Στα 73 της χρόνια η Ντόλι Πάρτον επιμένει να συντηρεί και να περιφέρει την εικόνα με την οποία έγινε γνωστή: Μέση δαχτυλίδι, αβυσσαλέα ντεκολτέ που κάνουν να φαίνεται ακόμα πιο μεγάλο το τεράστιο στήθος της, φουστανάκια που περισσότερο αποκαλύπτουν παρά κρύβουν, έντονο μακιγιάζ και κοκαλωμένα σαν χαίτη λιονταριού μαλλιά. Αυτό που βλέπεις δεν το χαρακτηρίζεις σε καμία περίπτωση την επιτομή του καλού γούστου.
Το τελικό αποτέλεσμα… απογειώνουν οι αισθητικές επεμβάσεις στις οποίες ως φαίνεται έχει επιδοθεί μετά μανίας. Αυτή όμως είναι η Ντόλι, έτσι την έχουμε μάθει, έτσι εμφανίστηκε και στα πρόσφατα Grammy όπου τραγούδησε και τιμήθηκε για τη συνολική προσφορά της.
Παρατηρούσα αυτό το σπάνιο ωδικό πτηνό των Smoky Mountains του Τενεσί (εκεί γεννήθηκε το 1946) να περιφέρει το γερασμένο και παλιομοδίτικο γκλάμουρ του στη σκηνή, δίπλα στις νεότατες Μάιλι Σάιρους (που είναι βαφτισιμιά της), Κέιτι Πέρι και Κέισι Μάσγκρεϊβς χωρίς να φοβάται τη σύγκριση, και αντί να προκαλεί θλίψη να κερδίζει τις εντυπώσεις. Σύμφωνοι, είναι το ταλέντο, είναι η φωνή που αντέχει ακόμα. Στην περίπτωσή της όμως είναι και κάτι άλλο, κάτι πιο μεγάλο και σημαντικό: Η λάμψη της γενναιοδωρίας. Όχι της αδιαμφισβήτητης καλλιτεχνικής γενναιοδωρίας της, αλλά της ψυχικής. Με αυτή τη λάμψη βγαίνει πάντα μπροστά.
Η Ντόλι Πάρτον από τότε που άρχισε να βγάζει λεφτά δεν σταμάτησε να δίνει. Ο κατάλογος με τις φιλανθρωπίες της είναι πιο μεγάλος από τον κατάλογο με τις ηχογραφήσεις και τις ταινίες της εξηκονταετούς καριέρας της: Εφοδιάζει με βιβλία σχολεία και βιβλιοθήκες σε όλες τις ΗΠΑ (μέσω του ιδρύματός της χρηματοδοτεί την αποστολή περισσότερων από 1.000.000 βιβλίων ετησίως), βοηθάει φτωχά παιδιά στις σπουδές τους, χρηματοδοτεί τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό και τον αγώνα κατά του Aids, κάνει διαρκώς δωρεές μεταξύ άλλων σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία και οργανισμούς που εκπονούν μελέτες κατά του καρκίνου, στηρίζει ανθρώπους που έχουν χάσει τις περιουσίες ή τους δουλειές τους, επισκέπτεται (και στηρίζει οικονομικά δίνοντας πάντα γενναία ποσά) γηροκομεία, ιδρύματα, ορφανοτροφεία…
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλος ο κόσμος αγαπάει την Ντόλι Πάρτον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όταν τώρα ανεβάζει στη σκηνή την γερασμένη, χιλιοπειραγμένη, κατασκευασμένη («Δεν έχω φυσική ομορφιά, με έχω κατασκευάσει» έχει πει η ίδια) εικόνα της, το κοινό την υποδέχεται όχι με συγκατάβαση, εις ανάμνηση της παλιάς Ντόλι, αλλά με ευγνωμοσύνη. Στον ψεύτικο όπως συχνά τον αποκαλούμε, κόσμο του θεάματος, η Πάρτον αποθεώνεται (και) για την ειλικρινή κοινωνική προσφορά της.
