Κάθε τόσο το φωτεινό πνεύμα των κυβερνητικών μας θυμίζει την άγνοιά μας. Την αδυναμία μας να κατανοήσουμε τα μυστήρια της κοινωνικής ύπαρξης, να ακούσουμε την κρυφή νομοτέλεια, να υποψιασθούμε τις αόρατες δυνάμεις, που υπόγεια εργάζονται και κινούν τα πράγματα, πέραν από τον στενό ορίζοντα της δικής μας διανοητικής αδυναμίας, των κοινών θνητών. Το φωτεινό πνεύμα μας προκαλεί. Και προκαλεί θυμηδία.
Είναι η μοίρα του ψεύδους να αναζητά σωτηρία σε ένα ακόμη μεγαλύτερο ψεύδος. «Είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας» δήλωσε ο έλληνας πρωθυπουργός, καθώς βραβεύεται ενώπιον διεθνούς κοινού, μαζί με τον κ. Ζάεφ. Το εύρος της βαθυστόχαστης αυτής ρήσης δεν κάνει τον κόπο να το εξηγήσει ο κ. Τσίπρας στους πιθανόν ανυποψίαστους από υψηλή φιλοσοφία ακροατές του.
Τι σημασία έχει; Στον εαυτό του απευθύνεται. Και γιατί να παρακινήσει και άλλους να σκεφθούν, ότι κάτω από τις «υψηλές» έννοιες καλύπτονται συχνά ταπεινές και πεζές επιδιώξεις;
Το γνωρίζουμε ήδη. Κάθε τόσο οι κυβερνητικοί, με πνεύμα ψευδοπροφήτη, μας θυμίζουν κουραστικά διάφορα μεγαλεπήβολα. Με υπεροψία και κομπασμό, έπαρση και ανωτερότητα ιδεολογική, μας βάζουν στη θέση μας, αποκρούοντας την κριτική με τον γνωστό αφορισμό: πήραμε την κυβέρνηση, δεν πήραμε την εξουσία. Θα ήταν μια νέα αφορμή θυμηδίας, αν η πρόταση δεν έκρυβε μέσα της όλη την ολοκληρωτική τους αντίληψη. Και αν δεν αποτελούσε την πρόφαση, πίσω από την οποία κρύβεται η καθολική τους αδυναμία να δημιουργήσουν κάτι καλύτερο από αυτό που παρέλαβαν.
Ανήμποροι οι κυβερνητικοί να συνδεθούν δημιουργικά με το παρόν και τις μεγάλες απαιτήσεις του, τους ανθρώπους της εποχής και τις ανάγκες τους, αντλούν από τις σκονισμένες σελίδες της θεωρίας και αυτοί, όπως και ο πολιτικός προϊστάμενός τους, το μυθοπλαστικό επιχείρημα: είμαστε στην καλή πλευρά της Ιστορίας. Διεκδικούν οι δικές τους πράξεις τους να φέρουν τη σφραγίδα της «καλής πλευράς».
Η Ιστορία δεν έχει πλευρές, αλλά αυτό είναι αδιάφορο για τους κυβερνητικούς. Αν το δεχτούν, θα χαθούν στη σύγχυση του νου τους, στο ανυπότακτο των πραγμάτων, στην έρημο αυτής της μεγάλης πλάνης.
Η επίκληση της Ιστορίας είναι για αυτούς η ασφαλής απόδραση από την ενοχλητική πραγματικότητα, η επαναλαμβανόμενη μηχανικά μετάθεση των στόχων, το βάθρο της χειραγώγησης, η ανεξάντλητη τροφοδότηση της δημαγωγικής σχέσης μα τις «μάζες», η φαντασία της δικαίωσης, η γέφυρα προς το έσχατο.
Στη βαριά σκιά αυτής της πλάνης, πέρα από τη θυμηδία που προκαλεί, εξελίσσεται η καθημερινή πολιτική στη χώρα. Αποφάσεις, λόγος, συμπεριφορές. Αυτά που παρακολουθούμε, από τις κενολογίες του κ. Τσίπρα, μέχρι τις συμπεριφορές του κ. Πολάκη, δεν είναι παρά τα ιδεολογικά και πολιτικά προϊόντα αυτής της πλάνης, μαζί και οι τροφοδότες της.
