Ακούγοντας τον Παύλο Πολάκη να μιλάει για την επιδημική έξαρση της γρίπης που έχει οδηγήσει, ως τώρα, 39 ανθρώπους στο θάνατο, είναι να απορεί κανείς αν είναι η εξουσία που προκαλεί τέτοια βαριά έλλειψη ενσυναίσθησης ή αν είναι κάτι που οφείλεται σε προδιάθεση.
Τι μας είπε λοιπόν ο αναπληρωτής υπουργός, εκτός του ότι «δεν είναι και καμιά καταστροφή»;
Ότι φέτος οι νεκροί είναι λιγότεροι από όσο ήταν τις σεζόν 2009-10 και 2015-16, που ήταν από τις χειρότερες παγκοσμίως.
Αν θέλουμε να είμαστε καλοπροαίρετοι και να αγνοήσουμε την καταγγελία της ΠΟΕΔΗΝ ότι οι αριθμοί αυτοί «μαγειρεύονται», τότε θα πούμε απλώς «ευτυχώς!». Δεν χαίρεται κανένας με το να μετράει νεκρούς. Πόσο μάλλον αυτός που δεν τους βάζει στο ζύγι για να πει ότι είναι καλύτερος από άλλους.
Είπε επίσης η εμβολιαστική κάλυψη φέτος είναι καλύτερη από άλλες χρονιές. Συγκεκριμένα, με δικά του στοιχεία, φέτος εμβολιάστηκαν για γρίπη περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι στην επικράτεια ενώ άλλες χρονιές η κάλυψη ήταν στο 1.200.000-1.400.000.
Ωστόσο ο ίδιος είπε, στις ίδιες δηλώσεις, ότι από τους νεκρούς, η πλειοψηφία των οποίων έπασχε από νοσήματα, μόνο το 15% είχαν εμβολιαστεί.
Τι δεν είπε;
Δεν διέψευσε τον πίνακα που έδωσε στη δημοσιότητα η ΠΟΕΔΗΝ που δείχνει ότι πέρσι είχε εμβολιαστεί μόλις το 20%, κατά μέσο όρο, όσων εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία.
Ο αριθμός δεν είναι φετινός αλλά, δεδομένου ότι μιλάμε για υγειονομικούς, για νοσηλευτές, γιατρούς κλπ, δεν θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός τους όπως γίνεται σε άλλες χώρες, δεδομένου ότι είναι σε ομάδα υψηλότατης προτεραιότητας και δεν πρέπει να θέτουν εαυτούς, συναδέλφους και ασθενείς σε κίνδυνο; Δεν πρέπει να μας λέει κάτι αυτό; Δεν πρέπει να ανησυχούμε που δεν επιβάλλεται το αυτονόητο;
Μήπως αν μας φανεί ανησυχητικό θα κατηγορηθούμε ότι κάνουμε αντιπολίτευση;
Το πρόβλημα με τον κ. Πολάκη είναι ότι για άλλη μια φορά βγήκε για να διαψεύσει τα «fake news για τη γρίπη». Δεν μας είπε όμως ποια είναι αυτά.
Ο αριθμός των νεκρών είναι γεγονός, η παγκόσμια τάση αμφισβήτησης των εμβολίων και της συμβατικής ιατρικής είναι επίσης γεγονός, ότι δεν είναι επαρκώς εμβολιασμένες ομάδας προτεραιότητας είναι μια βάσιμη ανησυχία, δεδομένου ότι η πολιτεία δεν υποχρεώνει ούτε αυτούς που εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία, σχολεία, γηροκομεία και γενικώς όλες τις δομές που έρχονται σε επαφή με ασθενείς, παιδιά, μωρά, εγκύους, ηλικιωμένους και ανθρώπους με αναπηρία.
Η Κομισιόν πέρσι κάλεσε τα κράτη μέλη της ΕΕ να συνεργαστούν για να αυξηθούν τα ποσοστά των εμβολιασμών, όλων των εμβολιασμών, όχι μόνο των υποχρεωτικών εφάπαξ εμβολίων αλλά και του εποχικού της γρίπης. Τη σύσταση απεδέχθη το Συμβούλιο Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων, Υγείας και Καταναλωτών, στο οποίο συμμετέχουν οι υπουργοί με τα ανάλογα χαρτοφυλάκια. Και η Ελλάδα.
Οι βασικοί παράγοντες
Στο έγγραφο αυτό της Κομισιόν, παρεμπιπτόντως, τα στοιχεία δεν είναι καθόλου χαλαρά, δεν μετράνε θανάτους με το κεφάλι αλλά κοιτάνε τη μεγάλη εικόνα του προβλήματος και τις τάσεις και, όχι, δεν το αντιμετωπίζουν σαν «άλλο το ένα εμβόλιο μωρέ άλλο το άλλο», όπως λένε όλοι εδώ. Αντιθέτως, καταγράφουν τους παράγοντες της συνεχώς αυξανόμενης διστακτικότητας απέναντι στα εμβόλια, στους γιατρούς και στα συστήματα υγείας. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, δεν εμβολιάζονται κατά της γρίπης αλλά στον περσινό χάρτη ήμασταν και στο κόκκινο και για την ιλαρά. Βολική η σκέψη «άλλο το ένα άλλο το άλλο» αλλά ίσως να μην είναι και τόσο άλλο τελικά.
Είναι κι αυτά fake news ή μήπως αν μας ανησυχούν είμαστε εμείς οι κατάπτυστοι; Μήπως, στην τελική, αν φοβόμαστε που πεθαίνει κόσμος από γρίπες κι από αρρώστιες που πέθαινε τη δεκαετία του ’50 πρέπει να απολογηθούμε σε κανέναν;
Ο Παύλος Πολάκης εκτός από αναπληρωτής υπουργός Υγείας έχει και μια ιδιότητα την οποία όσοι την έχουν κοπιάζουν πολύ για να την αποκτήσουν και δεν τη χάνουν ποτέ, γιατί είναι τόσο μεγάλη το αξιακό της βάρος στην κοινωνία: είναι γιατρός. Ας μας εξηγήσει. Στην τελική αν όχι στους δημοσιογράφους, στους πολίτες που ανησυχούν.
Δεν μπορεί να μην κατανοεί πως αν, με την ίδια ενέργεια που κυνηγάει όλη την ώρα υπαρκτούς κι ανύπαρκτους εχθρούς, αφοσιωνόταν στο να λέει στους πολίτες να κάνουν τα εμβόλια τους, αν με την αποφασιστικότητα του, που επικαλείται όλο καμάρι, νομοθετούσε υποχρεωτικότητα εμβολιασμών γρίπης σε εργαζόμενους κι ομάδες υψηλής προτεραιότητας, αν δαπανούσε τον ίδιο χρόνο που δαπανά για να τσακώνεται στο να στήσει καμπάνιες και να ενημερώνει, τότε τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα.
