«Ώδινεν όρος και έτεκε μυν» . Αφού τα κόμματα της βουλής είπαν τα τόσα σπουδαία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, τελικά το μόνο που κατάφεραν, ήταν τα μικρά αποτελέσματα κι ο μέγας καυγάς τους.
Στο τραπέζι της συζήτησης έπεσαν πολλές διατάξεις, που δήθεν χρήζουν αναθεώρησης, δηλαδή διόρθωσης. Εμείς εδώ θα σταθούμε μόνο σε δύο σημεία : Στο θέμα της εκλογής του Προέδρου της δημοκρατίας και στο της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Η εκλογή του Προέδρου
Στην προεδρευομένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, υπάρχει μια κυβέρνηση, που εκλέγεται απευθείας από το λαό κι ένας Πρόεδρος, τον οποίο εκλέγει συνήθως η βουλή, με αυξημένη πλειοψηφία. Το βάρος της διακυβέρνησης βρίσκεται στην κυβέρνηση, ενώ ο πρόεδρος έχει περιορισμένες αρμοδιότητες. Εντούτοις υπάρχει κι η εκλογή απευθείας από το λαό, όπως για παράδειγμα στην Αυστρία. Ιδιαίτερη σημασία δεν έχει το πώς εκλέγεται ο Πρόεδρος, αλλά οι αρμοδιότητές του, που εκχωρούνται από το Σύνταγμα. Η εκλογή από το λαό, είναι ένα σημάδι της ποιότητας της δημοκρατίας, αφού κι αυτή η αρμοδιότητα πηγάζει από τον κυρίαρχο Λαό. Όμως κάποιοι φωστήρες των κομμάτων απορρίπτουν αυτή την εκδοχή, με την παρατήρηση, ότι έτσι δημιουργείται «διαρχία».
Παρ’ όλ’ αυτά εμείς θεωρούμε πως ο τρόπος εκλογής του προέδρου, δεν είναι θέμα ακαδημαϊκής επιχειρηματολογίας, αλλά εκπόρευσης από τις πολιτικές συνθήκες, που επικρατούν σε μια χώρα.. Ας δούμε λοιπόν την ελληνική κατάσταση:
Στην Ελλάδα, όταν ένα κόμμα κερδίσει την πλειοψηφία στις εκλογές, σχηματίζει την κυβέρνηση, που θα κυβερνήσει τον ελληνικό λαό, για τέσσερα χρόνια. Η πράξη έδειξε , επανειλημμένως , ότι στη χώρα μας , μόλις ένα κόμμα σχηματίσει την κυβέρνηση, όχι μόνο αυτοί που την απαρτίζουν, αλλά και τα υπόλοιπα μέλη του κόμματός της, νομίζουν πως αγόρασαν την Ελλάδα, ότι η Ελλάδα είναι ιδιοκτησία τους. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι πως κάνουν ό,τι θέλουν. Θα παρατηρήσει κανείς ότι υπάρχει η αντιπολίτευση, που ελέγχει την κυβέρνηση. Δυστυχώς, η δύναμη της αντιπολίτευσης δεν φτάνει, για να περιορίσει τις αυθαιρεσίες των κυβερνώντων. Τρανό παράδειγμα είναι ότι η Ελλάδα στην ιστορία της, χρεοκόπησε τέσσερις φορές και φθάσαμε στο χείλος του γκρεμού τα τελευταία χρόνια, γιατί οι κυβερνήσεις, στηριζόμενες στην πλειοψηφία τους δανειζόταν χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτή τη φορά θα χρωστάμε για έναν αιώνα και θα μεταφέρουμε το τεράστιο χρέος μας, όχι μόνο στα παιδιά μας, αλλά και στα δισέγγονά μας.
Σ’ όλη αυτήν την πορεία, δυστυχώς, είχαμε πρόεδρο χωρίς τη δυνατότητα να μπορεί να επέμβει στις εξαλλοσύνες της όποιας κυβέρνησης. Απλά ο πρόεδρος παρακολουθούσε και υπέγραφε τις κυβερνητικές αποφάσεις.
Επειδή ο προερχόμενος πρόεδρος από τη βουλή, εκλέγεται κύρια με τη συμμετοχή της κυβέρνησης και διότι ως άνθρωπος έχει συνήθως ενδιαφέρον να επανεκλεγεί, δεν εναντιώνεται στα στραβά της κυβέρνησης. Πρόσφατο παράδειγμα : Όταν η παρούσα κυβέρνηση αποφάσισε να συζητήσει με τους Σκοπιανούς, το ορθό θα ήταν να συγκληθεί το συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων της βουλής, για να διαβουλευθούν σφαιρικά το προκύψαν εθνικό πρόβλημα. Ο πρωθυπουργός, για δικούς του λόγους, απέφυγε αυτήν την ενέργεια. Κι ο πρόεδρος εποίησε την νήσσαν. Αποτέλεσμα, η επιζήμια κατάσταση, που δίχασε τον ελληνικό λαό. Και ερωτάται ; θα γινόταν αυτά τα πράγματα, αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε κύρος και ενεργούσε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον; Ο καθένας ας δώσει τη δική του απάντηση.
Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια
Το σημερινό Σύνταγμα το συνέταξε αρχικά το 1975 η κυβέρνηση της φρέσκιας τότε Νέας Δημοκρατίας του Κων. Καραμανλή, που είχε εκλέξει 214 βουλευτές. Δηλαδή, πέρα των 2/3 της δύναμης της βουλής. Γεγονός που σήμαινε, πως ήταν απόλυτα ισχυρή και μπορούσε να δώσει την οποιαδήποτε λύση αυτή ήθελε. Και τι έγινε τότε ; Το Σύνταγμα προέβλεψε πως τα πανεπιστήμια θα ήταν μόνο δημόσια . Έκτοτε έγιναν αρκετές φορές αναθεωρήσεις στο Σύνταγμα, αλλά σε καμία δεν πέρασε ο θεσμός των ιδιωτικών πανεπιστημίων, για τους γνωστούς λόγους. Όμως σήμερα οι συνθήκες της Ελλάδας άλλαξαν : Είναι καταχρεωμένη για έναν ολόκληρο αιώνα και με το υπάρχον εισαγωγικό σύστημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, μένουν χιλιάδες παιδιά έξω από τα πανεπιστήμια. Αποτέλεσμα όλα αυτά τα χρόνια οι έχοντες γονείς τη δυνατότητα, στέλνουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν στα ξένα ευρωπαϊκά και αμερικανικά πανεπιστήμια. Σήμερα σπουδάζουν γύρω στις 50 χιλιάδες Ελληνόπουλα στο εξωτερικό, ξοδεύοντας τα ωραία Ευρώ, που δεν έχουμε στους πέντε ανέμους. Θεωρούμε πως κανένα επιχείρημα σήμερα δεν είναι δυνατό, να ενισχύει τις σπουδές στη ξενιτιά . Ό,τι λένε αυτοί που είναι αντίθετοι, το λένε μάλλον για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Τίποτε άλλο. Εδώ το μόνο, που εμείς μπορούμε να πούμε , είναι : καημένη Ελλάδα !!!!
Ο κ. Θεόδωρος Αυγερινός είναι συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
