Νομοτελειακά πλέον, η καταστρεπτική παρασιτική παρένθεση της ψευδοαριστερο-ακροδεξιάς κυβέρνησης, γράφει τον θλιβερό της επίλογο.
Ο εξαπατημένος ελληνικός λαός τολμά πλέον αυτό που απετόλμησε, από δημοκρατική ευπρέπεια και αυτοσυγκράτηση, η μείζων ελληνική αντιπολίτευση: Δηλαδή την παλλαϊκή αποδοκιμασία όλων των επίορκων της Δημοκρατίας, από την πιο μεμακρυσμένη πολίχνη μέχρι τα μεγαλύτερα πληθυσμιακά κέντρα της ελληνικής επικράτειας.
Δεν τολμούν πλέον οι επίορκοι να πραγματοποιήσουν ούτε έναν απλό περίπατο σε κατοικημένους χώρους, χωρίς την περιφρούρησή τους από μεραρχίες αστυνομικών δυνάμεων εγκληματικής καταστολής. Με χημικά εκνεφώματα με βολίδες κρότου-λάμψης, με ξυλοδαρμούς ακόμη και γυναικών και ανηλίκων.
Οι μάσκες της «πρώτης φορά Αριστεράς» έπεσαν και οι εγχώριοι πρωταγωνιστές της, που κατεξευτέλισαν τον Μαρξ και τον Ένγκελς, τον Μπακούνιν, τον Τρότσκι και τον Κάμενεφ, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ και τους Σπαρτακιστές, γιατί όχι και τη νεότερη φρουρά του κινήματος των Αδεσμεύτων, όλοι αυτοί οι κλεψίτυποι σαλτιμπάγκοι ευλογούν σήμερα τα γένια τους, σε συνάξεις της ντροπής με φερτούς, από τους κομματικούς τους σωλήνες χειροκροτητές, σε αίθουσες που τις φρουρούν τα τάγματα των μιμητών του Νικόλας Μαδούρο και του γελοίου χαλίφη της Άγκυρας.
«Όμοιος ομοίω αεί πελάζει», ή επί το πλέον δημώδες «Όμοιος στον όμοιο και κοπριά στα λάχανα…»
Με υλικά κατεδάφισης
Οι απανωτοί ανασχηματισμοί της αυτοκατεδαφισμένης κυβέρνησης, μας παραπέμπουν στα οχυρωματικά έργα των νέων μονοθεϊστικών θρησκειών, που έχτιζαν τους δικούς τους ναούς με ανάκατα υλικά από λάσπες, χώματα, απελέκητους ογκόλιθους και από ένθετους λεπτοσμιλευμένους μαρμάρινους σπονδύλους και κιονόκρανα από δωρικούς και ιωνικούς κίονες.
Αυτό το φαινόμενο η εγχώρια ποπουλιστική διάλεκτος το αποκαλεί «κουρελού». Διαφωνώ με τη λέξη αυτή. Για τον απλούστατο λόγο, ότι και οι κλασικές κουρελούδες από τα πολύχρωμα ράκη, εκτός από τη μαστοριά τους από έμπειρες υφάντρες, είχαν και μια χρηστική αποστολή, απείρως ωφελιμότερη από τον παρασιτικό ρόλο του σημερινού κυβερνώντος μορφώματος.
Τι να πει κανείς και τι να πρωτοϊστορίσει, γι’ αυτό το φαινόμενο των τελευταίων ημερών, της νεοκαθεστωτικής κρυπτοτυραννικής παρένθεσης… Το μόνο ιστορικώς αξιοσημείωτο είναι ο αυτοεξευτελισμός των δήθεν εθελοντών νέων μελών του διαρκώς αναδομούμενου υπουργικού συμβουλίου.
Υποψήφιοι διμηνίτες και τριμηνίτες υφυπουργοί και υπουργοί στα τάγματα των γενίτσαρων της οθωμανικής Αυλής. Σαν τους γενίτσαρους, με τα πελώρια φέσια και τα σαρίκια, τους αστραχάν κεντημένους μανδύες και άλλους υποτακτικούς με τους ζουρνάδες και τα ταμπούρλα, που συνοδεύουν τον αξιοθρήνητο Νεο-Σουλτάνο… Ποιος άραγε είναι ο ημέτερος νεο-σουλτανίσκος; Μαντέψτε τον!
Ήδη άρχισε να πέφτει αδυσώπητη η βαριά, μαύρη αυλαία του δικού μας, ιλαροτραγικού πολιτικού δράματος, υπό τους ήχους ενός σπαραξικάρδιου ρεμπέτικου. Μιας ζεϊμπεκιάς της φρίκης, τραγουδισμένης ατυχώς από τον ταλαντούχο Κραουνάκη και «αφιερωμένης εξαιρετικά» στους πολιτευόμενους κορύβαντες της λαϊκίστικης πίστας…
Τι άραγε έχει να ζηλέψει από όλα αυτά το «Σατυρικόν» του Πετρωνίου και μάλιστα σε κινηματογραφική απόδοση του αξέχαστου Φεντερίκο Φελίνι;
Υ.Γ. 1: Και μια αφιέρωση προς τους πολιτικούς κορυβαντές. Ένα ρεφρέν από θλιβερό «αρχοντορεμπέτικο»:
«Μέσα στη λάσπη να κυλιόμαστε με γεια μας με χαρά μας να’ χουμε κάτι να θυμόμαστε και στα γεράματά μας».
Υ.Γ. 2: Χαιρετίζω με την καρδιά μου την εξέγερση του λαού των Τιράνων κατά της τυραννίας του ανθέλληνα Έντι Ράμα. Οι γείτονές μας, συγγενείς των Ιλλυρίων και Κορινθίων αποίκων έχουν γερή ψυχή!
