπιστήμια σε έναν γόνιμο ανταγωνισμό, τον οποίο προφανώς επιδιώκουν να αποφύγουν. Οχι μόνο σε επίπεδο ποιότητας παρεχόμενων σπουδών, αλλά και ιδεολογικού προσανατολισμού. Είναι πασίγνωστο ότι στα ΑΕΙ μας επικράτησε η κυριαρχία της αριστερής διανόησης. Είναι άλλωστε σε αυτά η μόνη σχεδόν ακουόμενη φωνή, ακόμα και με βίαιους τρόπους. Μάλιστα, με ασπίδα το διαβόητο πανεπιστημιακό άσυλο, αντί τα ΑΕΙ να είναι οάσεις ελεύθερης διακίνησης ιδεών, έχουν κυριαρχηθεί ακόμα και διά της βίας από τα αριστερά και αναρχικά ρεύματα με φίμωση των άλλων.
Αφετηρία αυτού του άγους υπήρξε ο διαβόητος νόμος-πλαίσιο του ΠαΣοΚ, οι ολέθριες συνέπειες του οποίου οδήγησαν ακόμα και τους συντάκτες του να τον αποκηρύξουν. Πολύ αργά όμως, καθώς χάρη σε αυτόν έγιναν εν μιά νυκτί καθηγητές κάθε επιπέδου βοηθοί και επιμελητές, με αποτέλεσμα η κακή ποιότητα να περιθωριοποιήσει την καλή. Το έκτρωμα αυτό εδραίωσαν η απουσία κάθε αξιολόγησης, η ευχέρεια αποχής από τα διδακτικά καθήκοντα χάριν ιδιωτικών ενασχολήσεων και η εκτροφή του νεποτισμού στην επιλογή καθηγητών, με αποκλεισμό υψηλής στάθμης επιστημόνων για λόγους αυτοσυντήρησης των μετριοτήτων. Αυτό το άθλιο καθεστώς, που εκτρέφει ακόμα και βομβιστές, το αριστερόφρον Κοινοβούλιο διατηρεί με τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος. Επικράτησαν ο ολοκληρωτισμός της Αριστεράς και η συντεχνία των μετριοτήτων.
