Τελικά το πρόβλημα δεν είναι Πολάκης. Ενας πολιτικός είναι κι αυτός που κάποια στιγμή θα πάει στο πετρόχτιστο σπίτι του στην Κρήτη και θα τον ξεχάσουν όλοι, πλην δύο – τριών… τραχανοπλαγιάδων με στιβάνια που θα ομνύουν στην ανόθευτη μαγκιά του ανδρός.
Ο Πολάκης είναι η εκπροσώπηση του τζάμπα μάγκα που όταν θα χάσει την εξουσία που έχει θα λουφάξει στην τρύπα του και δεν πρόκειται να κουνηθεί από εκεί. Όπως δεν τον ήξερε κανείς πριν από χρόνια, έτσι θα τον ξεχάσουν όλοι και λίγα χρόνια μετά.
Το πρόβλημα δεν είναι ο κάθε Πολάκης ή ο κάθε Καμμένος. Το ζήτημα για την Ελλάδα είναι η κανονικοποίηση της αλητείας. Είναι ο εθισμός στις παρακρατικές μεθόδους, στην ψευτομαγκιά, στις απειλές και τους εκβιασμούς.
Από όλους όσοι ασκούν εξουσία, όχι απαραίτητα από αυτήν την κυβέρνηση. Όμως, αυτό που ζούμε τις τελευταίες ώρες ξεπερνά κάθε προηγούμενο.
Τι βρίσκεται στην επικαιρότητα; Πρώτον, ένας υπουργός απειλεί έναν άλλον υπουργό ότι θα τον τελειώσει. Ο Καμμένος αποκαλεί τον Κοτζιά αλήτη και ο άλλος είναι προφανές ότι έχει ανταποδώσει τα… γαλλικά, απλά αυτό θα το μάθουμε όταν κάνει και ο πρώην υπουργός Αμυνας μήνυση.
Δεύτερον, ένας υπουργός τηλεφωνεί στον διοικητή της ανεξάρτητης κεντρικής τράπεζας, καταγράφει τη συνομιλία τους παράνομα, τον απειλεί ότι σε τρεις ημέρες θα τον πλακώσει στο ξύλο αν δεν κάνει αυτά που λέει αυτός.
Μάλιστα, κι αυτό το λες κανονική χώρα. Είναι πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα όταν υπουργοί βρίζονται ασύστολα, όταν τραπεζίτες παίζουν μπουνιές και κλωτσιές, όταν ένας πολιτικός παίρνει δάνεια χωρίς προηγούμενο κι όταν ο ίδιος πολιτικός απειλεί τον κεντρικό τραπεζίτη.
Αυτή είναι η Ελλάδα; Αυτή είναι χώρα της ευρωπαϊκής ένωσης ή μήπως είμαστε μπανανία;
Δυστυχώς το ερώτημα είναι ρητορικό. Και είναι έτσι διότι έχουμε συνηθίσει την αλητεία σε όλα τα επίπεδα.
Συνηθίσαμε να δέρνουν πολιτικούς και να κρυφογελάμε.
Συνηθίσαμε να μουντζώνουν τη Βουλή και να απειλούν να την κάψουν, παρ’ ότι εμείς εκλέξαμε τους 300.
Συνηθίσαμε να υποκλέπτουν τις συνομιλίες μας και να γίνεται ο Πολάκης και ο Βαξεβάνης τιμητής των πάντων.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε τον Καμμένο να πλακώνεται δημόσια με τον Κοτζιά.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε παραβιάσεις του Συντάγματος, αποστασίες, κυβερνήσεις – κουρελούδες και πολιτικά ρετάλια και γυρολόγους να καθορίζουν τις τύχες της χώρας.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε πολιτικούς να υβρίζουν νεκρούς. Ή να καπνίζουν οι υπουργοί Υγείας καν να μην τολμάμε να τον κρίνουμε γιατί θα μας βρίσει ο… Κραουνάκης.
Όλα αυτά εμείς οι πολίτες τα βλέπουμε καθημερινά και νομίζουμε ότι αυτό είναι κανονικότητα.
Ότι αυτό είναι η εικόνα μιας χώρας που θέλει να φέρει επενδυτές να βάλουν τα λεφτά τους για να αναπτυχθεί η οικονομία.
Είναι όλα τα παραπάνω μια κανονική κοινωνία στην οποία θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά μας.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αφού ανεχόμαστε τον «πολακισμό» ως νόμιμη πρακτική, ως εκπαιδευτικό μέσο για να μάθουν οι επόμενες γενιές πώς θα μεγαλώνουν και πως θα συμπεριφερόμαστε, τότε ναι. Δε φταίει ο Πολάκης.
Εμείς φταίμε που εκτρέφουμε και που ανεχόμαστε τους διάφορους Πολάκηδες, στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία.
Αφού θέλουμε να κανονικοποιήσουμε την αλητεία τότε ας μην κλαίμε στις στάχτες της πατρίδας μας.
