Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, δύο κορυφαίοι πρώην υπουργοί μιας κυβέρνησης να απειλούν ο ένας τον άλλο ή να προσφεύγουν στα δικαστήρια αλληλοκατηγορούμενοι. Η δημόσια βεντέτα Κοτζιά και Καμμένου είναι ενδεικτική του ήθους και του ύφους της σημερινής εξουσίας και αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι ο μόνος συνεκτικός ιστός της ετερόκλητης αυτής συμμαχίας, ήταν η νομή της εξουσίας. Μόλις αυτός ο ιστός διαλύθηκε αποκαλύφθηκε σε όλο του το… μεγαλείο ότι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν οι καρέκλες τους.
Από τη μήνυση Κοτζιά αποκαλύφθηκε το αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους .Παρά τα συνεχή,όπως υποστηρίζει μηνύματα Καμμένου με το γνωστό ύφος και ήθος του τύπου «μαζέψου γιατί θα σε τελειώσω» ή «θα σε ξεφτιλίσω δημόσια, η εμπλοκή σου με τις βίζες και τον συνέταιρο του Σόρος θα ψαχτεί και αλίμονο αν έχεις κάνει συναλλαγή» δεν τους εμπόδιζε να συνυπάρχουν στην ίδια κυβέρνηση, με τον κ.Τσίπρα προφανώς απλώς να προεδρεύει μεταξύ των δύο εκλεκτών συνεργατών του…
Συγκρούσεις υπουργών μιας κυβέρνησης είχαν υπάρξει κι άλλες στο παρελθόν. Αλλά δεν είχαν φτάσει ποτέ σε αυτό το επίπεδο πρωτοφανούς αθλιότητας με τον πρωθυπουργό να σιωπά για να μη χάσει τον πολύτιμο σύμμαχο του.Και είναι τουλάχιστον περίεργο που ο κ.Κοτζιάς που παραιτήθηκε κάποια στιγμή λόγω της σύγκρουσης με τον κ.Καμμένο, αρνείται ενώ καταθέτει μηνύσεις, να δώσει ακόμα και σήμερα στη δημοσιότητα την επιστολή παραίτησης του.
Ίσως γιατί δεν θέλει να αποκαλυφθούν οι ευθύνες του πολιτικού του προϊστάμενου που προσπαθούσε να διατηρήσει τη συμμαχία με τον άλλο συνεταίρο του για να μη χάσει την εξουσία.Τώρα που ο Καμμένος έγινε αποδιοπομπαίος τράγος για το Μαξίμου, τώρα που τελείωσε η αποστολή του,τον μηνύει ,χωρίς να διακινδυνεύει τίποτε.
Η θλιβερή αυτή ιστορία έρχεται να προστεθεί στα φαινόμενα παρακμής και απαξίωσης των θεσμών που ζούμε εδώ και καιρό.Η κυβέρνηση της αριστεράς, που υποτίθεται ότι επιβιβάστηκε στο τρένο της εξουσίας, για να επιβάλλει ένα άλλο ήθος στην πολιτική ζωή αποδείχθηκε όχι απλώς κατώτερη των περιστάσεων, αλλά αντιγραφέας των χειρότερων στιγμών της πολιτικής μας ιστορίας, εξευτελίζοντας το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα της πάλαι ποτέ αριστεράς.
